Brodnicki Park Krajobrazowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Brodnicki Park Krajobrazowy
Logotyp Brodnicki Park Krajobrazowy
Ilustracja
Jezioro Zbiczno
park krajobrazowy
Państwo

 Polska

Położenie

gminy Jabłonowo Pomorskie, Zbiczno (województwo kujawsko-pomorskie), Kurzętnik, Biskupiec Pomorski (województwo warmińsko-mazurskie)

Mezoregion

Pojezierze Brodnickie, Dolina Drwęcy

Data utworzenia

29 marca 1985

Akt prawny

Uchwała Nr V/32/85 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Toruniu z dnia 29 marca 1985 r.

Powierzchnia

166,85 km²

Obszary chronione

9 rezerwatów przyrody

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry znajduje się punkt z opisem „Brodnicki Park Krajobrazowy”
Ziemia53°23′28″N 19°22′31″E/53,391111 19,375278
Strona internetowa

Brodnicki Park Krajobrazowypark krajobrazowy w Polsce, położony na terenie województw kujawsko-pomorskiego i warmińsko-mazurskiego.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Park obejmuje swoimi granicami obszary o najwyższych wartościach przyrodniczych i krajobrazowych, o bogatej rzeźbie uformowanej podczas zlodowacenia bałtyckiego w charakterystyczny system trzech rynien polodowcowych, rozcinających wysoczyzny morenowe i pola sandrowe: rynna wschodnia (rzeki Skarlanki) z jeziorami Wielkie Partęczyny, Robotno i Dębno, rynna zachodnia (Strugi Brodnickiej) z jeziorami Mieliwo, Sosno i Łęckim oraz rynna środkowa z jeziorami Cichym i Zbiczno[1].

Powierzchnia parku po utworzeniu wynosiła 10 462 ha, strefy ochronnej – 11 778 ha[1]. Po rozszerzeniu terenu Parku w 2005 roku jego powierzchnia wynosi 16 685 ha.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Orędownikiem utworzenia parku był prof. Zygmunt Czubiński, który już przed II wojną światową postulował stworzenie tej formy ochrony przyrody. Po 1945 większość wskazywanych przez niego obszarów objęto ochroną rezerwatową, a park powołano w 1985 roku jako 25. z kolei obszar chroniony tego rodzaju w Polsce[2][3]. W 2005 park powiększono o jezioro Bachotek i tzw. Bagienną Dolinę Drwęcy[2].

Krajobraz

[edytuj | edytuj kod]

Rzeźba parku jest owocem działalności lodowca. Większość jego powierzchni to falista wysoczyzna morenowa z licznymi zagłębieniami wypełnionymi jeziorami i torfowiskami, które są połączone siecią cieków i kanałów, tworząc zwarty system hydrologiczny (wody stanowią 8% powierzchni parku) o dużych walorach turystycznych. Wysoczyzna pokryta jest w dużej części lasami. Wykształcił się tutaj typowy krajobraz leśno-pojezierny[3].

Jeziora i torfowiska

[edytuj | edytuj kod]

Na obszarze parku znajduje się 58 jezior o powierzchni większej niż jeden hektar, m.in.: Wielkie Partęczyny, Sosno, Łąkorek, Zbiczno. Łącznie jeziora zajmują 1790 hektarów[3].

Torfowiska to drugie ważne zbiorowisko parku, przy czym najpospolitsze jest torfowisko niskie (kwaśna łąka). Część torfowisk (Okonek) chronionych było już przed 1939[3].

Lasy zajmują 40% powierzchni parku, a dominującym gatunkiem jest sosna zwyczajna. Obok niej rosną też: dąb szypułkowy, olcha czarna, buk zwyczajny, jesion wyniosły, brzoza, grab pospolity, wiąz i wierzby. Przebiega tu granica występowania buka i brzęka, a w niedużej odległości także modrzewia polskiego, jaworu i cisa. Świerk nasadzony sztucznie, rośnie poza granicą swego naturalnego zasięgu. Rzadko spotykane są w parku także: wierzba czarniawa, sosna Banksa i dąb czerwony. Najliczniej reprezentowanymi zespołami są bór mieszany i świeży. W borze mieszanym oznaczono 139 gatunków roślin. Występują tu m.in.: konwalia majowa, śmiałek pogięty, orlica pospolita, wężymord niski, gruszyczka. W borze świeżym spotkać można m.in. widłaki i liczną borówkę czernicę. Z lasów liściastych przeważają dębowo-grabowe, a w nich rosną: zawilce, ziarnopłon wiosenny, kokorycz pełna oraz zdrojówka rutewkowata (jedyne stanowisko na Pomorzu). W olsach występuje długosz królewski, a w grądachobuwik pospolity[3].

Rezerwaty przyrody

[edytuj | edytuj kod]

Kultura materialna

[edytuj | edytuj kod]

Ważnym elementem parku krajobrazowego są liczne zabytki kultury materialnej. Należą do nich m.in. wczesnośredniowieczne grodziska nad jeziorami Strażym, Sosno i Kurzyny, zespoły pałacowe w Sumowie, Tomkach, Konojadach, przykłady tradycyjnego budownictwa wiejskiego z XVIII i XIX w. m.in. we wsiach Ciche, Gaj-Grzmięca i Górale czy wiele obiektów sakralnych[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Maria Irena Mileska (red. nauk.): Słownik geograficzno-krajoznawczy Polski, wyd. II, zmienione, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1992 ISBN 83-01-09822-8, s. 65
  2. a b Informacje o parku. [w:] Brodnicki Park Krajobrazowy [on-line]. Parki Krajobrazowe Województwa Kujawsko-Pomorskiego. [dostęp 2019-02-06].
  3. a b c d e Krzysztof Lewandowski, Skarby parku krajobrazowego, w: Poznaj swój kraj, nr 4/1988, s.12-13, ISSN 0832-6151

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]