Eriba-Marduk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Eriba-Marduk
ilustracja
król Babilonu
Okres

ok. 770 p.n.e.

Eriba-Marduk (akad. Erība-Marduk, tłum. „Bóg Marduk dał mi zastępcę”[1]) – król Babilonii, wywodzący się z plemienia Bit-Jakini, które zamieszkiwało południową część kraju znaną pod nazwą Kraju Nadmorskiego; panował ok. 770 r. p.n.e. Był wybitnym przywódcą plemiennym, któremu udało się - wykorzystując słabość Asyrii po śmierci Adad-nirari III - przejąć kontrolę nad Babilonią i ogłosić się prawowitym królem Babilonu. Już jako władcy udało mu się powstrzymać najazdy plemion nomadów i przywrócić spokój i porządek w kraju. Wielu późniejszych królów babilońskich, m.in. Marduk-apla-iddina II, wywodziło swą linię genealogiczną właśnie od niego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. hasło râbu, The Assyrian Dictionary, tom 14 (R), The Oriental Institute, Chicago 1999, s. 54.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • hasło Eriba-Marduk, [w:] Gwendolyn Leick, Who's Who in the Ancient Near East, London and New York 2002, s. 56.