Etiuda op. 10 nr 1 (Chopin) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Etiuda Op. 10, No. 1

Wykonanie Marty Goldstein na fortepianie Érarda skonstruowanym w 1851

Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

Etiuda C-dur op. 10 nr 1 Fryderyka Chopina – etiuda wirtuozowska na fortepian napisana w roku 1829 i wydana w 1833 we Francji, Niemczech i Anglii^[1]. Jej zasadniczym problemem technicznym są złożone pasaże. W przedmowie do wydania Schirmera z 1916 roku amerykański krytyk muzyczny James Huneker (1857–1921) przyrównał ich "hipnotyczny czar" do przerażających schodów na grafikach Giovanniego Battisty Piranesiego (Carceri d'invezione), stwierdzając również, że są one "ćwiczeniem także dla oka i ucha".

Struktura harmoniczna oraz ogólny zamysł zdaje się pokrewny z pierwszym preludium z Das Wohltemperierte Klavier Jana Sebastiana Bacha^[1].

Etiuda wykonywana jest w tempie Allegro, w metrum czteromiarowym – zgodnie z pierwszymi wydaniami we Francji, Anglii i Niemczech. Autograf wskazuje na metrum alla breve. Głównym problemem wykonawczym jest utrzymanie etiudy w zapisanym metronomicznym tempie (ćwierćnuta równa 176). Z uwagi na brak pauz, wyzwaniem dla pianisty jest wykonanie całego utworu nieprzerwanie, zachowując pełną precyzję.

Leopold Godowski dokonał transkrypcji etiudy na lewą rękę solo, w tonacji Des-dur.

• W. Palmer: Chopin Etudes for the Piano. Alfred Publishing Co., Inc., 1992, s. 29.