Annie Ross – Wikipedia, wolna encyklopedia

Annie Ross

Annie Ross (ok. 1970)
Imię i nazwisko	Annabelle McCauley Allan Short
Data i miejsce urodzenia	25 lipca 1930 Mitcham
Data i miejsce śmierci	21 lipca 2020 Nowy Jork
Typ głosu	sopran
Gatunki	jazz
Zawód	muzyk (wokalistka), aktorka
Zespoły
Lambert, Hendricks & Ross
Multimedia w Wikimedia Commons

Annie Ross (ur. jako Annabelle McCauley Allan Short 25 lipca 1930 w Mitcham, zm. 21 lipca 2020 w Nowym Jorku)^[1] – brytyjsko-amerykańska wokalistka jazzowa, pionierka wokalezy oraz aktorka. Laureatka NEA Jazz Masters Award 2010^[2].

Była córką szkockich artystów wodewilowych – Johna „Jacka” Shorta i Mary Dalziel z d. Allan^[4]. Matka urodziła mnie rano – wspominała – a wieczorem dała występ. Leżałam w walizce na stole w garderobie. To było moje łóżeczko^[5]. Była jednym z pięciorga rodzeństwa. Jej starszy brat, James, został później artystą estradowym, impresariem, producentem teatralnym i reżyserem, posługującym się pseudonimem artystycznym „Jimmy Logan” . Już w wieku trzech lat pojawiała się na scenie w przedstawieniach objazdowych, w których występowali rodzice^[5]. Mając cztery lata, razem z rodziną popłynęła na wakacje statkiem do Nowego Jorku, gdzie wzięła udział w radiowym konkursie dla dzieci, prowadzonym przez słynnego bandlidera Paula Whitemana^[1]. Ubrana w kilt, mała Annabelle Short zaśpiewała w sposób nowoczesny tradycyjną piosenkę szkocką The Bonnie Banks o' Loch Lomond i wygrała^[5]. Nagrodą był kontrakt z wytwórnią filmową MGM. Jej ciotka, Ella Logan, siostra matki oraz znana szkocko-amerykańska aktorka i piosenkarka, występująca m.in. na Broadwayu, od razu przeprowadziła się z nią do Los Angeles. Natomiast rodzina wróciła do Wielkiej Brytanii. W 1938 wystąpiła w dwudziestominutowym filmie muzycznym Hala Roacha Our Gang Follies of 1938^[6]. Ciotka zajęta własna karierą, powierzyła jej wychowanie guwernantce^[5]. W 1943 MGM ponownie zaangażowała ją w filmie. Jako Annabelle Logan znalazła się w obsadzie fabularnej komedii muzycznej Presenting Lily Mars. Zagrała rolę młodszej siostry głównej bohaterki, w którą wcieliła się Judy Garland. Zyskała wtedy miano „szkockiej Shirley Temple”^[6].

W wieku czternastu lat, chodząc już do szkoły średniej, Annabelle Logan zgłosiła się do konkursu na piosenkę, zorganizowanego dla młodzieży przez wytwórnię płytową Capitol. W rezultacie jej utwór pt. Let’s Fly został nagrany przez Johnny’ego Mercera i grupę wokalną The Pied Pipers^[5]. Do domu ciotki, której nie lubiła, przychodziło wielu sławnych jazzmanów takich jak pianiści Erroll Garner, Duke Ellington i trębacz Roy Eldridge^[5]. Często grywali w salonie ku radości Annabelle. Kiedyś zaśpiewała Ellingtonowi jego utwór I Didn’t Know About You. Zamurowało go – powiedziała po latach. Po pierwsze: dobrze zaśpiewałam, a po drugie: nikt nie znał tego numeru^[5].

Pod koniec dziesiątej klasy, mając siedemnaście lat, porzuciła szkołę i postanowiła pójść własną drogą. Wyjechała do Nowego Jorku, gdzie studiowała w The American Academy of Dramatic Arts^[1]. Następnie wróciła do Szkocji, żeby po czternastu latach spotkać się z rodzicami^[7]. Niebawem udała się do Londynu z zamiarem rozpoczęcia kariery wokalnej. Przyjęła nazwisko: „Annie Ross” – podobno tak się zarejestrowała na liście pasażerów podczas lotu do Glasgow^[8]. Moja ciotka Ella miała dużą fantazję i kiedyś mi powiedziała, że moja babka nosiła nazwisko „Ross” – wyjaśniała zmianę danych osobowych^[8]. W Londynie przez niedługi czas pracowała dorywczo jako aktorka i piosenkarka, a potem skierowała się do Paryża. Dołączyła do tamtejszego środowiska jazzowego, którego w końcu lat 40. znaczącą część stanowiła grupa muzyków ze Stanów Zjednoczonych. Nawiązała krótkotrwały romans z perkusistą Kennym Clarkiem, żonatym wówczas z wokalistką Carmen McRae, i w 1950 urodziła Kenny’ego Clarke’a juniora (zm. 2018)^[5]. Decyzją obojga rodziców malec został oddany na wychowanie bratu ojca i jego żonie w Pittsburghu^[5].

W 1952 wróciła do Nowego Jorku. Zatrudniła się w sklepie, a zamieszkała w pensjonacie^[5]. Wkrótce jednak zgłosił do niej Bob Weinstock, właściciel wytwórni Prestige Records, z propozycją nagrania utworu na podstawie jakiegoś sola instrumentalnego, do którego napisałaby tekst^[3]. Jako przykład miały jej posłużyć dokonania Kinga Pleasure’a, „ojca wokalezy”. Wybrała utwór Twisted saksofonisty tenorowego Wardella Graya, który w jej wykonaniu stał się środowiskowym przebojem. Prestiżowy amerykański tygodnik jazzowy „DownBeat” przyznał jej wtedy Nagrodę Nowej Gwiazdy (New Star Award)^[5]. W 1953 jako wokalistka zespołu wibrafonisty Lionela Hamptona znów udała się do Europy, pozostając w Londynie po zakończeniu tournée^[3]. W lutym 1956 brytyjski tygodnik „New Musical Express” doniósł, że nadawanie wykonywanej przez nią piosenki I Want You to Be My Baby zostaje zakazane ze względu na słowa: „Chodź na górę pouprawiać miłość” („Come upstairs and have some loving”)^[9]. Wkrótce potem kolejny raz przybyła do Nowego Jorku, żeby wystąpić w broadwayowskiej inscenizacji brytyjskiej rewii Cranks^[3].

W 1957 podjęła pracę z Jonem Hendricksem i Davem Lambertem. W ten sposób powstała najsłynniejsza w historii jazzu grupa wokalna: Lambert, Hendricks & Ross^[10]. Z Hendricksem jako głównym autorem tekstów i Lambertem jako aranżerem trio, stale dopracowując sztukę wokalezy, spopularyzowało ją w świecie muzyki. Zdobywało liczne nagrody i wyróżnienia. We wrześniu 1959 trójka wokalistów pojawiła się na okładce „DownBeatu”, opatrzonej nagłówkiem: Najbardziej ekscytująca nowa grupa w jazzie. Przez kilka lat wygrywała w corocznych plebiscytach tego pisma w kategorii „Grupa wokalna” w głosowaniu zarówno czytelników jak krytyków^[11]. W 1961 trio otrzymało nagrodę Grammy za album High Flying, uzyskując już wcześniej dwie nominacje^[12].

W 1962 odeszła z grupy – oficjalnie ze względu na kłopoty ze zdrowiem, a faktycznie wskutek utarczek z Hendricksem spowodowanych jej uzależnieniem od heroiny^[3]. Do jej problemów przyczynił się także burzliwy związek z Lennym Brucem – standuperem, który również nie stronił od heroiny^[4]. Z triem rozstała się podczas występów w Londynie po zapaści narkotykowej^[8]. Postanowiła pozostać w Anglii i podjąć walkę z nałogiem, w której dużą pomoc okazał jej brat – Jimmy^[4]. W końcu zerwała z uzależnieniem, ale zajęło jej to wiele lat^[8].

W 1963 wyszła za mąż za aktora Seana Lyncha. Rok później z pomocą męża otworzyła nocny klub – Annie’s Room, w którym śpiewały m.in. takie gwiazdy jak Nina Simone, Anita O’Day i jej były kolega z tria – Jon Hendricks^[4]. W 1965 zaśpiewała w Warszawie na festiwalu Jazz Jamboree. Ponadto występowała w teatrze, kabaretach, napisała nawet książkę kucharską^[5]. Mimo to w 1975 ogłosiła upadłość, sprzedała dom oraz rozwiodła się z mężem, który wkrótce potem zginął w wypadku samochodowym^[4]

Nie załamała się jednak. Ponieważ oferta pracy dla wokalistki była ograniczona, zajęła się aktorstwem. Już w 1972 zagrała w filmie kryminalnym Straight On till Morning, a w 1974 epizod w horrorze The Beast Must Die. Grała w londyńskich teatrach m.in w Operze za trzy grosze i operetce Piraci z Penzance^[3]. W 1975 ustami Ingrid Thulin zaśpiewała piosenkę w obrazie Salon Kitty. Potem wystąpiła jeszcze w szeregu znanych produkcji: Supermanie III (1983), Wyrzuć mamę z pociągu (1987) oraz Na skróty (1993)^[3].

W latach 90. podczas tournée została zapytana przez dziennikarza: Czego może się spodziewać stary fan Annie Ross na jej koncercie? Odparła bez wahania: Starej Annie Ross, jak sądzę^[3]. W 2001 otrzymała obywatelstwo amerykańskie^[4]. Mając już ponad siedemdziesiąt lat, związała się z biznesmenem Davem Usherem, który w 1952 dokonał jej nagrań dla wytwórni Dee Gee, założonej przez niego wraz z trębaczem Dizzym Gillespiem^[5].

Zmarła w swoim domu na Manhattanie z powodu powikłań związanych z rozedmą płuc i chorobami serca^[6]. Miała 89 lat

• 1953 New Sounds from France – Jack Dieval Quartet with James Moody–Annie Ross (Prestige)
• 1956
  • Annie by Candlelight – Annie Ross with Tony Crombie 4-tel (Nixa)
  • Singin’ ’N Swingin’ – Annie Ross–Dorothy Dunn–Shelby Davis (Regent/Savoy)
• 1959
  • Gypsy – Annie Ross and Buddy Bregman Orchestra (World Pacific)
  • A Gasser! – Annie Ross and Zoot Sims (World Pacific)
  • Annie Ross Sings a Song with Mulligan! (World Pacific)
• 1963
  • Sings a Handful of Songs (Ember)
  • Loguerhythms – Songs from the Establishment – Annie Ross and the Tony Kinsey Quintet (Transatlantic)
• 1965 Portrait of Annie Ross (Pye Records)
• 1967 Annie Ross & Pony Poindexter with the Berlin All Stars – Recorded at the Tenth German Jazz Festival in Frankfurt (Saba)
• 1968 Fill My Heart with Song (Decca)
• 1971 You and Me Baby (Decca)
• 1981 In Hoagland 1981 – Georgie Fame–Annie Ross–Hoagy Carmichael (Bald Eagle)
• 1983 Like Someone in Love (Bulldog)
• 1996 Music Is Forever (DRG)
• 2003 Live in London (Harkit)
• 2014 To Lady with Love (Red Anchor)

Różni wykonawcy

• 1956 Cranks (His Master’s Voice) – rewia Johna Cranko
• 1965 Jazz Jamboree ’65 (Polskie Nagrania „Muza”) – Annie Ross z triem Wojciecha Karolaka/Joachim Kühn Trio
• 1970 The Bebop Singers – Eddie Jefferson–Joe Carroll & Annie Ross (Prestige)

Lambert, Hendricks & Ross

• 1958
  • Sing a Song of Basie (ABC/Paramount)
  • Sing Along with Basie (Roulette Records)
• 1959
  • The Swingers! – Lambert, Hendricks & Ross with Zoot Sims (World Pacific Records)
  • A Good Git-Together (World Pacific)
  • The Hottest New Group In Jazz (Columbia)
• 1960
  • Lambert, Hendricks & Ross Sing Ellington (Columbia)
  • High Flying (Columbia)
• 1962 The Real Ambassadors (CBS) – różni wykonawcy
• 1979 Basie Live in Person with Vocals by Lambert, Hndricks & Ross Plus Joe Williams (Natural Organic)
• 1989 Everybody’s Boppin (Columbia)

• 1995 Major Jazz Vocalist mianowana przez Stowarzyszenie Kabaretów Manhattanu (Manhattan Association of Cabarets – MAC)^[13]
• 2009 Umieszczenie jej nazwiska na Ścianie Sławy Amerykańskiego Stowarzyszenia Kompozytorów, Autorów i Wydawców (ASCAP)^[8]
• 2010 NEA Jazz Masters Award
• 2011 Nagroda za Całokształt Dokonań (Lifetime Achievement Award) przyznana przez MAC^[13]

• W lipcu 2006 w The Space Theatre w Londynie odbyła się premiera monodramu pt. Twisted – The Annie Ross Story autorstwa Briana McGeachana z Verity Quade w roli Annie Ross. Tematyka sztuki koncentruje się na jej konfliktowych relacjach z ciotką – Ellą Logan, krótkim romansie z Lennym Brucem oraz uzależnieniu od heroiny. Jeszcze w tym samym roku spektakl przeniesiono do miejscowego Brockley Jack Theatre, a w postać wokalistki wcieliła się Betsy Pennington.
• 21 lutego 2012 na festiwalu filmowym w Glasgow miał premierę poświęcony jej film dokumentalny pt. No One but Me^[14].

• Annie Ross, allmusic.com
• NEA Jazz Masters – Annie Ross, National Endowment for the Arts
• Annie Ross, Jazz Vocalist of „Twisted” Renown, Dies at 89, „The New York Times”
• Annie Ross obituary, „The Guardian”
• Annie Ross, Mid-Century Jazz Icon, Dead at 89, NPR

• Dyskografia Annie Ross, Discogs