1980 | |
---|---|
1981 | |
1982 | |
1983 | |
1984 | |
1985 | |
1986 | |
1987 | |
1988 | |
1989 |
1990 | |
---|---|
1991 | |
1992 | |
1993 | |
1994 | |
1995 | |
1996 | |
1997 | |
1998 |
|
1999 |
2000 | |
---|---|
2001 | |
2002 | |
2003 | |
2004 | |
2005 | |
2006 | |
2007 | |
2008 | |
2009 |
2010 | |
---|---|
2011 | |
2012 | |
2013 | |
2014 | |
2015 | |
2016 | |
2017 | |
2018 | |
2019 |
Katharine Houghton Hepburn (ur. 12 maja 1907 w Hartford, zm. 29 czerwca 2003 w Old Saybrook) – amerykańska aktorka, laureatka czterech Oscarów i dwunastu nominacji w kategorii najlepszej aktorki pierwszoplanowej, gwiazda filmowa. Jedna z legend „Złotej Ery Hollywood”. American Film Institute umieścił jej nazwisko na 1. miejscu w opublikowanym przez siebie rankingu „największych aktorek wszech czasów” (The 50 Greatest American Screen Legends)[1], a także nazwał ją w 1999 najlepszą aktorką spośród 50 największych legend kina, których debiut miał miejsce przed rokiem 1950.
Urodziła się jako drugie z sześciorga dzieci chirurga Thomasa N. Hepburna i sufrażystki Katharine Marthy Houghton. Hepburn początkowo uczyła się w domu, później zaczęła uczęszczać do Bryn Mawr College. Aktorstwem zainteresowała się w college’u, biorąc udział w szkolnych przedstawieniach. Jak większość aktorek tamtego okresu, profesjonalną karierę aktorską zaczynała od występów na Broadwayu. Pierwszą główną rolę zagrała w przedstawieniu sztuki George’a Middletona i A.E. Thomasa pt. The Big Pond.
Na ekranie zadebiutowała w dramacie George’a Cukora A Bill of Divorcement, w którym zagrała u boku Johna Barrymore’a. Pierwszy film z jej udziałem okazał się takim sukcesem, że wytwórnia RKO podpisała z nią kontrakt na pięć kolejnych filmów. Już za rolę w swoim drugim filmie Poranna chwała w 1933 zdobyła pierwszego w swojej karierze Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. W tym samym roku zagrała jeszcze m.in. w Małych kobietkach (film przyniósł jej Złoty Medal na 2. MFF w Wenecji).
W 1935 rolę w filmie Mam 19 lat zdobyła kolejną nominację do Oscara. Jej kolejne role z okresu trzeciej dekady XX w. przeszły bez większego echa, zagrała m.in. szkocką królową Marię Stuart w filmie pod tym samym tytułem). Starała się o rolę Scarlett O’Hary w Przeminęło z wiatrem, ale powierzono ją wówczas mało znanej Vivien Leigh. Zniechęcona porażkami swoich filmów Hepburn wróciła na scenę teatralną.
Przełomem w karierze Hupburn okazał się jej występ w Filadelfijskiej opowieści, w którym zagrała rolę Tracy Lord. Postać tę najpierw grała w teatrze, dopiero potem postanowiono stworzyć film (prawa do powstania filmu zakupił dla niej specjalnie Howard Hughes). Krytycy wystawili jej bardzo pochlebne recenzje, przyznali nagrodę nowojorskiego stowarzyszenia krytyków. Ponadto otrzymała swoją trzecią nominację do Oscara.
Dwa lata później trafiła na plan Kobiety roku. Za rolę w tym filmie otrzymała kolejną nominację do Oscara. Na planie Kobiety roku poznała Spencerem Tracy’ego, a rozpoczęty na planie romans zapoczątkował ich trwający ponad 25 lat związek. Razem wystąpili jeszcze w ośmiu filmach w Keeper of the Flame (1942) George’a Cukora, Bez miłości (1945) Harolda S. Bucqueta, Morzu traw (1947) Elia Kazana, Stanie Unii (1948) Franka Capry. W Żebrze Adama (1949) Cukora, w komediach Pat i Mike (1952) Cukora, Biuro na tranzystorach (1957) Waltera Lang i Zgadnij, kto przyjdzie na obiad (1967) Stanleya Kramera.
W 1951 zagrała jedną ze swoich najlepszych ról w filmie Afrykańska królowa. Jej partnerem był Humphrey Bogart. Za ten film kolejną nominację do Oscara. Oprócz tego w latach 50. zdobyła jeszcze trzy nominacje do Nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej: za Urlop w Wenecji (1955), Zaklinacza deszczu (1956) oraz Nagle, zeszłego lata (1959).
W latach 60. wystąpiła zaledwie cztery razy na ekranie, z czego dwie role przyniosły jej Oscary. W 1962 za sprawą filmu U kresu dnia była nominowana znowu z m.in. Bette Davis, ale nagrodę przyznano Anne Bancroft. W tym samym roku za rolę w tym filmie dostała nagrodę dla najlepszej aktorki na 15. MFF w Cannes.
W 1968 dostała Oscara za rolę w filmie Zgadnij, kto przyjdzie na obiad. W następnym roku otrzymała kolejnego Oscara, tym razem za rolę Eleonory Akwitańskiej w filmie Lew w zimie. Nagrodę otrzymał ex aequo z Barbrą Streisand i był to jedyny przypadek w historii festiwalu, kiedy dwie aktorki dostały jednego Oscara, gdyż otrzymały tyle samo głosów od członków Akademii. Stała się także drugą aktorką w historii[a], która wygrała tę nagrodę dwa lata z rzędu. W 2006 jej rola we Lwie w zimie znalazła się na 13. miejscu w plebiscycie magazynu Premiere na najlepszą kreację aktorską wszech czasów.
W 1967 po raz ostatni spotkała się na planie z Tracym, który zmarł kilka tygodni po ukończeniu zdjęć do Zgadnij, kto przyjdzie na obiad Stanleya Kramera.
W latach 70. na ekranie pojawiła się osiem razy. W 1981 zagrała w filmie Nad złotym stawem wraz z przedstawicielami klanu Fondów: Henrym i Jane. Film przyniósł jej czwartego i ostatniego Oscara, którego odebrał za nią Jon Voight.
Pod koniec aktorskiej kariery grała w filmach Anthony’ego Harveya Grace Quigley (1984) i Jesienna miłość (1994) oraz George’a Schaefera Mrs. Delafield Wants to Marry (1986), Laura Lansing Slept Hera (1988) i Mężczyzna na poddaszu (1992). Jej ostatnie role to Ginny w Love Affair (1994) Glena Gordona Carona oraz Cornelia Beaumont w filmie telewizyjnym Tamta Gwiazdka Tony’ego Billa, według opowiadania Trumana Capote’a.
Zmarła 29 czerwca 2003 w Old Saybrook, w stanie Connecticut[3]. Została pochowana na Cedar Hill Cemetery w Hartford[4].
12 grudnia 1928 poślubiła pośrednika ubezpieczeń Ludlowa Ogdena Smitha[5], którego poznała podczas nauki w Bryn Mawr College. Po zawarciu małżeństwa młoda para wyjechała do Nowego Jorku. Rozwiedli się w 1942[5]. Na planie Kobiety roku nawiązała romans z aktorem Spencerem Tracym[6], z którym pozostawała w związku przez kolejne prawie 25 lat. Nie mogli wziąć ślubu, ponieważ Tracy jako katolik nie chciał rozwieść się z ówczesną żoną.
Była świadkową na ślubie Vivien Leigh i Laurence Oliviera.
Nie lubiła aktorki Audrey Hepburn, ponieważ ta po swojej pierwszej roli w Rzymskich wakacjach odmówiła zmiany nazwiska na prośbę Katharine, która nie chciała, aby młoda aktorka była kojarzona z nią.