اودگ‌دیو - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اودَگ برپایه اسطوره‌های مزدیسنا نام دیوی است. در بندهش درباره او آمده‌است که:«اودگ‌دیو آن است که مردم [چون] بر مستراح نشینند، یا چون خورش‌خورند، به مینوئی بدیشان فغان‌زند که هرزه‌گوی و فریادزن!که هرزه‌گویان خورید و هرزه‌گویان رینید و هرزه‌گویان میزید که تا بدان بهشت نرسید.»[۱]

همچنین اودگ، ماده دیوی است که کماریگان را هستی داد و همو بود که جم را به لذت جویی واداشت و مردم را به ژاژخایی و سخن گفتن در جایی که نباید سخن گفت، وامی دارد.[۲]

واژه‌شناسی

[ویرایش]

این نام در پارسی میانه ūdag آمده‌است. نام این دیو در اوستای دردست دیده‌نمی‌شود.[۱]

پانویس

[ویرایش]
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ مهرداد بهار، پژوهشی در اساطیر ایران، چاپ پنجم، پاییز ۱۳۸۴، نشر آگه
  2. اساطیر ایران، جان راسل هینلز، ترجمه: محمدحسین باجلان فرخي، چاپ دوم، ۱۳۸۵، انتشارات اساطیر، صفحه: 162

منابع

[ویرایش]