French
DeutschEugeniusz Banasiński – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 9 grudnia 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1 stycznia 1964 |
| Miejsce spoczynku | Mumbaj |
| Zawód, zajęcie | konsul |
| Alma Mater | |
| Małżeństwo | Kira Banasińska (1921–1964) |
| Odznaczenia | |
  | |
Eugeniusz Banasiński (ur. 9 grudnia 1886 w Jurkowie na Kielecczyźnie[1], zm. 1 stycznia 1964 w Mumbaju, Indie[2]) – doktor filozofii, dyplomata.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Uczył się w gimnazjum w Pińczowie i Kielcach, skąd w 1905 został wydalony za walkę o szkołę polską[1]. W 1912 ukończył studia na uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii[1].
W latach 1914–1919 pracował na Syberii w polskiej organizacji politycznej przy tworzeniu Dywizji Syberyjskiej[1]. Od 1920 do 1923 uczył w gimnazjum polskim im. H. Sienkiewicza w Harbinie w Mandżurii[1][3]. Od 1923 redagował „Dział Handlowo-Przemysłowy”, dodatek do „Tygodnika Polskiego”, redagowanego w Harbinie przez Kazimierza Grochowskiego.
W 1925 wrócił do kraju. Zaraz jednak skierowany został do Japonii, gdzie od 1 czerwca 1925 do 30 kwietnia 1931 kierował wydziałem konsularnym przy Poselstwie Rzeczypospolitej Polskiej w Tokio[3]. Od 1 grudnia 1931 do 31 marca 1932 pracował w wydziale konsularnym przy Poselstwie Rzeczypospolitej Polskiej w Moskwie. 1 stycznia 1933 założył pierwszą polską placówkę konsularną na terenie Indii, w Bombaju[4].
Przy współudziale żony Kiry Banasińskiej, która była kierownikiem placówki Polskiego Czerwonego Krzyża w Indiach, oraz wicekonsula Tadeusza Lisieckiego, zorganizował z pomocą Indyjskiego Czerwonego Krzyża obóz przejściowy dla dzieci polskich w Bandrze na przedmieściach Bombaju[5][6][7]. Dzieci te zostały potem przewiezione do Balachadi, gdzie maharadża Jam Saheb Digvijay Sinhji wybudował Polish Children Camp.
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]Efektem pobytu Banasińskiego w Azji był szereg książek i artykułów, m.in.:
- Japonia współczesna. Sprawozdanie ekonomiczne (Warszawa 1927),
- Rynek japoński a nasza ekspansja gospodarcza (w: Polacy na Dalekim Wschodzie, Harbin 1928),
- Japonia-Mandżuria. Studium polityczno-ekonomiczne (Warszawa 1931),
- Korea, ogólna charakterystyka stosunków politycznych w latach 1860–1919 (Przegląd Polityczny, 1932),
- Rzut oka na sytuację polityczna Indii (Polityka Narodów, 1932),
- Mongolia (Wiadomości Służby Geograficznej”, nr 3, 1932).
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Złoty Krzyż Zasługi (1939)[8]
- Srebrny Krzyż Zasługi (9 listopada 1931)[9]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[4]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 22.
- ↑ 71 rocznica przybycia polskich uchodźców do Indii oraz utworzenia Polskiego Osiedla Valivade-Kolhapur. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2014-03-02. [dostęp 2014-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-13)].
- ↑ a b Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 23.
- ↑ a b Rocznik służby zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1933 r.
- ↑ Wiesław Stypuła, Ośrodki przejściowe i tranzytowe w Indiach
- ↑ Sto lat poza ojczyzną - Archiwum Rzeczpospolitej [online], archiwum.rp.pl [dostęp 2023-11-13].
- ↑ Piotr Szubarczyk: Misja wicekonsula Lisieckiego Nasz Dziennik, Nr 34 (3051) z 9–10 lutego 2008.
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 12, 1939.
- ↑ Zarządzenie o nadaniu Srebrnego Krzyża Zasługi (M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 347) „za zasługi w służbie konsularnej”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 22–23. [dostęp 2020-08-29].
- Kajdaki E.: Fort Grochowski, Olsztyn 1982.