Antonio Francesco Orioli – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	1 maja 1833
Konsekrator	Giacinto Placido Zurla
Współkonsekratorzy	Giovanni Soglia Ceroni; Alessandro Bernetti
Konsekrowani biskupi
Ludovico Rizzuti	12 stycznia 1840
Giovanni Ferrini	20 lutego 1842
Concezio Pasquini	24 lipca 1842
Raffaele Purpo	7 maja 1843
Giuseppe Maria d’Alessandro	24 czerwca 1843
Rocco de Gregorio	24 czerwca 1843
Pietro Cilento	28 lipca 1844
Bonaventura Attanasio	28 lipca 1844
Giuseppe Menditto	28 lipca 1844
Luigi Napolitano	9 marca 1845
Filippo Mincione	18 kwietnia 1847
Vincenzo d’Alfonso	18 kwietnia 1847
Pietro Niccolò Forti	18 kwietnia 1847
Luigi Ricci	20 czerwca 1847
Camillo de’ Marchesi Bisleti	10 października 1847
Pio Bighi	10 października 1847
Henri-Marie-Gaston Boisnormand de Bonnechose	30 stycznia 1848
Giusto Recanati	9 lipca 1848
Francesco Bronzuoli	21 września 1848
Filippo Fratellini	24 lutego 1851
Francesco Xaverio Giannuzzi Savelli	24 lutego 1851
Raffaele Bocci	24 lutego 1851
Valentino Vignone	24 lutego 1851
Giovanni Battista Naselli	21 kwietnia 1851
Raffaele Ferrigno	21 kwietnia 1851
Camillo Milana	21 kwietnia 1851

Antonio Francesco Orioli
	Kardynał prezbiter
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	10 grudnia 1778 ; Bagnacavallo
Data i miejsce śmierci	20 lutego 1852 ; Rzym
Miejsce pochówku	Bazylika świętych Dwunastu Apostołów w Rzymie
	Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	1848
	Biskup Orvieto
Okres sprawowania	1833-1841
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	franciszkanie konwentualni
Sakra biskupia	1 maja 1833
Kreacja kardynalska	12 lutego 1838; Grzegorz XVI
Kościół tytularny	Santa Maria sopra Minerva; SS. XII Apostoli
	Multimedia w Wikimedia Commons

Antonio Francesco Orioli OFMConv (ur. 10 grudnia 1778 w Bagnacavallo, zm. 20 lutego 1852 w Rzymie^[1]) – włoski kardynał.

Życiorys

W młodości wstąpił do franciszkanów konwentualnych i 6 maja 1793 złożył śluby zakonne^[2]. Studiował w Rzymie, gdzie w 1804 uzyskał stopień doktora teologii^[1]. Po przyjęciu święceń kapłańskich wykładał w Rzymie (1807-1809) i we Francji (1809-1812)^[1]. 4 sierpnia 1832 został wikariuszem generalnym swojego zakonu^[1].

15 kwietnia 1833 został wybrany biskupem Orvieto, a 1 maja przyjął sakrę^[2]. 12 lutego 1838 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santa Maria sopra Minerva^[2]. 18 grudnia 1841 zrezygnował z biskupstwa Orvieto^[2]. Od 5 maja do 4 czerwca 1848 pełnił rolę sekretarze stanu ad interim. Wcześniej, 2 maja 1847 został prefektem Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników, którym pozostał do śmierci^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Orioli, O.F.M.Conv., Antonio Francesco. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-03]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Antonio Francesco Cardinal Orioli, O.F.M. Conv.. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-10-03]. (ang.).

[FIU-1] Orioli, O.F.M.Conv., Antonio Francesco. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-03]. (ang.).

[hierarchy-2] Antonio Francesco Cardinal Orioli, O.F.M. Conv.. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-10-03]. (ang.).

[3] w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII

[1]

[2]

[A]

Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644)	Girolamo Dandini (1551–1555) Carlo Borromeo (1560–1565) Tolomeo Gallio (1565–1566) Girolamo Rusticucci (1566–1572) Tolomeo Gallio (1572–1585) Decio Azzolini (1585–1587) Antonio Maria Graziani (1587–1590) Giovanni Andrea Caligari (1590–1591) Pierbenedetto Peretti (1592–1593) Pietro Aldobrandini i Cinzio Passeri Aldobrandini (1593–1605) Roberto Ubaldini (1605) Erminio Valenti (1605) Lanfranco Margotti (1605–1611) i Martino Malacrida (1605–1608) Porfirio Feliciani (1611–1621) i Giovanni Battista Perugini (1611–1614) Giovanni Battista Agucchi (1621–1623) Lorenzo Magalotti (1623–1628) Lorenzo Azzolini (1628–1632) Pietro Benessa (1632–1634) Francesco Adriano Ceva (1634–1643) Giovanni Battista Spada (1643–1644)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829)	Giovanni Giacomo Panciroli (1644–1651) Fabio Chigi (1651–1655) Giulio Rospigliosi (1655–1667) Decio Azzolini (1667–1669) Federico Borromeo (1670–1673) Francesco Nerli (1673–1676) Alderano Cibo (1676–1689) Giambattista Rubini (1689–1691) Fabrizio Spada (1691–1700) Fabrizio Paolucci (1700–1721) Giorgio Spinola (1721–1724) Fabrizio Paolucci (1724–1726) Nicolò Maria Lercari (1726–1730) Antonio Banchieri (1730–1733) Giuseppe Firrao (1733–1740) Silvio Valenti Gonzaga (1740–1756) Alberico Archinto (1756–1758) Luigi Maria Torregiani (1758–1769) Lazzaro Opizio Pallavicini (1769–1785) Ignazio Gaetano Boncompagni-Ludovisi (1785–1789) Francesco Saverio de Zelada (1789–1796) Ignazio Busca (1796–1797) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1797–1799) Ercole Consalvi (1800–1806) Filippo Casoni (1806–1808) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1808) Bartolomeo Pacca (1808–1814) Ercole Consalvi (1814–1823) Giulio Maria della Somaglia (1823–1828) Tommaso Bernetti (1828–1829)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829)	Giuseppe Albani (1829–1830) Tommaso Bernetti (1831–1836) Luigi Lambruschini (1836–1846) Tommaso Pasquale Gizzi (1846–1847) Gabriele Ferretti (1847–1848) Giuseppe Bofondi (1848) Giacomo Antonelli (1848) Antonio Francesco Orioli (1848, ad interim) Giovanni Soglia Ceroni (1848) Giacomo Antonelli (1848–1876) Giovanni Simeoni (1876–1878) Alessandro Franchi (marzec–lipiec 1878) Lorenzo Nina (1878–1880) Lodovico Jacobini (1880–1887) Mariano Rampolla del Tindaro (1887–1903) Rafael Merry del Val (1903–1914) Domenico Ferrata (1914) Pietro Gasparri (1914–1930) Eugenio Pacelli (1930–1939) Luigi Maglione (1939–1944) Pius XII^[A] (1944–1958) Domenico Tardini (1958–1961) Amleto Giovanni Cicognani (1961–1969) Jean-Marie Villot (1969–1979) Agostino Casaroli (1979–1991) Angelo Sodano (1991–2006) Tarcisio Bertone (2006–2013) Pietro Parolin (od 2013)