Lionel Hampton – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lionel Hampton

Lionel Hampton (1977)
Imię i nazwisko	Lionel Leo Hampton
Pseudonim	„Hamp”, „Mad Lionel”
Data i miejsce urodzenia	20 kwietnia 1908 Louisville
Data i miejsce śmierci	31 sierpnia 2002 Nowy Jork
Instrumenty	wibrafon, perkusja
Gatunki	jazz, blues, rhythm and blues
Powiązania	Benny Goodman, Louis Armstrong, Teddy Wilson, Norman Granz
Zespoły
The Lionel Hampton Orchestra
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Lionel Leo Hampton, ps. „Hamp” i „Mad Lionel” (ur. 20 kwietnia 1908 w Louisville, zm. 31 sierpnia 2002 w Nowym Jorku) – amerykański wibrafonista jazzowy, jeden z pierwszych muzyków grających jazz na tym instrumencie, perkusista, wokalista i bandlider. Odznaczony National Medal of Arts^[1], laureat NEA Jazz Masters Award^[2] 1988.

Urodził się w Louisville w Kentucky w 1908, krótko potem rodzina przeprowadziła się do Birmingham w Alabamie^[3][4][5]. Część dzieciństwa spędził też w Kenosha w Wisconsin, następnie przeniósł się do Chicago w 1916. W latach 20. brał lekcje ksylofonu u Jimmy’ego Bertranda, rozpoczął też grę na perkusji^[6].

Hampton zaczął grać zawodowo na perkusji w Chicago Defender Newsboy’s Band jako nastolatek. W 1927 lub 1928 przeniósł się do Kalifornii i tam występował w Dixieland Blues-Blowers. Pierwszego nagrania dokonał z zespołem The Quality Serenaders Paula Howarda. W tym okresie zaczął grać na wibrafonie. W 1930 do Kalifornii przyjechał Louis Armstrong, który zaprosił Hamptona do zagrania na wibrafonie w dwóch utworach^[7]. Na początku lat 30. studiował muzykę na University of Southern California. W 1934 założył własną orkiestrę, pojawił się też w 1936 w filmie Binga Crosby’ego Pennies From Heaven^[8].

W listopadzie 1936^[7] Benny Goodman zaprosił Hamptona do swojego zespołu Benny Goodman Trio, które tworzyli Teddy Wilson i Gene Krupa. Hampton przyjął propozycję, a zespół zmienił nazwę na Benny Goodman Quartet^[7][9]. W czasie współpracy z Goodmanem nagrywał także samodzielnie, utworzył też Lionel Hampton Orchestra. W 1940 zakończył tę współpracę, by założyć własny big-band^[10]. Orkiestra Hamptona była bardzo popularna w latach 40. i 50. W 1953 odbył trasę koncertową w Europie, towarzyszyli mu m.in.: Clifford Brown, Gigi Gryce, George Wallington, Art Farmer, Quincy Jones i Annie Ross.

W latach 60. wciąż nagrywał i cieszył się uznaniem, jednak jego twórczość nie była już tak popularna jak we wcześniejszych latach^[7]. W 1968 wystąpił z Louisem Armstrongiem na festiwalu w San Remo^[11]. W tym samym roku otrzymał medal papieski od Pawła VI. W lutym 1984 wystąpił na festiwalu jazzowym na University of Idaho, który obecnie nosi nazwę Lionel Hampton Jazz Festival.

Hampton pozostawał aktywnym muzykiem do czasu udaru, którego doznał w Paryżu w 1991, ostatni występ dał w Smithsonian National Museum of American History w 2001^[7][12][13].

Zmarł w Nowym Jorku i został pochowany na cmentarzu Woodlawn^[14] w okręgu Bronx.

• 1996 National Medal of Arts
• 1997 Austriacki Krzyż Honorowy Nauki i Sztuki I klasy^[15]

• 1937–1939 Benny Goodman – The Complete RCA Victor Small Group Recordings
• 1937–1939 Hot Mallets, Vol. 1
• 1937–1939 The Jumpin Five, Vol. 2
• 1938 The Famous 1938 Carnegie Hall Jazz Concert
• 1939–1940 Tempo and Swing
• 1944 Star Dust
• 1947 With the Just Jazz All Stars
• 1953–1954 The Lionel Hampton Quintet
• 1955 Hamp and Getz
• 1958 The Golden Vibes
• 1958 Lionel
• 1960 Silver Vibes
• 1963 Benny Goodman Together Again!
• 1963 You Better Know It!!!
• 1972 Please Sunrise
• 1988 Mostly Blues
• 1991 Live at the Blue Note

• Lionel Hampton Jazz Festival