چغری بیک - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

چغری بیک با نام کامل ابوسلیمان چغری بیک داوود بن میکاییل، از بزرگان سلجوقی و یکی از رهبران تُرکان اغوز، برادر طغرل بیگ و از بزرگان حکومتی در سرآغاز امپراتوری سلجوقی بود. نام چاغری در ترکی به معنای «شاهین بزرگ وتیزبین» است.^[۱]

چغری بیک و طغرل بیک فرزندان میکائیل و نوه سلجوق از ایل قِنِق یکی از ۲۴ قبیله تُرکان اغوز یا ترکمانان بودند. آنها پس از شکست سلطان مسعود غزنوی در نبرد دندانقان در مدت کوتاهی بعد از فتح ایران به آسیای صغیر حمله‌ور شدند و پس از جنگ ملازگرد (۱۰۷۱ میلادی) و شکست امپراتوری روم شرقی (بیزانس) در اندک مدتی قسمت عمده آناتولی را اشغال کردند و امپراطوری سلجوقی را تشکیل دادند.

طغرل بیک، برادر خود چغری بیک را همراه با ۳۰۰۰ جنگجو برای یک «سفر اکتشافی» به سرزمین‌های ناشناسی فرستاد که می‌گفتند آباد و ثروتمند هستند یعنی آذربایجان و آناتولی. بعد از آنکه چغری بیک با بارهای سنگین تاراج از ری، آذربایجان و ارمنستان به آسیای مرکزی برگشت و تجارب خود را برای طغرل بیک تعریف نمود، احتمالاً نطفه کوچ‌های بزرگ سلجوقیان و عموماً قبایل ترک‌تبار به سوی ایران، از جمله خراسان، آذربایجان و همچنین آناتولی شکل گرفت؛ این در سال ۱۰۱۸ م بود. با این روند، اولین موج بزرگ مهاجرت قبایل ترک به خراسان و بقیه نقاط ایران آغاز شد.^[۲]

چغري بيگ داود در سن هفتاد سالگي به سال ۴۵۱ق. در شهر سرخس درگذشت و جسد او را به شهر مرو آورده و دفن: آرامگاه سلطان احمد سنجر، مرو، ترکمنستان در آنجا به خاک سپرده شد^[۳]

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Chaghri Beg». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۳ آوریل ۲۰۱۶.