Friedrich Wiese – Wikipedia, wolna encyklopedia

Friedrich Wiese

generał piechoty
Data i miejsce urodzenia	5 grudnia 1892 Nordhastedt
Data i miejsce śmierci	13 lutego 1975 Gießen
Przebieg służby
Lata służby	1914–1919, 1935–1945
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wehrmacht
Stanowiska	dowódca 26 Dywizji Piechoty, XXXV Korpusu Armijnego, 19 Armii, VIII Korpusu Armijnego i XI Korpusu Armijnego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, II wojna światowa
Odznaczenia

Friedrich Wiese (ur. 5 grudnia 1892 w Nordhastedt, zm. 13 lutego 1975 w Gießen) – niemiecki generał piechoty, uczestnik I i II wojny światowej, w tym agresji na Polskę i Francję oraz ataku na Związek Radziecki.

Po wybuchu I wojny światowej w dniu 4 sierpnia 1914 roku wstąpił ochotniczo do 84 pułku piechoty Armii Cesarstwa Niemieckiego. Początkowo brał udział w walkach na terenie Francji, a po uzyskaniu stopnia porucznika rezerwy od listopada 1915 roku służył w 147 pułku piechoty, który walczył na terenie Rosji. W końcowym okresie walczył na terenie Kurlandii, zajmując stanowisko dowódcy kompanii karabinów maszynowych. Po zakończeniu wojny został zdemobilizowany w 1919 roku.

Następnie w latach 1919–1935 służył w policji, służbę rozpoczął w Hamburgu, a ostatnim zajmowanym przez niego stanowiskiem w policji było stanowisko szefa sztabu w Dyrekcji Landespolizei.

Po utworzeniu Wehrmachtu i rozbudowie wojsk niemieckich, powrócił do służby wojskowej w dniu 1 sierpnia 1935 roku, otrzymał wtedy stopień majora. Początkowo służył jako oficer w 69 pułku piechoty, a następnie został dowódcą I batalionu 116 pułku piechoty w Gießen.

Po wybuchu II wojny światowej nadal dowodził batalionem, który od lata 1939 roku znajdował się przy granicy niemiecko-francuskiej, a po wybuchu wojny zajmował pozycje na linii Zygfryda. Następnie na czele tego batalionu wziął udział w agresji na Francję w maju 1940 roku.

W dniu 10 grudnia 1940 roku został dowódcą 39 pułku piechoty, wchodzącego w skład 26 Dywizji Piechoty. Dowodząc tym pułkiem wziął udział w ataku na ZSRR. Brał udział w walkach na centralnym odcinku frontu wschodniego w ramach Grupy Armii „Środek”.

W dniu 15 kwietnia 1942 roku został dowódcą 26 Dywizji Piechoty^[1]. Jako dowódca dowodził dywizją, która prowadziła walki w rejonie Wołchowa, Orła i Kurska. Dywizją dowodził do 5 sierpnia 1943 roku, kiedy został dowódcą XXXV Korpusu Armijnego. Korpusem tym dowodził do stycznia 1944 roku, w tym czasie prowadził on walki w rejonie Briańska, Homla i Bobrujska. Ponownie przejął dowodzenie tym korpusem w lutym 1944 roku i dowodził do czerwca 1944 roku.

W czerwcu 1944 roku został wysłany do południowej Francji, gdzie 29 czerwca 1944 roku został dowódcą 19 Armii. Na jej czele walczył przeciwko wojskom alianckim lądującym na południu Francji, a następnie w walkach odwrotowych. W grudniu 1944 roku został odwołany ze stanowiska dowódcy armii i przeniesiony do rezerwy dowództwa Wehrmachtu.

19 marca 1945 roku został dowódcą VIII Korpusu Armijnego znajdującego się na Śląsku i dowodził nim do 20 kwietnia 1945 roku, a następnie został dowódcą XI Korpusu Armijnego i dowodził nim do czasu kapitulacji w kotle koło Ołomunca.

• podporucznik rezerwy (Leutnant der Reserve) (06.10.1915)
• porucznik (Oberleutnant) (otrzymany w policji)
• kapitan (Hauptmann) (otrzymany w policji)
• major (Major) (01.08.1935)
• podpułkownik (Oberstleutnant) (01.06.1938)
• pułkownik (Oberst) (01.06.1941)
• generał major (Generalmajor) (01.09.1942)
• generał porucznik (Generalleutnant) (01.01.1943)
• generał piechoty (General der Infanterie) (01.10.1943)

• Krzyż Rycerski z Liśćmi Dębu (24.01.1944)
• Krzyż Rycerski (14.02.1942)
• Złoty Krzyż Niemiecki (16.02.1942)
• Krzyż Żelazny kl. I (29.09.1918)
• Okucia do Krzyża Żelaznego kl. I (14.06.1940)
• Krzyż Żelazny kl. II (15.02.1916)
• Okucia do Krzyża Żelaznego kl. II (03.06.1940)
• Krzyż Honorowy z mieczami (1934)
• Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942 (1942)
• Czarna Odznaka za Rany (1918)

• Samuel Mitcham: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11596-5.
• Константин Залесский: Железный крест. Самая известная военная награда Второй мировой войны. Moskwa: Яуза-Пресс, 2007. ISBN 978-5-903339-37-2. (ros.). Brak numerów stron w książce
• Wiese, Friedrich. Lexikon der Wehrmacht. [dostęp 2021-02-10]. (niem.).