George Jellicoe – Wikipedia, wolna encyklopedia

George Jellicoe

Data i miejsce urodzenia	4 kwietnia 1918 Hatfield
Data i miejsce śmierci	22 lutego 2007 Tidcombe
Stopień wojskowy	brygadier
Przewodniczący Izby Lordów/ lord tajnej pieczęci
Okres	od 20 czerwca 1970 do 23 maja 1973
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Edward Shackleton
Następca	Edward Shackleton
Odznaczenia

George Patrick John Rushworth Jellicoe, 2. hrabia Jellicoe KBE, DSO (ur. 4 kwietnia 1918 w Hatfield, zm. 22 lutego 2007 w Tidcombe) – brytyjski arystokrata, polityk, dyplomata, biznesmen i wojskowy, pierwszy syn, ale szóste i najmłodsze dziecko admirała Johna Jellicoe, 1. hrabiego Jellicoe, oraz Florence Gwendoline Cayzer, córki sir Charles Cayzera, 1. baroneta. Członek Partii Konserwatywnej, Przewodniczący Izby Lordów i lord tajnej pieczęci w rządzie Edwarda Heatha.

Został ochrzczony 29 lipca 1918 r. przez arcybiskupa Yorku Cosmo Langa. Jego rodzicami chrzestnymi byli: król Jerzy V (reprezentowany przez admirała sir Stanleya Colville'a), księżniczka Patrycja z Connaught, Lilian Lear, trzeci lord morski admirał sir Lionel Halsey, Eustace Burrows, major Herbert Cayzer oraz wielebny Frederick Jellicoe. Dzieciństwo spędziły przede wszystkim w St. Lawrence Hall na Isle of Wight. W latach 1921–1924 mieszkał w Nowej Zelandii, gdzie jego ojciec był gubernatorem generalnym. W 1925 r. John Jellicoe otrzymał parowski tytuł hrabiego Jellicoe. George był odtąd tytułowany wicehrabią Brocas.

Wykształcenie odebrał w Winchester College. Wygrał nagrodę historyczną Vere'a Herberta Smitha i dostał się do Trinity College na Uniwersytecie Cambridge, który ukończył 1936 r. Na studiach był przewodniczącym Pitt Club. W październiku 1939 r. został kadetem w Royal Military College w Sandhurst. 23 marca 1940 r. został przydzielony do Coldstream Guards. 31 stycznia 1941 r. został wysłany na Bliski Wschód. Brał udział w walkach na Pustyni Zachodniej. Trzykrotnie został wspomniany w rozkazie dziennym (Mentioned in Despatches, MID). W listopadzie 1940 r. otrzymał Order Wybitnej Służby (DSO). W 1943 r. został awansowany do stopnia podpułkownika i otrzymał dowodzenie nad pułkiem sił specjalnych Special Boat Service. Na jego czele walczył u wybrzeży Włoch i Jugosławii. Otrzymał za to Krzyż Wojskowy. Brał udział m.in. w walkach o Dodekanez. W 1944 r. należał do pierwszych alianckich żołnierzy, którzy wkroczyli do wyzwolonych Aten.

Po zakończeniu II wojny światowej Jellicoe wstąpił do Służby Dyplomatycznej. Początkowo pracował w Londynie, jako trzeci sekretarz ds. polityki niemieckiej. Następnie został trzecim sekretarzem Kancelarii ambasady w Waszyngtonie. 10 września 1951 r. został szefem Kancelarii ambasady w Brukseli. W 1952 r. był przez pewien czas brytyjskim chargé d’affaires. We wrześniu 1953 r. powrócił do Londynu na stanowisko wiceszefa departamentu ds. ZSRR. W styczniu 1956 r. wyjechał do Bagdadu. Służbę Dyplomatyczną opuścił w marcu 1958 r. i rozpoczął pracę jako dyrektor Line Streamers oraz Union Castle Steamship Co., firm należących do rodziny Cayzerów.

Wraz ze śmiercią ojca w 1935 r. George odziedziczył tytuł 2. hrabiego Jellicoe. 25 lipca 1939 r., po ukończeniu 21 roku życia, zasiadł w Izbie Lordów. Przysięgę złożył jednak dopiero 3 grudnia 1957 r. 28 lipca 1958 r. wygłosił swoją pierwszą mowę na forum parlamentu. Dotyczyła ona sytuacji na Bliskim Wschodzie. W październiku tego roku wstąpił do Partii Konserwatywnej. W styczniu 1961 r. został Lordem-in-Waiting oraz rządowym whipem w administracji Macmillana.

W latach 1961–1962 był parlamentarnym sekretarzem ministra budownictwa i samorządu lokalnego. Następnie objął stanowisko ministra stanu w Home Office. W latach 1963–1964 był Pierwszym Lordem Admiralicji. W 1964 r. sprawował przez kilka miesięcy urząd ministra ds. marynarki wojennej w ministerstwie obrony. W latach 1965–1967 był delegatem do Rady Europy. W latach 1967–1970 był zastępcą lidera Opozycji w Izbie Lordów. Po powrocie konserwatystów do władzy w 1970 r. premier Edward Heath powierzył lordowi Jellicoe stanowiska Lorda Tajnej Pieczęci i przewodniczącego Izby Lordów. Ze stanowisk tych zrezygnował w 1973 r. Było to związane ze skandalem, jaki wybuchł po opublikowaniu w prasie zdjęć jednego z konserwatywnych ministrów, Anthony’ego Lambtona, korzystającego z usług prostytutki. Kiedy prasa drążyła temat pojawiło się nazwisko "Jellicoe". Było to związane z tym, że schadzki Lambtona odbywały się m.in. w Jellicoe House, wybudowanym przez Basila Jellicoe, krewnego George’a. Prasa powiązała je jednak z ministrem i lord Jellicoe podał się do dymisji.

Jellicoe został wkrótce członkiem zarządu S.G. Warburg & Co. W latach 1973–1993 był dyrektorem w Tate & Lyle. Od 1978 do 1983 był przewodniczącym tej firmy, a w latach 1988–1991 był przewodniczącym Booker Tate. Od 1974 do 1983 był przewodniczącym londyńskiego King’s College. W latach 1993–1997 stał na czele Królewskiego Towarzystwa Geograficznego. W latach 1984–1995 był kanclerzem uniwersytetu w Southampton. W 1990 r. został członkiem Royal Society.

Po utracie stanowisk rządowych Jellicoe pozostał aktywnym politykiem. W 1983 r. przygotował raport na temat Prevention of Terrorism Act. W latach 1990–1993 był przewodniczącym komisji ds. komisji. Po reformie Izby Lordów w 1999 r. został kreowany parem dożywotnim jako baron Jellicoe of Southampton. Zmarł w 2007 r.

Lord Jellicoe był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była Patricia O’Kane (ur. 1920), córka Jeremiaha O’Kane’a, którą poślubił 23 marca 1944 r. Miał z nią dwóch synów i dwie córki. Jego drugą żoną została w 1966 r. Philippa Dunne, córka Philipa Dunne’a. Jellicoe miał z nią syna i dwie córki.

• Lorna Almonds Windmill, A British Achilles: The Story of George, 2nd Earl Jellicoe, Pen and Sword Books Ltd, Barnsley, 2006