Jerzy Szacki (socjolog) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jerzy Ryszard Szacki

Jerzy Szacki, (2004)
Data i miejsce urodzenia	6 lutego 1929 Warszawa
Data i miejsce śmierci	25 października 2016 Warszawa
Miejsce spoczynku	Cmentarz Powązkowski w Warszawie
Zawód, zajęcie	socjolog, nauczyciel akademicki
Narodowość	polska
Tytuł naukowy	profesor
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Partia	PZPR (do 1981), Solidarność Pracy (od 1991)
Rodzice	Barbara z d. Raszewska
Małżeństwo	Barbara Szacka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Jerzy Ryszard Szacki (ur. 6 lutego 1929 w Warszawie, zm. 25 października 2016^[1] tamże)^[2] – polski socjolog i historyk myśli socjologicznej, profesor nauk humanistycznych. Od 1973 był profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Warszawskiego, a od 1991 członkiem Polskiej Akademii Nauk. Zaliczany do warszawskiej szkoły historii idei.

Po drugiej wojnie światowej pracował w urzędzie telekomunikacyjnym, początkowo jako ślusarz, następnie jako urzędnik. W 1948 dostał się na socjologię na Uniwersytecie Warszawskim. Jego rocznik był ostatni – w 1952 wydział zamknięto. Potem został wysłany w charakterze praktykanta do wrocławskich zakładów Pafawag. Gdy w 1956 przywrócono socjologię na Uniwersytecie Warszawskim, powrócił na uczelnię. W 1959 obronił doktorat na UW pod kierunkiem Bronisława Baczki. W 1965 habilitował się na Wydziale Filozoficznym UW. W 1973 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1987 profesorem zwyczajnym.

W latach 1967–1968 był prodziekanem Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego, a w latach 1981–1983 dziekanem Wydziału Filozofii i Socjologii UW. W latach 1968–1999 kierował też Zakładem Historii Myśli Społecznej w Instytucie Socjologii UW. Od 1999 roku był emerytowanym profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, a w latach 2003–2009 profesorem w Instytucie Socjologii Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie (obecnie Uniwersytet SWPS).

Od 1984 regularnie współpracował z Institut für die Wissenschaften vom Menschen (Instytut Nauk o Człowieku) w Wiedniu, w którym przebywał wielokrotnie jako gość i visiting fellow, a od początku lat dziewięćdziesiątych do końca życia był członkiem Academic Advisory Board Instytutu. W 1995 uczestniczył w jednym z seminariów z udziałem Jana Pawła II, organizowanych w Castel Gandolfo z udziałem Instytutu. Był też wykładowcą uczelni zagranicznych m.in. University of Minnesota mieszczącego się w amerykańskim Minneapolis oraz Oxford University.

Jerzy Szacki był przez wiele lat członkiem Polskiego Towarzystwa Socjologicznego, a w latach 1972–1976 jego przewodniczącym. Przez jedną kadencję był członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego oraz Komitetu Badań Naukowych, a przez trzy kadencje członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni Naukowych i Tytułu Naukowego. W latach 1974–1991 był redaktorem naczelnym kwartalnika Polish Sociological Bulletin. Zasiadał także w Prezydium PAN i był przewodniczącym Komitetu Socjologii PAN. Był również członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego i członkiem założycielem Towarzystwa Popierania i Krzewienia Nauk.

Tłumacz i współtłumacz książek (Howarda Beckera, Harry’ego Elmera Barnesa, Émile Durkheima, Jean-Pierre’a Vernanta, Marcela Maussa).

Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Pełnił funkcję I sekretarza OOP PZPR na Wydziale Filozofii UW^[3]. W latach 70. działał w środowisku opozycyjnie nastawionym do ówczesnej władzy. W 1978 był uczestnikiem Konwersatorium Doświadczenie i Przyszłość, gdzie skupiała się inteligencja partyjna i bezpartyjna. 20 sierpnia 1980 podpisał apel 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami^[4]. Po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego wystąpił z PZPR^[5]. W 1991 był jednym z założycieli ugrupowania Solidarność Pracy. Od 2007 związany ze stowarzyszeniem Forum Liberalne.

Odznaczony w 2004 wraz z matką Barbarą z d. Raszewska medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata za uratowanie Ireny Hollaender^[6][7].

W 2009 uzyskał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej^[8], a w 2010 odnowiony doktorat UW^[9],   był ponadto laureatem  Nagrody Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2003)^[10].

13 listopada 2008 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski^[11].

Jego żoną była również socjolog, profesor Barbara Szacka.

Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 334-7-18/19)^[12].

Jerzy Szacki uważany jest za jednego z czołowych przedstawicieli Warszawskiej Szkoły Historii Idei, środowiska uczonych, którzy w drugiej połowie lat pięćdziesiątych  XX wieku, w warunkach politycznej kontroli życia intelektualnego podjęli nowatorskie badania nad europejską tradycją myśli filozoficznej, politycznej i społecznej. Było to, jak po latach wspomniał: „nadzwyczaj żywe środowisko intelektualne, w którym swobodnie dyskutowało się o wszystkim”^[13]. W pierwszych latach swojej pracy naukowej skupił się na dziejach polskiej myśli politycznej, w roku 1952 napisał pod kierunkiem Niny Assorodobraj – Kuli pracę magisterską pt. „Z ideologii polskich rewolucjonistów szlacheckich („Dekada Polska” – M. Mochnacki,  J.L. Łukawski – „Nowa Polska”)”,  a następnie badania nad tą problematyką kontynuował pisząc pod kierunkiem Bronisława Baczki pracę doktorską, wydaną jako książka pt. „Ojczyzna. Naród. Rewolucja. Problematyka narodowa w polskiej myśli szlacheckorewolucyjnej”^[14]. Już w tej wczesnej pracy Szacki zarysował problemy, którymi zajmował się przez całe życie – pierwszy to pytania o teoretyczne podstawy i metody badawcze historii myśli, a także o relacje pomiędzy naukami społecznymi i historycznymi. Refleksja dotycząca tych zagadnień powracała w wielu pracach uczonego, poświęcił im oddzielną książkę^[15], a jednym z jego późnych dokonań jest erudycyjny wstęp do polskiego wydania zbioru studiów niemieckiego historyka Reinharta Kosellecka^[16]. Drugi problem to naród jako zbiorowość i kategoria ważna w myśleniu potocznym, w teorii nauk społecznych oraz w myśli politycznej. Do tego tematu wracał systematycznie, przez lata planował napisanie większej pracy o idei narodu i nacjonalizmie, ale z rozmaitych powodów pomysł ten nie został zrealizowany.

W kolejnej książce, „Kontrrewolucyjne paradoksy. Wizje świata francuskich antagonistów Wielkiej Rewolucji 1789 – 1815”^[17] badał idee filozoficznych, polityczne i społeczne jako przejawy całościowej wizji świata, formującej się w wyniku doświadczeń ludzi funkcjonujących w konkretnej rzeczywistości historycznej – ujęcie takie stało się znakiem rozpoznawczym Warszawskiej Szkoły Historyków Idei. Francuscy krytycy rewolucji doświadczyli straty, zniszczeniu uległ świat, ich zdaniem – dobry. Myślami zwracali się więc ku przeszłości w której istniało to, co było dla nich ważne i cenne. Pomysł ponownego ustanowienia ładu utraconego w miejsce złej teraźniejszości, pozornie zakorzeniony w tym co dawne i pewne, nieuchronnie stawał się utopią – wizją alternatywną wobec istniejącej rzeczywistości i programem kolejnej rewolucji, której koszty i konsekwencje były niemożliwe do obliczenia. Jednym z centralnych tematów tej książki była zatem relacja tradycji i utopii, a badania nad konserwatyzmem i restauracją uświadomiły Jerzemu Szackiemu złożoność relacji pomiędzy przeszłością a społeczną  i polityczną teraźniejszością. Temu tematowi poświęcił książkę pt. „Tradycja”, w której najważniejsza wydaje się wnikliwa analiza różnych znaczeń wyrazu tradycja, funkcjonujących w myśli politycznej, naukach humanistycznych, ale też w języku komunikacji codziennej. Autor wyróżnił trzy rozumienia tradycji: przedmiotowe, czyli dziedzictwo, wzory i wartości będące przedmiotem przekazu międzypokoleniowego; czynnościowe, czyli transmisję określonych treści i podmiotowe – stosunek teraźniejszej generacji wobec przeszłości, akceptacja określonych wartości i wzorów i odrzucanie innych^[18]. Takie uporządkowanie problematyki miało duże znaczenie dla polskiej humanistyki, a podmiotowe rozumienie tradycji stało się ważną teoretyczną perspektywą dla badań pamięci zbiorowej w Polsce. Skupienie się na koncepcjach dotyczących tradycji sprawiło, że Jerzy Szacki na krótko zboczył ze szlaku historyka myśli, aby wejść w rolę socjologa – badacza i przeprowadzić badanie surveyowe (sondażowe) nad pamięcią zbiorową, a ściślej – przekazem tradycji w polskich rodzinach^[19].

Problematyka tradycji i związanych z nią dylematów była jedną z inspiracji do zajęcia się tematem utopii, ważnym w humanistyce przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku. O swojej książce poświęconej utopiom Jerzy Szacki pisał bez szczególnej atencji – jako o pracy na pograniczu publicystyki i popularyzacji. Tymczasem jest to jeden z najciekawszych w polskiej humanistyce esejów naukowych, praca do dzisiaj inspirująca, błyskotliwa, skłaniająca do myślenia i dobrze napisana, w której chodzi „nie tyle o uprzystępnienie spraw w pełni opracowanych i wyjaśnionych przez fachowców, ile o zwrócenie uwagi czytelnika na pewne problemy, które autorowi wydają się równie ważne, jak i dyskusyjne oraz dalekie od zadowalającego zrozumienia”^[20].

Najbardziej znanym dziełem Jerzego Szackiego, czytanym przez kolejne pokolenia studentów nauk społecznych jest „Historia myśli socjologicznej”, wydana po raz pierwszy po angielsku w roku 1979 i dwukrotnie po polsku w 1981 i 1983. W roku 2002 uczony przygotował nową edycję dzieła, przejrzaną, w wielu miejscach zmienioną, uzupełnioną o nowe rozdziały. Edycja ta przyniosła mu prestiżową Nagrodę Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2003). W rozdziale wstępnym Szacki zaznacza, że „zadanie tej książki jest stosunkowo skromne. Została ona pomyślana jako popularny podręcznik przedmiotu, który jest na uniwersytetach wykładany dla studentów socjologii”^[21] Zdanie to daje wyobrażenie o skromności autora, ale jest nietrafne jako charakterystyka napisanego przez niego tomu. „Historia myśli socjologicznej” to dzieło złożone, które wyrasta ze starannie przemyślanej odpowiedzi na pytanie o sens uprawiania historii nauki, a w tym wypadku – socjologii: „Socjologiczna tradycja, tak samo jak wszelka tradycja, nie jest więc zbiorem idei i doktryn, którego zawartość daje się kiedykolwiek definitywnie ustalić dzięki trudowi historyków tout court. Jest ona w nieustannym ruchu, który raz po raz unieważnia ustalenia wcześniejsze, przy czym dzieje się to nie tyle dzięki odkrywaniu jakichś nowych źródeł historycznych, ile dzięki zmianom  zachodzącym we współczesnej świadomości naukowej”^[22]. To zdanie wiele mówi także  o tym, jak Jerzy Szacki widział i rozumiał socjologię – postrzegał ją jako dyscyplinę mającą od dwóch stuleci ambicję bycia „prawdziwą” nauką empiryczną o metodologii zbliżonej do nauk przyrodniczych, ale w rzeczywistości polifoniczną, osadzoną w rozmaitych paradygmatach, wciąż wracającą do teorii i na nowo odczytującą klasyków. Ale rekonstrukcja bogatej tradycji tej dyscypliny naukowej była wielkim zadaniem – aż dziw, że jednemu człowiekowi udało się je wykonać. Jerzy Szacki zawsze dążył do ujęcia interdyscyplinarnego, nie zamykał się w granicach wytyczonych przez akademickie klasyfikacje, dlatego jego praca nie ogranicza się wyłącznie do tego, co napisali ludzie pracujący pod szyldem socjologii. W swoim zarysie procesu przemian myśli socjologicznej od starożytności do końca XX wieku autor uwzględniał reprezentantów innych dziedzin: filozofów, psychologów, ekonomistów czy historyków, analizując poszczególne kierunki szukał tego, co łączyło ich reprezentantów – pytań wspólnych dla określonej epoki, równocześnie starał się zrozumieć różnice odpowiedzi udzielanych przez różnych autorów.

Monumentalna „Historia myśli socjologicznej” nieco przesłoniła badania nad dziejami polskiej myśli socjologicznej realizowane w latach osiemdziesiątych XX wieku, których owocem były m.in. książka poświęcona Florianowi Znanieckiemu^[23] oraz antologia pt. „Sto lat socjologii polskiej” z obszernym wstępem Szackiego^[24]. W trakcie badań nad przemianami polskiej myśli socjologicznej, nad jej oryginalnością i związkami z socjologią światową, uczony wielokrotnie wracał do problematyki narodu.  

• Ojczyzna, naród, rewolucja: problematyka narodowa w polskiej myśli szlacheckorewolucyjnej (1962)
• Durkheim (1964)
• Kontrrewolucyjne paradoksy (1965, wyd. 2: 2012)
• Utopie (1968)
• Tradycja. Przegląd problematyki (1971, wyd. 2 poprawione: 2011)
• (red.) Idea społeczeństwa komunistycznego w pracach klasyków marksizmu (1977)
• (red.) Czy kryzys socjologii? (1977)
• History of Sociological Thought (1979)
  • wydanie polskie: Historia myśli socjologicznej (1981, 1983, wydanie nowe: 2003; za tę książkę Jerzy Szacki otrzymał w 2003 Nagrodę Fundacji na rzecz Nauki Polskiej w kategorii nauk humanistycznych i społecznych)
• Spotkania z utopią (1980, wyd. 2: 2000)
• Znaniecki (1986)
• Dylematy historiografii idei oraz inne szkice i studia (1991)
• Liberalizm po komunizmie (1994)^[25]

• Prof. Jerzy Ryszard Szacki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2009-10-10] .
• Jerzy Szacki w Akademickiej Telewizji Naukowej – ATVN.pl. atvn.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-02-06)]. (dostęp 20 IV 2005)
• Polscy Sprawiedliwi – Przywracanie Pamięci. sprawiedliwi.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-11)].
• Jerzy Szacki: Bibliografia w LitDok Europa Środkowo-Wschodnia / Instytut Herdera w Marburgu