Duff Cooper – Wikipedia, wolna encyklopedia
Data i miejsce urodzenia | 22 lutego 1890 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Minister wojny | |
Okres | od 22 listopada 1935 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Alfred Duff Cooper (ur. 22 lutego 1890 w Londynie, zm. 1 stycznia 1954 opodal Vigo) – brytyjski polityk, dyplomata i pisarz, członek Partii Konserwatywnej, minister w rządach Stanleya Baldwina, Neville’a Chamberlaina i Winstona Churchilla.
Był czwartym dzieckiem i jedynym synem chirurga sir Alfreda Coopera i lady Agnes Duff, córki 5. hrabiego Fife. Wykształcenie odebrał w Eton College oraz w New College na Uniwersytecie Oksfordzkim. Po ukończeniu studiów wstąpił do Służby Dyplomatycznej. W 1917 r. wstąpił do Grenadier Guards i walczył we Francji. Dosłużył się stopnia porucznika i został odznaczony Orderem Wybitnej Służby. W 1919 r. poślubił swoją znajomą z czasów studiów, lady Dianę Manners. Cooper miał w późniejszych czasach wiele romansów, m.in. z Daisy Fellowes, Louise Leveque de Vilmorin, Susan Mary Alsop (miał z nią nieślubnego syna, Williama Pattena młodszego) oraz Maxime de La Falaise.
Po powrocie do Służby Dyplomatycznej zajmował się m.in. kryzysem w stosunkach grecko-tureckich na początku lat 20. W 1924 r. został wybrany do Izby Gmin jako reprezentant okręgu Oldham. W styczniu 1928 r. został finansowym sekretarzem w Ministerstwie Wojny. Miejsce w parlamencie utracił po przegranych wyborach parlamentarnych 1929 r., ale odzyskał je w 1931 r. wygrywając wybory uzupełniające w okręgu Westminster St George’s.
W 1931 r. Cooper ponownie został finansowym sekretarzem w Ministerstwie Wojny. W 1934 r. został finansowym sekretarzem skarbu. W 1935 r. objął stanowisko ministra wojny, a w 1937 r. pierwszego lorda Admiralicji[1]. Należał do grona krytyków polityki appeasementu i po podpisaniu układu monachijskiego w 1938 r. podał się do dymisji[2][3]. Kiedy premierem został w 1940 r. Churchill, Cooper został ministrem informacji. W latach 1941–1943 był Kanclerzem Księstwa Lancaster. W 1944 r. został brytyjskim ambasadorem w Paryżu. Na tej placówce pozostał do 1948 r. Na stanowisku tym podpisał anglo-francuski Traktat z Dunkierki.
Po powrocie do Wielkiej Brytanii otrzymał tytuł szlachecki. W 1952 r. otrzymał tytuł 1. wicehrabiego Norwich i zasiadł w Izbie Lordów. W 1953 r. opublikował swoją autobiografię Old Men Forget. Zmarł w 1954 r. Z małżeństwa z Dianą miał tylko jednego syna, Johna Juliusa, który odziedziczył tytuł wicehrabiego.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Lynne Olson: Buntownicy. Warszawa: 2008, s. 91. ISBN 83-60532-12-5.
- ↑ Lynne Olson: Buntownicy. Warszawa: 2008, s. 138. ISBN 83-60532-12-5.
- ↑ S. Żerko, Biograficzny leksykon II wojny światowej, Poznań 2013, s. 87.
- ISNI: 0000000110288069
- VIAF: 68938774
- LCCN: n84014286
- GND: 118676849
- NDL: 00436585
- LIBRIS: 97mprmzt06krgjt
- BnF: 11995712v
- SUDOC: 028042034
- SBN: RAVV035261
- NLA: 35162420
- NKC: skuk0000259
- NTA: 069943427
- BIBSYS: 90564878
- CiNii: DA03325544
- Open Library: OL975603A
- PLWABN: 9810607624905606
- NUKAT: n01033288
- OBIN: 32547
- J9U: 987007260151605171
- PTBNP: 419507
- CANTIC: a10973758
- NSK: 000052516
- CONOR: 33575523
- ΕΒΕ: 229878
- KRNLK: KAC201602107
- LIH: LNB:BmkZ;=CE