Wariacje op. 2 (Chopin) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Początek Wariacji (wersja na fortepian solo)

Wariacje B-dur op. 2 na temat Là ci darem la mano z opery Don Giovanni W.A. Mozarta – wariacje na fortepian i orkiestrę napisane przez Fryderyka Chopina. Stworzone na przełomie lat 1827 i 1828. Dzieło dedykowane Tytusowi Woyciechowskiemu (à Mr Titus Woyciechowski).

(może zbyt śmiały) twoje nakreśliłem imię. (Serce tak chciało, przyjaźń nie wzbroniła, i Ty za złe nie bierz.)

Fryderyk Chopin do Tytusa Woyciechowskiego w Poturzynie (9.9.1828)[1]

W entuzjastycznej recenzji tego utworu, wydrukowanej w Allgemaine Musikalische Zeitung 7 grudnia 1831 roku Robert Schumann użył słynnego określenia

Hut ab Ihr Herren, ein Genie (Czapki z głów, panowie, to geniusz)

Wariacje były pierwszym dziełem Chopina, w którym kompozytor podjął się próby potraktowania orkiestry symfonicznej jako partnera fortepianu. Bardzo ważną partię otrzymały w utworze instrumenty smyczkowe, tworzące nastrojowe tło dla wirtuozyjnych fragmentów solisty[2].

Kompozytor wykorzystał temat ze znanego duetu Don Giovanniego i Zerliny. Chopin napisał:

Wariacje B-dur, na które odebrałem przed parą dniami z Kassel od jednego Niemca[3], zentuzjazmowanego tymi Wariacjami, dziesięcioarkuszową recenzję, gdzie po ogromnych przedmowach przystępuje do rozbioru onych, takt w takt – tłumaczy, że to nie są wariacje jak każde inne, tylko że to jakieś fantastyczne tableau.

Fragment wariacji podłożono pod tekst pieśni Gdy naród do boju[4].

Skład orkiestry

[edytuj | edytuj kod]

Oprócz fortepianu utwór napisany został na:

Zachwyt Schumanna wobec op. 2 jest w pełni zrozumiały mimo skromnej, niemal schematycznej roli orkiestry[5].

Budowa utworu

[edytuj | edytuj kod]

1. Introdukcja: Largo
2. Temat: Allegretto
3. Wariacje:

  • I wariacja: Brillante
  • II wariacja: Velonce, ma accuratamente
  • III wariacja: Sempre sostenuto
  • IV wariacja: Con bravura
  • V wariacja: Adagio

4. Finał: Alla Polacca

Na szczególną uwagę zasługuje Wariacja V (Adagio), porzucająca czysto popisowy ton brillant na rzecz zaskakującej i mrocznej dramaturgii. Dzieło zamknięte zostaje polonezem, o którym jeden z paryskich krytyków napisał:

Co się tyczy finału Alla polacca: nie znamy nic równie wspaniałego

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]