DFS 228 – Wikipedia, wolna encyklopedia

DFS 228

Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	DFS
Typ	samolot rozpoznawczy
Załoga	1 pilot
Historia
Data oblotu	1943
Lata produkcji	1940–1945
Wycofanie ze służby	1947
Liczba egz.	2
Liczba wypadków  • w tym katastrof	1 1
Dane techniczne
Napęd	silnik rakietowy Walter HWK 109-509
Ciąg	14,7 kN
Wymiary
Rozpiętość	17,56 m
Długość	10,58 m
Wysokość	2,92 m
Powierzchnia nośna	30 m²
Masa
Własna	1650 kg
Osiągi
Prędkość maks.	900 km/h
Pułap praktyczny	23 000 m
Zasięg	1000 km
Długotrwałość lotu	45 min
Dane operacyjne
Wyposażenie dodatkowe
2 kamery na podczerwień Zeiss
Użytkownicy
III Rzesza, USA, Wielka Brytania
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

DFS 228 – niemiecki rakietowy samolot doświadczalny zaprojektowany w 1940 roku przez Feliksa Krachta w Deutsche Forschungsanstalt für Segelflug (DFS).

Samolot DFS 228 powstał w związku ze zgłaszanym przez Luftwaffe zapotrzebowaniem na samolot rozpoznawczy operujący na bardzo dużych wysokościach.

Pierwszy oblot samolotu DFS 228 V1 miał miejsce w 1943 roku na lotnisku Hörsching. Kolejne próby były przeprowadzane w Rechlinie. Prototyp DFS 228 V1, pomimo wielokrotnych lotów, nigdy nie został przetestowany z włączonym silnikiem rakietowym.

W 1945 roku został zbudowany zmodernizowany prototyp DFS 228 V2, w którym usunięto wiele usterek zaobserwowanych w modelu DFS 228 V1. Drugi prototyp uległ zniszczeniu w maju 1945 roku.

DFS 228 V1 przetrwał II wojnę światową. Po 1945 roku został wywieziony do Stanów Zjednoczonych Ameryki, gdzie poddano go licznym testom. Później został przekazany do badań w Wielkiej Brytanii.

Samolot odrzutowy DFS 228 był zbudowany prawie w całości z drewna. Kadłub w kształcie cygara był podzielony na trzy sekcje. Nosową (w której mieściła się kabina ciśnieniowa pilota), środkową (do której mocowane były skrzydła) oraz ogonową z usterzeniem pionowym.

Skrzydła nośne samolotu miały całkowicie drewnianą konstrukcję i pokryte były sklejką. Przeszło połowę ich długości krawędzi spływu zabierały lotki i klapy kryte płótnem. Ciśnieniowa kabina pilota zbudowana była z metalu i posiadała trzy pleksiglasowe okienka obserwacyjne. W razie niebezpieczeństwa była odstrzeliwana od reszty kadłuba i pełniła funkcję kapsuły ratunkowej. Kabina była klimatyzowana i ogrzewana elektrycznie. Środkowa, drewniana część kadłuba mieściła dwie kamery na podczerwień marki Zeiss, a także zbiorniki paliwa C-Stoff i T-Stoff oraz silnik rakietowy Walter HWK 109-509. Pod samolotem zamiast kół zamocowana była wysuwana płoza, która w czasie lotu chowała się w specjalny luk umieszczony pod silnikiem.

Samolot DFS 228 nie startował samodzielnie. Na pułap 13 000 m wynoszony był na grzbiecie specjalnego samolotu nosiciela, Dornier Do 217K V3. Następnie po odłączeniu od bombowca lotem ślizgowym powracał na lotnisko macierzyste.

Według nigdy nie zrealizowanych przez Niemców planów DFS 228 po odłączeniu od nosiciela i uruchomieniu napędu rakietowego miał osiągać pułap 23 000 m i pokonywać ponad 1000 km. Po wykonanym zadaniu zwiadowczym miał powracać do bazy lotem ślizgowym i lądować z pomocą wysuwanej płozy.

• DFS 346

• Marek Murawski. Samoloty Luftwaffe 1933-1945. Tom I. Warszawa 1996. ISBN 83-86776-01-3

• DFS 228
• DFS 228