Arado Ar 77 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | |
Konstrukcja | mieszana |
Załoga | 6 |
Historia | |
Data oblotu | 1934 |
Liczba egz. | 2 |
Dane techniczne | |
Napęd | 2 × Argus As 10c |
Moc | 240 KM (176,5 kW) |
Wymiary | |
Rozpiętość | 19,2 m |
Wydłużenie | 7,3 |
Długość | 12,6 m |
Wysokość | 3,25 m |
Powierzchnia nośna | 50,5 m² |
Masa | |
Własna | 1930 kg |
Użyteczna | 1010 kg |
Startowa | 2940 kg |
Zapas paliwa | 340 l |
Osiągi | |
Prędkość maks. | 240 km/h |
Prędkość przelotowa | 200 km/h |
Prędkość minimalna | 84 km/h |
Prędkość wznoszenia | 4,76 m/s |
Pułap | 5000 m |
Zasięg | 720 km |
Długotrwałość lotu | 3 h 36 min |
Dane operacyjne | |
Użytkownicy | |
Niemcy |
Arado Ar 77 – niemiecki dwusilnikowy samolot szkolno-treningowy z połowy lat 30. XX w.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Samolot został opracowany przez firmę Arado w 1934 r. Oferowano go Luftwaffe jako maszynę do szkolenia załóg samolotów wielosilnikowych[1], zarówno do szkolenia pilotów, radiooperatorów i nawigatorów w lotach według wskazań przyrządów. W związku z tym uczeń-pilot i instruktor zajmowali miejsca w przeszklonej kabinie, a czterech innych uczniów zajmowało miejsca w kadłubie. Zbudowano dwa egzemplarze prototypowe oznaczone jako Ar 77A i Ar 77B. W trakcie testów w Rechlinie samolot uzyskał pozytywną opinię oblatywaczy. Jednakże Luftwaffe uznała ten samolot za przestarzały (m.in. z uwagi na stałe podwozie) i nie była zainteresowana jego nabyciem. W zamian zdecydowała się na wybór Focke-Wulf Fw 58. Projekt Ar 77 nie był dalej rozwijany[2]. Była to wówczas największa konstrukcja zbudowana w zakładach Arado, ponadto w jej budowie zastosowano łączenie drewna z metalem. Nabyte doświadczenia wykorzystano przy budowie kolejnych dużych samolotów Arado[3]. Niemieckie władze przedstawiały Ar 77 jako cywilny samolot turystyczny, dostosowany do przewożenia dwóch pasażerów[4].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Dwusilnikowy samolot w układzie wolnonośnego dolnopłatu ze stałym podwoziem.
Kadłub o konstrukcji ramowej wykonanej ze spawanych rur stalowych. W przedniej części kryty metalem, dalej płótnem. Dwuosobowa kabina załogi z miejscami dla instruktora i ucznia obok siebie, wyposażona w wolanty. W tylnej części kadłuba znajdowały się cztery miejsca dla uczniów zajmujących się łącznością i nawigacją. Kadłub był zakończony klasycznym usterzeniem krzyżowym, ze statecznikami poziomymi podpartymi zastrzałami w kształcie litery N. Skrzydło o konstrukcji drewnianej, na dolnej powierzchni kryte sklejką, na górnej płótnem, wyposażone w klapy i lotki[5]. Podwozie stałe, z kółkiem ogonowym. Golenie główne amortyzowane olejowo-pneumatycznie, wyposażone w hamulce. Koła osłonięte owiewkami. Napęd stanowiły dwa silniki widlaste Argus As 10C w układzie odwróconego V. Napędzały dwułopatowe drewniane śmigła o średnicy 2,3 m[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kranzhoff 1996 ↓, s. 56.
- ↑ Nowarra, t.1 1993 ↓, s. 44–46.
- ↑ Kranzhoff 1996 ↓, s. 58.
- ↑ Besançon 1936 ↓, s. 103.
- ↑ Schneider 1936 ↓, s. 21.
- ↑ Nowarra, t.1 1993 ↓, s. 46.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Georges Besançon: L'Aérophile. Paris: 1936. OCLC 918727682.
- Jörg A. Kranzhoff: Arado : Geschichte eines Flugzeugwerks. Oberhaching: Aviatic-Verl., 1996. ISBN 3-925505-27-X. OCLC 635367128.
- Heinz J. Nowarra: Die deutsche Luftrüstung 1933-1945. T. 1: Flugzeugtypen AEG - Dornier. Koblenz: Bernard & Graefe Verlag, 1993. ISBN 3-7637-5465-2. OCLC 722044393.
- Helmut Schneider: Flugzeug-Typenbuch 1936 : Zusammenstellung aller wichtigen Daten und wesentlichen Merkmale der deutschen Motor- und Segelflugzeuge, der Flugmotoren und Geräte, sowie des Flugzeug- und Motorzubehörs : mit einem Bezugsquellen-Verzeichnis der Luftfahrt-Industrie. Leipzig: Herm. Beyer Verlag, 1937. OCLC 1050950018.