Azotyn izoamylu – Wikipedia, wolna encyklopedia
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||||||||||||||||||||
Wzór sumaryczny | C5H11NO2 | ||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Inne wzory | C5H11ONO | ||||||||||||||||||||||||||||||
Masa molowa | 117,15 g/mol | ||||||||||||||||||||||||||||||
Wygląd | żółta ciecz[1] | ||||||||||||||||||||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||||||||||||||||||||
Numer CAS | |||||||||||||||||||||||||||||||
PubChem | |||||||||||||||||||||||||||||||
DrugBank | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||||||||||||||||
Klasyfikacja medyczna | |||||||||||||||||||||||||||||||
ATC | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
|
Azotyn izoamylu, azotyn izopentylu, C
5H
11ONO – organiczny związek chemiczny, ester kwasu azotawego i izopentanolu.
Jest cieczą barwy żółtej o piekącym smaku. Bardzo trudno rozpuszczalny w wodzie, dobrze w rozpuszczalnikach organicznych (na przykład w eterze dietylowym).
Stosuje się go w przemyśle kosmetycznym i do otrzymywania związków diazoniowych. Używany jest jako antidotum przy zatruciach cyjankami, kwasem cyjanowodorowym i innymi związkami cyjanowymi. Ma zdolność rozszerzania naczyń krwionośnych i obniżania ciśnienia krwi i dlatego dawniej stosowano go w dusznicy bolesnej, astmie, migrenie. Dwie szklane fiolki azotynu izoamylu znajdują się w każdym indywidualnym pakiecie przeciwchemicznym (IPP). Używany jest także rekreacyjnie jako poppers.
Otrzymywany jest podobnie jak inne azotyny alkilowe.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Azotyn izopentylu (nr 150495) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2020-05-11]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ a b c d Haynes 2016 ↓, s. 3-330.
- ↑ a b c Haynes 2016 ↓, s. 6-75.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).