French
Deutsch30. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie – Wikipedia, wolna encyklopedia
30. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie odbył się w dniach 18–29 lutego 1980 roku. W konkursie głównym zaprezentowano 20 filmów pochodzących z 17 różnych krajów.
Jury pod przewodnictwem szwedzkiej aktorki Ingrid Thulin przyznało nagrodę główną festiwalu, Złotego Niedźwiedzia, ex aequo amerykańskiemu filmowi Heartland w reżyserii Richarda Pearce’a oraz niemieckiemu filmowi Palermo czy Wolfsburg w reżyserii Wernera Schroetera. Drugą nagrodę w konkursie głównym, Srebrnego Niedźwiedzia – Nagrodę Specjalną Jury, przyznano włoskiemu filmowi Proszę o azyl w reżyserii Marco Ferreriego[1].
Przebieg festiwalu[edytuj | edytuj kod]
Nowym dyrektorem festiwalu został Moritz de Hadeln, który – podobnie jak jego poprzednik Wolf Donner – wprowadził kilka istotnych zmian w funkcjonowaniu imprezy już na samym początku swojej kadencji. De Hadeln powołał komitet doradczy ds. selekcji filmów, zobowiązał się do poszerzenia oferty targów dystrybucyjnych dla branży filmowej[2], podkreślał znaczenie sekcji filmów dla dzieci i młodzieży Kinderfilmfest. Przekonał również Manfreda Salzgebera, założyciela sekcji Forum, do powrotu do Berlina z Amsterdamu i kierowania niezależną sekcją Info-Schau, która po pięciu latach zmieni ostatecznie nazwę na Panorama[3].
W sekcji Forum, obchodzącej 30-lecie istnienia, zaprezentowano łącznie 94 filmy, koncentrując się w tym roku na filmach dokumentalnych i eksperymentalnych, amerykańskim kinie niezależnym oraz kinie brazylijskim. Jednym z najwybitniejszych filmów sekcji był portugalski miniserial Fatalna miłość w reżyserii Manoela de Oliveiry. W sekcji Kinderfilmfest największe wrażenie zrobił szwedzki film Jestem Maria w reżyserii Karstena Wedela[3].
W ramach festiwalu odbyła się retrospektywa twórczości amerykańskiego reżysera Billy’ego Wildera[4], wywodzącego się z Europy. Ze względu na protesty ze strony ZSRR, organizatorzy retrospektywy usunęli z niej ostatecznie filmy Ninoczka (1939) i Raz, dwa, trzy (1961), gdyż portretowały komunistów w nieprzychylny sposób. Ponadto odbył się także przegląd filmów w technice 3D jako pierwsza retrospektywa „techniczna” w historii festiwalu[3].
Członkowie jury[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Konkurs główny[edytuj | edytuj kod]
Ingrid Thulin, szwedzka aktorka – przewodnicząca jury[5]
Betsy Blair, amerykańska aktorka
Mathieu Carrière, niemiecki aktor
Alberto Isaac, meksykański reżyser
Peter Kern, austriacki aktor i reżyser
Károly Makk, węgierski reżyser
Aleksandr Mitta, radziecki reżyser
Alexandre Trauner, francuski scenograf
Angel Wagenstein, bułgarski scenarzysta
Selekcja oficjalna[edytuj | edytuj kod]
Konkurs główny[edytuj | edytuj kod]
Następujące filmy zostały wyselekcjonowane do udziału w konkursie głównym o Złotego Niedźwiedzia i Srebrne Niedźwiedzie[6]:
Pokazy pozakonkursowe[edytuj | edytuj kod]
Następujące filmy zostały wyświetlone na festiwalu w ramach pokazów pozakonkursowych:
| Tytuł polski | Tytuł oryginalny | Reżyseria | Kraj produkcji |
|---|---|---|---|
| Kaligula | Caligola | Tinto Brass |  Włochy |
| Zadanie specjalne | Cruising | William Friedkin |  Stany Zjednoczone |
Laureaci nagród[edytuj | edytuj kod]
Konkurs główny[edytuj | edytuj kod]
- Heartland, reż. Richard Pearce
- Palermo czy Wolfsburg, reż. Werner Schroeter
Proszę o azyl, reż. Marco Ferreri
- Berliński Niedźwiedź – Nagroda Rocznicowa
- Wyróżnienie honorowe
Rude Boy, reż. Jack Hazan i David Mingay
Taniec kruka, reż. Markku Lehmuskallio
Wróg, reż. Zeki Ökten
Konkurs filmów krótkometrażowych[edytuj | edytuj kod]
Pozostałe nagrody[edytuj | edytuj kod]
- Nagroda FIPRESCI
Solo Sunny, reż. Konrad Wolf i Wolfgang Kohlhaase
Polonica[edytuj | edytuj kod]
W konkursie głównym kinematografię polską reprezentował film Dyrygent w reżyserii Andrzeja Wajdy. Był to trzeci z ogólnej liczby siedmiu tytułów tego twórcy, który startował w konkursie głównym na Berlinale. Andrzej Seweryn zdobył za rolę w filmie Wajdy Srebrnego Niedźwiedzia dla najlepszego aktora jako pierwszy i jak dotychczas jedyny polski aktor. Obecna na festiwalu była również jego filmowa i do niedawna także życiowa partnerka, Krystyna Janda.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Prizes & Honours 1980. Berlinale. [dostęp 2018-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-16)]. (ang.).
- ↑ Berlinale Beginnings. Variety. [dostęp 2018-10-05]. (ang.).
- ↑ a b c 30th Berlin International Film Festival. Berlinale. [dostęp 2018-10-11]. (ang.).
- ↑ Retrospective. Deutsche Kinemathek. [dostęp 2018-10-05]. (ang.).
- ↑ Juries 1980. Berlinale. [dostęp 2018-10-05]. (ang.).
- ↑ Programme 1980. Berlinale. [dostęp 2018-10-11]. (ang.).