Emir Buczacki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Emir Jerzy Buczacki (ur. 1 września 1935 w Suwałkach, zm. 16 maja 1990 w Katowicach^[1]) – polski aktor.

Emir Jerzy Buczacki był synem Jana Buczackiego i Wiktorii z domu Iwaszkiewicz. Ojciec pełnił funkcję prokuratora Sądu Okręgowego w Suwałkach a dziadek, Maciej Buczacki, był urzędnikiem skarbowym w Wilnie. Po śmierci ojca, w 1938, przeniósł się z rodziną do Wilna. Po wojnie w ramach przesiedleń wraz z rodzicami wyjechał do Polski, gdzie mieszkali w Toruniu, a następnie do Gdyni. W 1949 Emir Buczacki ukończył szkołę powszechną w Gdyni. W latach 1949–1953 uczęszczał do szkoły rolniczej z internatem w Rożnicy^[1].

W 1952 wstąpił do Zespołu Pieśni i Tańca Ziemi Kieleckiej „Rożnica”. Po zdaniu matury w 1954 zdawał do Państwowej Wyższej Szkoły Aktorskiej w Krakowie (od 1954 Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna im. Ludwika Solskiego)^[1]. Po zakończeniu studiów w 1958 rozpoczął pracę w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. W sezonie 1961/1962 grał w Teatrze Powszechnym im. Jana Kochanowskiego w Radomiu, a w następnym sezonie ponownie w Kielcach^[1][2].

W 1963 przeniósł się do Katowic. Grał w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach (1963–1987), a także w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie (1964), Teatrze Sceny Polskiej w Czeskim Cieszynie (1967/1968), Teatrze Zagłębia w Sosnowcu (1980–1982) oraz Teatrze Nowym w Zabrzu (1987–1989)^[1].

Był żonaty z Aleksandrą Bielewicz, historykiem sztuki. Miał córkę, Dorotę (ur. 1959)^[1].

• 1979: Złoty Krzyż Zasługi^[1][2]
• 1982: Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej”^[1][2]

• Trzy Kobiety (1956)
• Ewa chce spać (1957) jako kieszonkowiec „Ślepy Tolo” (niewymieniony w czołówce)
• Zagubione uczucia (1957) jako pijaczek w tramwaju (niewymieniony w czołówce)
• Ubranie prawie nowe (1964)
• Faraon (1966) jako Tutmozis
• Słońce wschodzi raz na dzień (1967) jako karczmarz
• Pierścień księżnej Anny (1970) jako komtur krzyżacki
• Perła w koronie (1971) jako Malitsch
• Sanatorium pod Klepsydrą (1973) jako Juarez, postać w panoptikum
• Koniec wakacji (1974) jako lekarz pogotowia
• Noce i dnie (1975) jako Lucjan Kociełło, mąż Teresy
• Zielone lata (1979) jako żandarm zabijający ojca Abramka
• Nic nie stoi na przeszkodzie (1980) jako lekarz
• Misja (1980) jako kurier Pedro (gościnnie)
• Polonia Restituta (1980) jako Arystydes Briand, premier Francji
• Do góry nogami (1982)
• Blisko, coraz bliżej (1982–1986) jako niemiecki dyrektor szpitala (gościnnie)
• Katastrofa w Gibraltarze (1983) jako Ambasador Polski w USA
• Przeklęte oko proroka (1984) jako Ormianin
• Sprawa się rypła (1984) jako dygnitarz z województwa
• Oko proroka, czyli Hanusz Bystry i jego przygody (1985) jako Ormianin (gościnnie)
• Rodzina Kanderów (1988) jako prezes klubu sportowego (gościnnie)

Źródło: Filmpolski.pl^[2].

• Emir Buczacki w bazie IMDb (ang.)
• Emir Buczacki w bazie filmpolski.pl
• Emir Buczacki w bazie Filmweb
• Emir Buczacki na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”