Jacky Ickx – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jacky Ickx
Ilustracja
Jacky Ickx podczas Mille Miglia (2018)
Imię i nazwisko

Jacques Bernard Ickx

Państwo

 Belgia

Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1945
Bruksela

Sukcesy

1967: złoto Formuła 2
1969: srebro Formuła 1
1969: złoto 24h Le Mans
1970: srebro Formuła 1
1975: złoto 24h Le Mans
1976: złoto 24h Le Mans
1977: złoto 24h Le Mans
1979: złoto Can-Am
1981: złoto 24h Le Mans
1982: złoto 24h Le Mans
1983: złoto Rajd Dakar

Jacques Bernard „Jacky” Ickx (ur. 1 stycznia 1945 w Brukseli) – belgijski kierowca wyścigowy.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

W 1966 zadebiutował w Formule 1 w samochodzie F2 podczas Grand Prix Niemiec. W 1968 roku został kierowcą teamu Ferrari i odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w rozgrywanym w ulewnym deszczu Grand Prix Francji. Kolejny sezon spędził w zespole Jacka Brabhama, zdobywając wicemistrzostwo świata. W 1970 roku powtórzył ten sukces za kierownicą Ferrari.

W 1974 roku odszedł z Ferrari do Lotusa, ostatecznie karierę F1 zakończył w 1979 roku. Łącznie wystartował w 114 wyścigach Grand Prix. Odniósł 8 zwycięstw, 13 razy wywalczył pole position.

Sześć razy zwyciężał w słynnym 24-godzinnym wyścigu w Le Mans. W 1977 roku wygrał słynny australijski wyścig samochodów turystycznych Bathurst 1000, w 1979 roku został mistrzem serii Can-Am, a w 1983 wygrał Rajd Dakar.

W 1985 roku zakończył karierę sportową, chociaż wystartował jeszcze później kilkakrotnie w rajdzie Dakaru.

W 1984 roku podjął kontrowersyjną decyzję o przerwaniu wyścigu o Grand Prix Monako, dzięki czemu Alain Prost uratował zwycięstwo przed znacznie szybszym[potrzebny przypis] Ayrtonem Senną. Wyścig rozgrywano w ulewnych opadach deszczu, a Ickx pełnił funkcję głównego sędziego zawodów. W związku tym, że przejechano niewielką część dystansu przyznano tylko połowę punktów za każde miejsce. Wskutek przerwania wyścigu największe straty poniósł Stefan Bellof startujący na Tyrrell-Cosworth bez turbodoładowania, który dzięki trudnym warunkom wyprzedzał kolejnych rywali i miał szansę na zwycięstwo mimo małej mocy silnika. Ostatecznie tytuł mistrzowski w sezonie 1984 przypadł Niki Laudzie, który wyprzedził Prosta o pół punktu.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]