Jerry Cantrell – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jerry Cantrell
Ilustracja
Jerry Cantrell (2019)
Imię i nazwisko

Jerry Fulton Cantrell Jr.

Data i miejsce urodzenia

18 marca 1966
Tacoma

Instrumenty

gitara elektryczna • gitara akustyczna • gitara basowa

Typ głosu

baryton
(E2-C5)[1]

Gatunki

heavy metal • grunge • metal alternatywny • hard rock • rock alternatywny[2]

Zawód

muzyk • producent muzyczny

Aktywność

od 1983

Wydawnictwo

Columbia • Roadrunner • Virgin/EMI • Capitol

Powiązania

Cardboard Vampyres • Comes with the Fall • Damageplan • Danzig • Deftones • Metallica

Instrument
G&L Rampage Jerry Cantrell Signature[3]
G&L Superhawk[4]
Zespoły
Diamond Lie (1986–1987)
Alice in Chains (1987–2002, od 2005)
Ozzy Osbourne (2004–2005)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Jerry Fulton Cantrell Jr. (wym. [ˈʤɛri ˈfʊltən kænˈtrɛl Jr.]; ur. 18 marca 1966 w Tacoma[5]) – amerykański muzyk, kompozytor, gitarzysta, wokalista, autor tekstów i producent muzyczny. Współzałożyciel zespołu Alice in Chains. W latach 1998–2002 wydał dwa albumy solowe. Był także członkiem zespołu Ozzy’ego Osbourne’a w latach 2004–2005. Współpracował z takimi artystami jak Damageplan, Danzig, Deftones, Glenn Hughes, Gov’t Mule, Heart, Metal Church czy Metallica[6].

W roku 2004 amerykański miesięcznik Guitar World sklasyfikował Cantrella na 38. pozycji zestawienia „100 najlepszych metalowych gitarzystów w historii”[7]. Ten sam magazyn, trzy lata później, zamieścił jego solo gitarowe z utworu „Man in the Box” na 77. miejscu zestawienia „100 najlepszych solówek gitarowych”[8]. W czerwcu 2006 został laureatem nagrody Metal Hammer Golden Gods Award w kategorii „Riff Lord”, przyznawanej przez brytyjski miesięcznik Metal Hammer[9].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Młodość

[edytuj | edytuj kod]

Jerry Fulton Cantrell Jr. urodził się 18 marca 1966 w miejscowości Tacoma w stanie Waszyngton[2][5], jako syn weterana wojny wietnamskiej. Matka Gloria Jean Cantrell (1943–1987) (z domu Krumpos) amatorsko zajmowała się grą na organach[10]. Ma dwóch braci oraz siostrę Cheri[11]. Gdy miał 7 lat, jego rodzice rozwiedli się. Wraz ze starszym bratem trafił pod opiekę siostry matki. Drugi z braci – David, pozostał z ojcem. W trakcie trwania nauki w Bethel High School w miejscowości Spanaway w stanie Waszyngton, Cantrell udzielał się w chórze szkolnym, który często uczestniczył w wielu konkursach[12]. Podczas ostatniego roku nauki, muzyk został przewodniczącym chóru[12]. Kwartet wykonał także hymn Stanów Zjednoczonych podczas meczu koszykówki i zdobył główną nagrodę[13]. W roku 1984, będąc na pierwszym roku studiów, Cantrell za namową swojego przyjaciela udał się do Dallas, gdzie rozpoczął pracę w Arnold & Morgan Music. W wolnych chwilach, spędzał czas w klubie Cardi’s w Houston, podpatrując lokalne zespoły muzyczne. „Mogliśmy palić cały dzień i grać na gitarach, ile nam się chciało. To była naprawdę świetna praca dla 19-latka” – komentował[14]. W roku 1987 w wieku 43 lat z powodu choroby nowotworowej zmarła matka muzyka[10].

Wychował się na muzyce country, którą jak sam stwierdził w wywiadzie – zawsze podziwiał za sposób przekazywania emocji[13]. W wieku 12 lat zaczął interesować się grą na gitarze, jednak dopiero 5 lat później zaczął poważnie podchodzić do gry na tym instrumencie. Pierwszą gitarę, kopię Fendera Mustanga otrzymał od kuzyna[12]. W wieku 18 lat zagrał swój pierwszy koncert, występując ze szkolnym zespołem w interpretacji coverów z repertuaru Iron Maiden oraz Judas Priest[15]. Za największe wpływy muzyczne z okresu dzieciństwa, muzyk wymienił takich wykonawców jak Black Sabbath, Heart, Jimi Hendrix oraz Queensrÿche[13].

Działalność artystyczna

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Alice in Chains.

W roku 1986 Cantrell utworzył zespół muzyczny Diamond Lie[16], którego trzon stanowili wokalista Scott Damen, basista Matt Muasau oraz perkusista Bobby Nesbitt[17]. Do grupy dołączył Mike Starr, udzielający się w glam metalowym zespole Gypsy Rose[18][19]. Z formacją przez krótki czas współpracował także Cantrell. „Graliśmy tam razem przez chwilę, ale nas wykopali, bo nie mieliśmy dobrego sprzętu” – wspominał[18]. W 1987 za pośrednictwem Nicka Pollocka, muzyk poznał wokalistę Layne’a Staleya, udzielającego się w lokalnym zespole Alice N’ Chains[18]. „Wiedziałem, że ten głos należy do kolesia, z którym chcę grać. Brzmiał jak 150-kilogramowy harleyowiec, a nie jak chudy mały Layne” – wspominał Cantrell[15]. W niedługim czasie zespół został skompletowany w składzie: Staley (śpiew), Cantrell (gitara), Starr (gitara basowa) oraz Sean Kinney (perkusja)[20]. W 1988 Cantrell sfinansował proces nagrywania albumu demo – The Treehouse Tapes[21].

W sierpniu 1990 muzycy wydali debiutancki album długogrający – Facelift, zrealizowany w London Bridge Studio w Seattle oraz Capitol Recording Studio w Hollywood. Produkcją zajął się Dave Jerden[22]. Cantrell przyznał w jednym z wywiadów, że „album miał mieć ponurą aurę oraz być bezpośredni do panującej wówczas w Seattle atmosfery zadumy i stylu”[15]. W ramach promocji, muzycy koncertowali aktywnie u boku takich wykonawców jak Extreme, Iggy Pop, Megadeth czy Van Halen[23]. Latem 1991 zespół wystąpił w ramach amerykańskiej edycji trasy Clash of the Titans, pełniąc rolę supportu dla grup Anthrax, Megadeth oraz Slayer[24]. Muzyk przyznał w wywiadzie dla San Antonio Express-News, że podczas trasy, wielokrotnie dochodziło do spięć z fanami grupy Slayer. „To była próba ognia. Nie było to łatwe, ale bywało nieraz zabawnie. Spędziliśmy wiele nocy grając, kiedy nad naszymi głowami latały różne przedmioty. Czasem bywało dość brutalnie. Ale to nie było w stanie nas zatrzymać” – relacjonował[25].

Jerry Cantrell podczas koncertu w Bostonie, 27 listopada 1992

Na początku 1992 zespół opublikował minialbum Sap, składający się z pięciu utworów utrzymanych w stylistyce muzyki akustycznej. „Staraliśmy się pokazać, że nie jesteśmy tylko zespołem metalowym. Choć gramy metal, to czasami lubimy grać także inne gatunki muzyki” – wspominał[26]. We wrześniu tego samego roku, muzycy wydali drugi album studyjny – Dirt, którego warstwa liryczna w głównej mierze koncentrowała się na uzależnieniu narkotykowym wokalisty Layne’a Staleya[23]. Cantrell przyznał, że proces nagrywania materiału, był jednym z najcięższych doświadczeń. Muzyk był pogrążony w depresji po śmierci swojej matki oraz wieloletniego przyjaciela, lidera formacji Mother Love Bone, Andrew Wooda[27]. „Przechodziłem wówczas bardzo ciężki okres w swoim życiu, zresztą wszyscy w zespole przechodzili jakiś kryzys. Ale te wszystkie doświadczenia wykorzystaliśmy na albumie, dzięki czemu jest on taki intensywny i szczery. Po prostu wszyscy musieliśmy przez to przejść” – przyznawał[28]. Zespół aktywnie promował album, występując między innymi jako gość specjalny na trasie Ozzy’ego Osbourne’a[29] oraz w ramach festiwalu muzyki alternatywnej Lollapalooza[30].

W styczniu 1994 muzycy wydali drugi minialbum – Jar of Flies, będący zapisem siedmiu kompozycji, utrzymanych w stylistyce muzyki akustycznej, alternatywnej oraz blues-rocka[31]. Z powodu pogłębiających się konfliktów wewnątrz zespołu, w połowie 1994 muzycy podjęli decyzję o zawieszeniu działalności koncertowej[32]. „Byliśmy jak cztery rośliny, próbujące rosnąć w tej samej doniczce” – relacjonował Cantrell[33]. 13 sierpnia wystąpił gościnnie w utworze „Harold of the Rocks” zespołu Primus, podczas koncertu na festiwalu w Woodstock[34].

Na początku 1995 muzyk przymierzał się do nagrania solowego projektu. W tym celu współpracował między innymi z Joshem Sniderem – perkusistą zespołu TAD czy Normanem Scottem z Gruntruch. Ostatecznie materiał trafił do Alice in Chains, nad którym Cantrell pracował z Inezem oraz Kinneyem[15] Wiosną do zespołu dołączył Layne Staley. Efektem ponad czteromiesięcznej pracy był album Alice in Chains, wydany 7 listopada 1995[31]. W czasie wydania płyty, zarówno Staley, jak i Cantrell, częstokrotnie byli głównym tematem dla wielu pism. Z powodu wewnętrznych problemów wewnątrz zespołu oraz odwoływaniu tras koncertowych, na temat muzyków, w prasie często pojawiały się różnego rodzaju plotki, informujące między innymi o śmierci obu artystów. „Tworzyły się na nasz temat różnego rodzaju plotki, które dochodziły także do nas. Wiele razy słyszałem, że jestem martwy, tak samo było w przypadku Layne’a. Dodatkowo często mówiono, że Layne stracił palce albo nogi – przyznawał[35].

Jerry Cantrell podczas koncertu w Brixton Academy, 7 grudnia 2009

10 kwietnia 1996 zespół po raz pierwszy od 7 stycznia 1994 wystąpił na żywo. Koncert miał miejsce w Majestic Theatre w Brooklyn Academy of Music w Nowym Jorku i odbył się w ramach popularnego cyklu MTV Unplugged[36]. Zarejestrowany występ ukazał się na albumie koncertowym Unplugged[31].

W maju ukazał się singel gitarzysty z utworem „Leave Me Alone”. Kompozycja została skomponowana na potrzeby ścieżki dźwiękowej do filmu Telemaniak w reżyserii Bena Stillera[37]. Na przełomie czerwca i lipca, zespół otwierał występy Kiss w ramach Alive/Worldwide Tour[38]. Ostatni koncert ze Staleyem miał miejsce 3 lipca w Kemper Arena w Kansas City[39].

W 1998 Cantrell rozpoczął karierę solową. 7 kwietnia wydał debiutancki album – Boggy Depot, który przyniósł zmianę stylistyki brzmieniowej[40]. W ramach promocji materiału, od czerwca do września, Cantrell występował wraz z formacją Days of the New jako support przed zespołem Metallica w ramach trasy Poor Re-Touring Me Tour[41]. Jesienią, powrócił wraz z członkami Alice in Chains do studia, by zarejestrować dwa premierowe utwory na potrzeby albumu kompilacyjnego[42][43]. Staley nie pojawił się na pierwszej sesji, co doprowadziło do konfliktu z Cantrellem[43]. Proces nagrań został dokończony w Seattle pod okiem Toby’ego Wrighta i inżyniera dźwięku Bryana Carlstroma[43].

Pod koniec 2001 gitarzysta rozpoczął prace nad drugim albumem studyjnym. W nagraniach udział wzięli także Mike Bordin i Robert Trujillo[44]. Materiał był nagrywany w różnych studiach nagraniowych na terenie Los Angeles. Początkowo Cantrell chciał zatrudnić w roli producenta Dave’a Jerdena, lecz pomysł ten nie doszedł do skutku. Ostatecznie gitarzysta sam zajął się produkcją, z niewielką pomocą Jeffa Tomei. W trakcie przygotowań do wydania albumu, wytwórnia Columbia, która pierwotnie miała wydać album, nie zapłaciła rachunków za studio. Aby móc kontynuować pracę, Cantrell zastawił swój dom. „Musiałem odnaleźć się w tej nowej dla mnie sytuacji, jako nowy artysta, spotykać się z różnymi ludźmi z różnych firm fonograficznych, słysząc jak powtarzają w kółko – tak, kochamy cię, kochamy to, co stworzyłeś – i dalej nic się nie działo. Po jakimś czasie było to dość zniechęcające” – wyznał[20]. Premiera Degradation Trip odbyła się 18 czerwca 2002. Album został w całości poświęcony pamięci Layne’a Staleya[45], który zmarł w kwietniu po dziesięciu latach walki z nałogiem narkotykowym[46]. Cantrell, promując płytę, występował na koncertach u boku Creed i Nickelback[47].

W 2004 współpracował z formacją The Cult. Wraz z gitarzystą zespołu Billym Duffy założył cover band o nazwie Cardboard Vampyres[48]. Grupa zadebiutowała na koncercie Sweet Relief Musicians Fund w The Troubadour w kwietniu. Zespół na swoich występach prezentował głównie covery takich wykonawców jak AC/DC, Aerosmith, Black Sabbath, Led Zeppelin czy The Stooges. Skład zespołu prócz Cantrella i Duffy’ego uzupełnili wokalista John Corabi, basista Chris Wyse oraz perkusista Josh Howser. Kwintet grywał wzdłuż Zachodniego Wybrzeża[48]. W 2005 Cantrell dołączył do zespołu Ozzy’ego Osbourne’a, z którym zrealizował dwa albumy – Prince of Darkness oraz Under Cover. Na obu płytach zagrał na gitarze[6].

Jerry Cantrell podczas Uproar Festival, 17 sierpnia 2013

W tym samym roku, wraz z Inezem oraz Kinneyem, Cantrell wziął udział w koncercie charytatywnym na rzecz ofiar Tsunami z 2004 roku[49]. Rok później skład formacji został uzupełniony o wokalistę Williama DuValla, który występował w koncertowym zespole Cantrella[50].

9 sierpnia 2008 Cantrell wystąpił na festiwalu Ozzfest w duecie wokalnym z Pearl Aday oraz z gościnnym udziałem Scotta Iana (gitara), Mike’a Ineza (gitara basowa) i Larsa Ulricha (perkusja), wykonując utwór „Wish You Were Here” z repertuaru Pink Floyd, w hołdzie dla tragicznie zmarłego Dimebag Darella[51].

29 września 2009 ukazał się nowym album Alice in Chains – Black Gives Way to Blue[52]. W tym samym roku, wraz z gitarzystą Anthrax, Scottem Ianem, Cantrell otworzył klub Dead Man’s Hand w Las Vegas[53]. W 2011 muzyk wraz z zespołem rozpoczął pracę nad nowym albumem studyjnym. Sesja nagraniowa została opóźniona, ponieważ gitarzysta musiał poddać się operacji barku[54]. 9 grudnia wziął udział w obchodach 30-lecia istnienia grupy Metallica. Koncert odbył się w The Fillmore w San Francisco. Muzyk wystąpił gościnnie w utworach „For Whom the Bell Tolls”, „Seek & Destroy” (gdzie zagrał na gitarze), „Nothing Else Matters”, który wykonał w duecie z Jamesem Hetfieldem oraz wystąpił obok Gary’ego Rossingtona, Jima Martina oraz Peppera Keenana w utworze „Tuesday’s Gone” z repertuaru Lynyrd Skynyrd[55].

W maju 2012 Cantrell otrzymał nagrodę Stevie Ray Vaughan Award, podczas uroczystości jaka odbyła się w Nokia Club w Los Angeles. Jest ona przyznawana przez organizację non-profit znaną pod nazwą MusiCares, założoną „w celu zapewnienia zdrowia i medycznej opieki potrzebującym muzykom”[56]. 18 kwietnia 2013 Cantrell wystąpił w Nokia Theatre L.A. Live w Los Angeles, podczas ceremonii wprowadzenia zespołu Heart do Rock and Roll Hall of Fame. Muzyk wystąpił gościnnie w utworze „Barracuda” obok Chrisa Cornella, Mike’a McCready’ego oraz Dave’a Grohla[57]. 28 maja ukazał się piąty studyjny album formacji – The Devil Put Dinosaurs Here[58].

15 maja 2015 muzyk wziął udział w drugiej edycji Acoustic-4-A-Cure, odbywającej się w Nob Hill Masonic Center w San Francisco. Cantrell wykonał utwory „Brother” z repertuaru Alice in Chains, cover Pink Floyd „Wish You Were Here” oraz „Dead Flowers” The Rolling Stones. Wystąpił również w duecie z Jamesem Hetfieldem w kompozycji „(Don’t Fear) The Reaper” z repertuaru amerykańskiej grupy Blue Öyster Cult oraz „Mama Said” zespołu Metallica[59].

19 listopada muzyk wystąpił w EMP Musem w Seattle, na specjalnym koncercie, będącym hołdem złożonym dla gitarzysty Led Zeppelin, Jimmy’ego Page’a, który został uhonorowany nagrodą EMP Founders Award[60]. Cantrell wystąpił w kompozycjach „When the Levee Breaks”, „Living Loving Maid (She’s Just a Woman)”, „No Quarter” oraz „How Many More Times”[60]. Wziął udział także w wykonaniu kompozycji „Rock and Roll”, która została zagrana ze wszystkimi uczestnikami koncertu, wśród których byli między innymi Duff McKagan, Kim Thayil, Krist Novoselic, Paul Rodgers oraz William DuVall[60]. 20 listopada Cantrell wystąpił gościnnie podczas koncertu The Cult w Hollywood Palladium. Muzyk zagrał na gitarze w utworze „The Phoenix”[61].

Technika gry, inspiracje, wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
Jerry Cantrell podczas koncertu w Bilbao, 9 lipca 2010

Styl gry Cantrella, inspirowany w dużej mierze grą Tony’ego Iommiego z Black Sabbath[62], charakteryzuje się powolnymi i ciężkimi partiami gitarowych riffów, które są elementem charakterystycznym stylu Alice in Chains. Podczas solowej kariery, gitarzysta poszerzył swoje horyzonty muzyczne o takie gatunki jak blues czy country, szczególnie zauważalne na albumie Boggy Depot[40]. Podczas gry na gitarze, muzyk znany jest z częstego używania efektu gitarowego wah-wah oraz korzystania z różnych innych odrębnych aspektów rytmicznych, takich jak nieparzyste metrum[63]. Stephen Thomas Erlewine z serwisu AllMusic, określił styl Cantrella jako „oparty na mocnych gitarowych riffach i perforowanych teksturach, tworzący wolne rytmy w niższej jakości”[31]. Do jego inspiracji muzycznych należą tacy wykonawcy jak: AC/DC[64], Black Sabbath[65], Elton John[66], Iron Maiden[67], Judas Priest[68], Led Zeppelin[65], Metallica[65], Pink Floyd[69], The Eagles[70] czy Van Halen[65]. Wśród gitarzystów, którzy mieli znaczący wpływ na kształtowanie się stylu gry na gitarze, Cantrell wymienił takich artystów jak: Angus Young, Brad Whitford, David Gilmour, Eddie Van Halen, Glenn Tipton, Jimmy Page, Joe Perry, K.K. Downing czy Tony Iommi[62].

W udzielonym w roku 1995 wywiadzie dla Guitar International, gitarzysta Pantery, Dimebag Darrell wyraził duży podziw dla gry Cantrella[71]. Muzyk został także wymieniony w gronie najlepszych rockowych/metalowych gitarzystów, w zestawieniach przygotowywanych przez magazyny Classic Rock[72] oraz Guitar World[7][73]. W czerwcu 2006, podczas gali odbywającej się w londyńskiej Astorii, Cantrell został laureatem Metal Hammer Golden Gods Award w kategorii „Riff Lord”, przyznawanej przez miesięcznik Metal Hammer. W drodze o tytuł, pokonał takich muzyków jak James Hetfield, Jimmy Page, Michael Amott oraz Slash[74].

Jego solo gitarowe z utworu „Man in the Box”, zostało docenione w wielu rankingach muzycznych[8][75]. Polski miesięcznik Gitarzysta napisał: „Cantrell gra prosty, oparty na oktawach riff, do głosu, którego dochodzi szalony wah oraz oryginalnie tłumione dźwięki. Prostymi środkami udało mu się osiągnąć powalający efekt”[75].

Instrumentarium

[edytuj | edytuj kod]
Instrumenty Jerry’ego Cantrella

Od pierwszych lat działalności Alice in Chains, Cantrell używa gitar firmy G&L – modele Rampage (nazwane „Blue Dress” oraz „No War”) (6 strun). W roku 2009 w wyniku wieloletniej współpracy, na rynku ukazał się sygnowany nazwiskiem muzyka model gitary – G&L Rampage Jerry Cantrell Signature Model Electric Guitar (6 strun), który dostępny jest w dwóch kolorach – białym i czarnym (podstrunnica wykonana z hebanu, gryf z klonu a korpus z miękkiego klonu)[76]. Firma G&L wydała także drugi model sygnowany nazwiskiem muzyka – G&L Superhawk[4]. Cantrell korzysta również z gitar marki Gibson, wykorzystując takie modele jak Les Paul Custom, SG oraz Flying V[77]. Muzyk korzysta także między innymi z takich marek jak Dean (modele Soltero i Michael Schenker Dean V), Fender (modele Stratocaster oraz Telecaster) czy Music Man/Ernie Ball Van Halen podarowaną przez Eddiego Van Halena[31], która została wykorzystana w teledysku do utworu „Angry Chair”[31].

Cantrell najczęściej używa niskiego strojenia E, które w jednym z wywiadów określił mianem „standardowego”, przy komponowaniu utworów zespołu[14]. Wykorzystując sześciostrunowe modele gitary G&L Rampage („Blue Dress”), muzyk stosuje schemat strojenia Eb, Ab, Db, Gb, Bb, Eb, z wykorzystaniem strun Dunlop 10-46[78]. Grając na modelu G&L Rampage („No War”), gitarzysta stosuje nieco bardziej alternatywne rozwiązanie Db, Ab, Db, Gb, Bb, Eb z wykorzystaniem tych samych strun[78]. Grając na czarnym modelu Gibson Les Paul Custom lub białym Lush Custom, Cantrell stosuje identyczny schemat strojenia co przy użyciu G&L Rampage „Blue Dress”[78].

Muzyk używa wzmacniaczy i kolumn głośnikowych firmy Bogner (które stosuje od czasów albumu Facelift z 1990), Marshall oraz Peavey[31][78]. W 1998, w okresie kariery solowej, Cantrell często używał modelu gitary Gibson Les Paul Junior, podarowanego przez gitarzystkę zespołu Heart, Nancy Wilson, przesteru firmy Pro Co, modelu RAT2 Pedal oraz wzmacniaczy gitarowych Soldano SLO100 Super Lead Overdrive Head, Bogner Shiva oraz Peavey 5150. W trakcie koncertów w 2002, często korzystał z pedała elektronicznego Dunlop JD-4S Rotovibe Expression Pedal oraz tunera chromatycznego Boss TU-2. Muzyk znany jest ze swojego zamiłowania do podłogowego efektu wah-wah („kaczki”). W latach 90. wraz z Kirkiem Hammettem, był jednym z głównych zwolenników używania tego typu efektu[79]. W 2010 firma Dunlop, z którą Cantrell współpracuje od lat, przygotowała efekt gitarowy – Jerry Cantrell JC95 Crybaby[79][80][81]. Wah-wah sygnowany nazwiskiem gitarzysty, pozwala na dostrojenie ustawień dynamiki i częstotliwości oraz posiada zmodyfikowane układy tworzenia talk boxa[82]. Cantrell używa strun gitarowych Dean Markley oraz Dunlop[83].

Sprzęt

[edytuj | edytuj kod]

Opracowano na podstawie materiału źródłowego[4][77][83][84]:

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
Jerry Cantrell podczas koncertu w Seattle, 5 stycznia 2007
 Osobny artykuł: Dyskografia Alice in Chains.
Albumy solowe
Album Rok Uwagi Źródło
Boggy Depot 1998 śpiew, gitary, instrumenty klawiszowe, produkcja [40]
Degradation Trip 2002 śpiew, gitary, produkcja [45]
Degradation Trip Vol. 1 & 2 śpiew, gitary, produkcja [85]
Single
Singel Rok Uwagi Źródło
„Leave Me Alone” 1996 śpiew, gitary, talk box, produkcja [37]
Ozzy Osbourne
Album Rok Uwagi Źródło
Ozzy Osbourne – Prince of Darkness 2005 gitary [6]
Ozzy Osbourne – Under Cover gitary [6]
Inne
Album Rok Uwagi Źródło
Metal Church – Hanging in the Balance 1993 gościnnie gitara w utworze „Gods of Second Chance” [6]
Circus of Power – Magic & Madness gościnnie gitara i śpiew w utworze „Heaven & Hell”, produkcja [6]
Danzig – Blackacidevil 1996 gościnnie gitary i śpiew w utworach „See All You Were”, „Come to Silver”, „Hand of Doom” [6]
Pigeonhed – The Full Sentence 1997 gościnnie gitara w utworze „Marry Me” [6]
Metallica – Garage Inc. 1998 gościnnie gitara akustyczna, wokal wspierający w coverze „Tuesday’s Gone” [86]
Gov’t Mule – The Deep End, Vol. 1 2001 gościnnie wokal wspierający w utworze „Effigy” [6]
Nickelback – Live at Home 2002 gościnnie śpiew i gitara prowadząca w utworze „It Ain’t Like That” [6]
Heart – Jupiters Darling 2004 gościnnie gitara w utworze „Fallen Ones” [6]
Damageplan – The Punisher: The Album gościnnie śpiew w utworze „Ashes to Ashes” [87]
Glenn Hughes – Music for the Divine 2007 gościnnie gitary w coverze „Misty Mountain Hop” [6]
Stevie Salas – Sun and the Earth, Vol. 1 gościnnie gitara w utworze „Soul Ecstasy” [6]
Pearl Aday – Little Immaculate White Fox 2010 gościnnie śpiew i gitara w utworze „Anything” [88]
Richie Kotzen – 24 Hours 2011 gościnnie wokal wspierający w utworze „Love is Blind” [6]
Duff McKagan – How to Be a Man 2015 gościnnie gitara w utworze „How to Be a Man” [89]
Deftones – Gore 2016 gościnnie gitara w utworze „Phantom Bridge” [90]
Tribute Albumy
Album Rok Uwagi Źródło
Twisted Willie 1996 śpiew i gitara akustyczna w utworze „I’ve Seen all This World I Care to See” [91]

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Tytuł Rok Uwagi Źródło
Hard ‘N’ Heavy Volume 16 1991 film dokumentalny, reżyseria: Anita Clearfield, David Carr [92]
Cowboys from Hell: The Videos film dokumentalny, reżyseria: Paul Rachman [92]
Samotnicy 1992 film obyczajowy, reżyseria: Cameron Crowe [92]
The Nona Tapes 1995 mockument, reżyseria: Rocky Schenck [92]
Jerry Maguire 1996 dramat, reżyseria: Cameron Crowe [92]
W domu u... 2004 reality-show, odc. 34 [92]
Rock Slyde 2009 komedia, reżyseria: Chris Dowling [92]
Pearl Jam Twenty 2011 film dokumentalny, reżyseria: Cameron Crowe [92]
Cry Baby: The Pedal that Rocks the World film dokumentalny, reżyseria: Max Baloian, Joey Tosi [92]
Turn It UP! 2013 film dokumentalny, reżyseria: Robert Radler [92]
The Life, Blood and Rhythm of Randy Castillo 2014 film dokumentalny, reżyseria: Wynn Ponder [93]
Slash: Raised on the Sunset Strip film dokumentalny, reżyseria: Martin Atkins [92]

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Lista nagród i nominacji Alice in Chains.
Rok Kategoria Tytułem Nagroda Nota Źródło
2006 Riff Lord Jerry Cantrell Metal Hammer Golden Gods Awards Laur [9]
2010 Nominacja [94]
2013 Guitarist of the Year Loudwire Music Awards Nominacja [95]
2014 Revolver Golden Gods Awards Nominacja [96]

Wyróżnienia indywidualne

Rok Kraj Miejsce publikacji Nazwa rankingu Pozycja Źródło
2004 Stany Zjednoczone Guitar World „100 najlepszych metalowych gitarzystów w historii” 38 [7]
2007 „100 najlepszych solówek gitarowych” 77 [8]
Wielka Brytania Classic Rock „100 najdzikszych gitarowych herosów” 74 [72]
2010 Stany Zjednoczone gibson.com „25 najlepszych gitarzystów” 11 [97]
2012 Guitar World „100 najlepszych metalowych gitarzystów wszech czasów” 37 [73]
2015 loudwire.com „50 najlepszych hardrockowych i metalowych gitarzystów w historii” 38 [98]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Jerry Cantrell – The Range Place 2.0. therangeplace.forummotions.com. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-15)]. (ang.).
  2. ↑ a b Greg Prato: Jerry Cantrell Biography & History. allmusic.com. [dostęp 2015-04-05]. (ang.).
  3. ↑ ALICE IN CHAINS’ JERRY CANTRELL Talks Signature Guitar. blabbermouth.net. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. (ang.).
  4. ↑ a b c Review: G&L Tribute Series Jerry Cantrell Signature Superhawk Guitar. „Guitar World”, 28 maja 2014. Nowy Jork: Harris Publications. ISSN 1045-6295. 
  5. ↑ a b Stone 2001 ↓, s. 12.
  6. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Greg Prato: Jerry Cantrell: Credits: AllMusic. allmusic.com. [dostęp 2011-11-24]. (ang.).
  7. ↑ a b c Guitar World 100 Greatest Metal Guitarists Of All Time. „Guitar World”, marzec 2004. Nowy Jork: Harris Publications. ISSN 1045-6295. 
  8. ↑ a b c 100 Greatest Guitar Solos by Guitar World. „Guitar World”, 2007. Nowy Jork: Harris Publications. ISSN 1045-6295. 
  9. ↑ a b Metal Hammer Golden Gods Awards. antimusic.com. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-15)]. (ang.).
  10. ↑ a b de Sola 2015 ↓, s. 347.
  11. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 391.
  12. ↑ a b c Prato 2009 ↓, s. 213–214.
  13. ↑ a b c Jerry Cantrell Biography. lyricsfreak.com. [dostęp 2012-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-08)]. (ang.).
  14. ↑ a b Andy Aledort. Jerry Cantrell: Facelift. „Guitar World”, grudzień 2009. Nowy Jork: Harris Publications. ISSN 1045-6295. 
  15. ↑ a b c d Jordan Babula. Alice in Chains. Bezsenność w Seattle. „Teraz Rock”, s. 3–11, czerwiec 2006. Warszawa: AD Music SA. ISSN 1730-394X. 
  16. ↑ Prato 2009 ↓, s. 215.
  17. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 57–58.
  18. ↑ a b c Prato 2009 ↓, s. 217.
  19. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 66.
  20. ↑ a b Alice in Chains w pigułce. „Metal Hammer”, s. 42–43, nr. 166–168, 2005. Katowice: Metal Mind Productions. ISSN 0955-1190. 
  21. ↑ Prato 2009 ↓, s. 221–222.
  22. ↑ Maureen Droney: Mix Masters: Platinum Engineers Reveal Their Secrets for Success. Berklee Press, 1 stycznia 2003, s. 49–56. ISBN 978-0876390191.
  23. ↑ a b Chris Gill. Alice in Chains – Dirt. „Guitar World”, wrzesień 1999. Nowy Jork: Harris Publications. ISSN 1045-6295. 
  24. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 143.
  25. ↑ Alice in Chains Guitarist Discusses 1990 Clash of the Titans Tour, Touring With Ozzy. „San Antonio Express-News”, październik 2006. Hearst Corporation. ISSN 1065-7908. 
  26. ↑ Jeff Kitts. Primecuts: Jerry Cantrell. „Guitar School”, maj 1994. Nowy Jork. ISSN 1058-0220. 
  27. ↑ Furek 2008 ↓, s. 6.
  28. ↑ Jerry Cantrell interview. „The Seattle Times”, 22007. The Seattle Times Company. ISSN 0745-9696. 
  29. ↑ James Hester: Rock Scars. iUniverse, 13 kwietnia 2009, s. 61. ISBN 978-1440127731.
  30. ↑ Yarm 2012 ↓, s. 423.
  31. ↑ a b c d e f g Brown 2010 ↓.
  32. ↑ Pete Jerold. Alice In Chains On Thin Ice. „Hit Parader”, 1995. Derby: Magna Publishing Group. ISSN 0162-0266. 
  33. ↑ Jon Wiederhorn. Alice in Chains: To Hell and Back. „Rolling Stone”, 8 lutego 1996. Nowy Jork: Wenner Publishing. ISSN 0035-791X. 
  34. ↑ Andy Aledort, Jeff Gilbert. Jerry Cantrell of Alice In Chains Discusses Songwriting and Band’s New Self-Titled Album. „Guitar World”, styczeń 1996. Nowy Jork: Harris Publications. ISSN 1045-6295. 
  35. ↑ Poligrafia dołączona do albumu Music Bank; wyd. Columbia, nr kat. 69580.
  36. ↑ Yarm 2012 ↓, s. 486.
  37. ↑ a b Jerry Cantrell – Leave Me Alone – Encyclopaedia Metallum. metal-archives.com. [dostęp 2016-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-27)]. (ang.).
  38. ↑ Brett Weiss: Encyclopedia of KISS: Music, Personnel, Events and Related Subjects. McFarland, 20 maja 2016, s. 189. ISBN 978-0786498024.
  39. ↑ Prato 2009 ↓, s. 412.
  40. ↑ a b c Chris Morris. Alice’s Cantrell Steps Out With Solo Set On Columbia. „Billboard”, s. 9–10, 7 marca 1998. Prometheus Global Media. ISSN 0006-2510. 
  41. ↑ Martin Popoff: Metallica – Updated Edition: The Complete Illustrated History. Voyageur Press, 1 września 2016, s. 128. ISBN 978-0760351710.
  42. ↑ Prato 2009 ↓, s. 416.
  43. ↑ a b c Yarm 2012 ↓, s. 533.
  44. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 323.
  45. ↑ a b Wywiad z Jerrym Cantrellem. „Tylko Rock”, wrzesień 2002. Res Publica Press International Sp. z o.o.. ISSN 1230-2317. 
  46. ↑ Jon Pareles. Layne Staley, 34, Alice in Chains’ Singer, Dies. „The New York Times”, 21 kwietnia 2002. The New York Times Company. ISSN 0362-4331. 
  47. ↑ JERRY CANTRELL Comments On CREED, NICKELBACK Touring Experience. blabbermouth.net. [dostęp 2016-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-20)]. (ang.).
  48. ↑ a b Barry A. Jeckell. L.A. Concerts To Benefit Sweet Relief. „Billboard”, 7 marca 2004. Prometheus Global Media. ISSN 0006-2510. 
  49. ↑ James Montgomery: Ex-Alice In Chains Members Enlist Damageplan Singer, Others For Benefit. mtv.com. [dostęp 2016-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-13)]. (ang.).
  50. ↑ Mitchell Peters. Old bands, new singers. „Billboard”, s. 9, 9 września 2006. Nowy Jork: Prometheus Global Media. ISSN 0006-2510. 
  51. ↑ DIMEBAG Tribute At OZZFEST To Include PINK FLOYD Cover By JERRY CANTRELL, SCOTT IAN. blabbermouth.net. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. (ang.).
  52. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 327–328.
  53. ↑ Jerry Cantrell and Scott Ian Join Forces to Launch Vegas Rock Bar. „Guitar World”, 19 października 2009. Nowy Jork: Harris Publications. ISSN 1045-6295. 
  54. ↑ Steve Appleford. Through the good and the bad, Alice in Chains unbroken. „Los Angeles Times”, 29 maja 2013. Tribune Company. ISSN 0742-4817. 
  55. ↑ ROB HALFORD, GLENN DANZIG, JERRY CANTRELL Perform With METALLICA At Third 30th-Anniversary Show. blabbermouth.net. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. (ang.).
  56. ↑ Steve Baltin. Alice in Chains’ Jerry Cantrell Honored with Stevie Ray Vaughan Award. „Rolling Stone”, 1 czerwca 2012. Nowy Jork: Wenner Publishing. ISSN 0035-791X. 
  57. ↑ Mike Mazzarone: PHOTOS OF CHRIS CORNELL, JERRY CANTRELL, DAVE GROHL & MIKE MCCREADY AT ROCK & ROLL HALL OF FAME CEREMONY. alternativenation.net. [dostęp 2013-05-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-03)]. (ang.).
  58. ↑ Stephen Thomas Erlewine: The Devil Put Dinosaurs Here – Alice in Chains. allmusic.com. [dostęp 2013-06-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-21)]. (ang.).
  59. ↑ METALLICA’s JAMES HETFIELD Performs With Daughter CALI, ALICE IN CHAINS’ JERRY CANTRELL At ‘Acoustic-4-A-Cure’ (Video). blabbermouth.net. [dostęp 2015-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-17)]. (ang.).
  60. ↑ a b c Robert Ham. Jimmy Page Jams ‘Rock and Roll’ with Nirvana, GN’R Members at EMP Tribute. „Rolling Stone”, 20 listopada 2015. Nowy Jork: Wenner Publishing. ISSN 0035-791X. 
  61. ↑ ALICE IN CHAINS’ JERRY CANTRELL Joins THE CULT On Stage In Los Angeles. blabbermouth.net. [dostęp 2015-11-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-24)]. (ang.).
  62. ↑ a b Matt Blackett. Jerry Cantrell talks ‘Devils & Dinosaurs’. „Guitar Player”, 30 stycznia 2014. San Jose: NewBay Media. ISSN 0017-5463. 
  63. ↑ Marc Weingarten. Unchained. „Guitar World”, czerwiec 1998. Nowy Jork: Harris Publications. ISSN 1045-6295. 
  64. ↑ Jean Marcel Maillard: Trace The Bloodline: Jerry Cantrell Of Alice In Chains’ Favourite Albums – AC/DC. thequietus.com. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. (ang.).
  65. ↑ a b c d Greg Prato: Jerry Cantrell – Similar Artists, Influenced By, Followers. allmusic.com. [dostęp 2015-04-05]. (ang.).
  66. ↑ Jean Marcel Maillard: Trace The Bloodline: Jerry Cantrell Of Alice In Chains’ Favourite Albums – Elton John. thequietus.com. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. (ang.).
  67. ↑ Jean Marcel Maillard: Trace The Bloodline: Jerry Cantrell Of Alice In Chains’ Favourite Albums – Iron Maiden. thequietus.com. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. (ang.).
  68. ↑ Jean Marcel Maillard: Trace The Bloodline: Jerry Cantrell Of Alice In Chains’ Favourite Albums – Judas Priest. thequietus.com. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. (ang.).
  69. ↑ Jean Marcel Maillard: Trace The Bloodline: Jerry Cantrell Of Alice In Chains’ Favourite Albums – Pink Floyd. thequietus.com. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. (ang.).
  70. ↑ Jean Marcel Maillard: Trace The Bloodline: Jerry Cantrell Of Alice In Chains’ Favourite Albums – The Eagles. thequietus.com. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. (ang.).
  71. ↑ Dimebag Darell Interview: A Cowboy from Hell. „Guitar International”, wrzesień 1995. Shaftesbury: Musical New Services. 
  72. ↑ a b 100 Wildest Guitar Heroes. „Classic Rock”, 2007. TeamRock. ISSN 1464-7834. 
  73. ↑ a b The 100 Greatest Guitarists of All Time. „Guitar World”, 10 października 2012. Nowy Jork: Harris Publications. ISSN 1045-6295. 
  74. ↑ TRIVIUM, IN FLAMES, OPETH Among METAL HAMMER GOLDEN GODS Nominees. blabbermouth.net. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. (ang.).
  75. ↑ a b 100 solówek wszech czasów. „Magazyn Gitarzysta”. AVT-Korporacja. ISSN 1895-3832. 
  76. ↑ Gear Review: G&L Rampage Tribute Series Jerry Cantrell Signature. strungmagazine.com. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-14)]. (ang.).
  77. ↑ a b Jerry Cantrell’s Guitars and Gear. groundguitar.com. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. (ang.).
  78. ↑ a b c d Jerry Cantrell – Alice In Chains – 2010. guitargeek.com. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-14)]. (ang.).
  79. ↑ a b Lyle Zaehringer. Dunlop JC95 Jerry Cantrell Signature Wah Pedal Review. „Premier Guitar”, 20 czerwca 2010. Gearhead Communications, LLC. ISSN 1945-077X. 
  80. ↑ Dunlop Manufacturing Electronics – Jerry Cantrell Signature Cry Baby Wah Wah. jimdunlop.com. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-11)]. (ang.).
  81. ↑ KIRK HAMMETT, SLASH, JERRY CANTRELL Featured In 'Cry Baby: The Pedal That Rocks The World’. blabbermouth.net. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. (ang.).
  82. ↑ ALICE IN CHAINS Guitarist Talks About Signature Pedal (Video). blabbermouth.net. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. (ang.).
  83. ↑ a b Alice in Chains – Jerry Cantrell’s Guitar Gear Rig and Equipment. uberproaudio.com. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-09)]. (ang.).
  84. ↑ Chris Vinnicombe. Jerry Cantrell (Alice In Chains). „Magazyn Gitarzysta”, 2009. AVT-Korporacja. ISSN 1895-3832. 
  85. ↑ Bryan Reesman. Extra Content, Extra Sales. „Billboard”, s. 40, 7 grudnia 2002. Nowy Jork: Prometheus Global Media. ISSN 0006-2510. 
  86. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Garage, Inc. – Metallica: Credits. allmusic.com. [dostęp 2016-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-11)]. (ang.).
  87. ↑ Garry Sharpe-Young: New Wave of American Heavy Metal. Zonda Books Limited, 5 grudnia 2005, s. 102. ISBN 978-0958268400.
  88. ↑ Scott Ian: I’m the Man: The Story of That Guy from Anthrax. Da Capo Press, 14 października 2014, s. 270. ISBN 978-0306823343.
  89. ↑ DUFF MCKAGAN: 'How To Be A Man’ Song Featuring IZZY STRADLIN, JERRY CANTRELL Streaming. blabbermouth.net. [dostęp 2015-05-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-14)]. (ang.).
  90. ↑ DEFTONES’ New Album To Feature Guest Appearance By ALICE IN CHAINS’ JERRY CANTRELL. blabbermouth.net. [dostęp 2016-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-11)]. (ang.).
  91. ↑ Chet Flippo. Giant, Reprise Paired For Promotion; Lonestar’s No News Is Vid News. „Billboard”, s. 25, 20 stycznia 1996. Nowy Jork: Prometheus Global Media. ISSN 0006-2510. 
  92. ↑ a b c d e f g h i j k Jerry Cantrell – IMDb. Internet Movie Database. [dostęp 2011-06-08]. (ang.).
  93. ↑ Documentary About Late OZZY OSBOURNE/MÖTLEY CRÜE Drummer RANDY CASTILLO To Premiere In Beverly Hills. blabbermouth.net. [dostęp 2016-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-02)]. (ang.).
  94. ↑ Metal Hammer Golden Gods Awards Nominees 2010. smnnews.com. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-16)]. (ang.).
  95. ↑ Graham ‘Gruhamed’ Hartmann: 3rd Annual Loudwire Music Awards: Winners List. loudwire.com. [dostęp 2015-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-27)]. (ang.).
  96. ↑ Robert Pasbani: And the Winners of the Revolver Golden Gods Awards 2014 Are…. metalinjection.net. [dostęp 2016-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-15)]. (ang.).
  97. ↑ Gibson.com Reveals Top 50 Guitarists, Plus Readers Poll Results. gibson.com. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-16)]. (ang.).
  98. ↑ Top 50 Hard Rock + Metal Guitarists of All Time. loudwire.com. [dostęp 2015-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Alice in Chains
Albumy studyjne
EP
Albumy demo
Albumy koncertowe
Kompilacje
Wideografia
Single
Facelift
Dirt
Jar of Flies
Alice in Chains
Unplugged
Black Gives Way to Blue
The Devil Put Dinosaurs Here
Rainier Fog
Single promocyjne
Ścieżki dźwiękowe
Kompilacje
Trasy koncertowe
Powiązane artykuły
Listy
Artykuły
Projekty muzyczne
Książki
Ludzie
Wytwórnie
Jerry Cantrell
Albumy studyjne
Single
  • „Leave Me Alone”
  • „Cut You In”
  • „Dickeye”
  • „My Song”
  • „Anger Rising”
  • „Angel Eyes”
Trasy koncertowe
  • Boggy Depot Tour
  • Degradation Trip Tour
Powiązane
Ozzy Osbourne
Albumy studyjne
Albumy koncertowe
Kompilacje
Minialbumy
Single
Wideografia
Powiązane
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerry_Cantrell&oldid=74108516”