Hanriot H.19 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hanriot H.19
Ilustracja
Hanriot H.19 po powrocie z lotu do Kowla. Z prawej por. Gruszkiewicz, z lewej pilot Edmund Hołodyński
Dane podstawowe
Państwo

 Francja

Producent

Compagnie des Avions Hanriot

Typ

samolot szkolno-treningowy

Konstrukcja

dwupłat o konstrukcji mieszanej, podwozie klasyczne – stałe

Załoga

2

Historia
Data oblotu

1922

Lata produkcji

1922 (Francja)
1925–1926 (Polska)

Dane techniczne
Napęd

1 silnik rzędowy Hispano-Suiza

Moc

180 KM (132 kW)

Wymiary
Rozpiętość

9,19 m

Długość

7,20 m

Wysokość

3,10 m

Masa
Własna

660 kg

Startowa

950 kg

Osiągi
Prędkość maks.

170 km/h

Prędkość przelotowa

150 km/h

Prędkość wznoszenia

5,5 m/s

Pułap

5400 m

Zasięg

550 km

Dane operacyjne
Użytkownicy
Francja, Polska

Hanriot H.19 (HD.19)francuski samolot szkolno-treningowy z okresu międzywojennego.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1922 roku inż. Réné Hanriot skonstruował i zbudował we własnej firmie Compagnie des Avions Hanriot prototyp samolotu, który został oznaczony jako HD.19. W 1923 roku opracował dwumiejscową wersję szkolno-treningową tego samolotu, którą oznaczono jako HD-19ET2 oraz uruchomił produkcję niedużej serii tych samolotów.

W 1923 roku przedstawiciele polskiego lotnictwa wojskowego złożyli zamówienie na zakup 6 samolotów HD-19bis, w tym jednego wzorcowego do produkcji seryjnej oraz zakupili licencję na produkcję tego samolotu w Polsce. Samoloty te zostały dostarczone do Polski na początku 1925 roku[1].

Produkcję licencyjną tego samolotu powierzono Wielkopolskiej Fabryce Samolotów „Samolot” w Poznaniu. Produkcję tego samolotu rozpoczęto w 1925 roku i otrzymał oznaczenie Hanriot H.19. Samolot ten nieznacznie zmodyfikowano w stosunku do pierwowzoru, przez ujednolicenie części z samolotem Hanriot H.28, a następnie w wersji H.19a przez zmianę umieszczenia chłodnicy silnika, którą przeniesiono znad silnika pod kadłub na wysokość pierwszej goleni.

Łącznie w Polsce zbudowano w dwóch seriach w 1925 i 1926 roku 50 samolotów Hanriot H.19 i 30 samolotów H.19a[1].

Użycie w lotnictwie polskim

[edytuj | edytuj kod]

Samolot Hanriot H.19 został wprowadzony na wyposażenie wojskowych szkół lotniczych i eskadr szkolnych pułków lotniczych. Był tam stosowany do szkolenia pilotów jako maszyna przejściowa między typowymi samolotami szkolnymi a samolotami bojowymi. Znajdował się on na wyposażeniu lotnictwa wojskowego w latach 19251935[1]. Od 1930 roku był stopniowo wycofywany. Samolot nie cieszył się dobrą opinią pilotów, był uważany za zbyt trudny w pilotażu jak na samolot szkolny, wymagający m.in. precyzyjnego lądowania[1].

Opis konstrukcji

[edytuj | edytuj kod]

Samolot Hanriot H.19 był dwumiejscowym samolotem szkolno-treningowym, dwupłatem o konstrukcji drewnianej[1]. Podwozie klasyczne – stałe, z płozą ogonową.

Kadłub miał konstrukcję kratownicową drewnianą, kryty był płótnem. Z przodu znajdował się silnik rzędowy, chłodzony cieczą, napędzający dwułopatowe śmigło. W obrębie silnika kadłub pokryty był blachą aluminiową. Za silnikiem w kadłubie umieszczono dwie odkryte kabiny, pierwsza – instruktora, druga – ucznia, które nie były od siebie oddzielone. Kabina była wyposażona w dwuster i jeden komplet przyrządów pokładowych. Na końcu kadłuba zamontowano klasyczne usterzenie pionowe i poziome z podziałem na stateczniki i stery.

Płaty o konstrukcji drewnianej, dwudźwigarowe, kryte płótnem o kształcie prostokątnym. Komora płatów jednoprzęsłowa. Płaty górne i dolne były wzajemnie wymienne[1].

Podwozie klasyczne, stałe trójgoleniowe, z osią dzieloną, składało się z profilowanych rur stalowych, amortyzowane sznurem gumowym.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Andrzej Morgała, Samoloty wojskowe w Polsce 1924–1939, Warszawa: Bellona, 2003, s. 213–215, ISBN 83-11-09319-9, OCLC 69539914.