Lubniewice – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: Lubniewice (ujednoznacznienie).

Lubniewice

miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Lubniewice oraz za nim jezioro Krajnik
Herb Flaga
Państwo	Polska
Województwo	lubuskie
Powiat	sulęciński
Gmina	Lubniewice
Data założenia	1287
Prawa miejskie	1367-ok. 1500, 1808–1945, 1995
Burmistrz	Radosław Sosnowski
Powierzchnia	12,11 km²
Populacja (31.12.2019) • liczba ludności • gęstość	2082[1] 171,9 os./km²
Strefa numeracyjna	(+48) 95
Kod pocztowy	69-210
Tablice rejestracyjne	FSU
Położenie na mapie gminy Lubniewice Lubniewice
Położenie na mapie Polski Lubniewice
Położenie na mapie województwa lubuskiego Lubniewice
Położenie na mapie powiatu sulęcińskiego Lubniewice
52°30′59″N 15°14′59″E/52,516389 15,249722
TERC (TERYT)	0807024
SIMC	0182969
Urząd miejski ul. Jana Pawła II 51 69-210 Lubniewice
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku
Strona internetowa

Lubniewice (niem. Königswalde^[2][3]) – miasto w województwie lubuskim, w powiecie sulęcińskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Lubniewice, położone nad jeziorami Lubiąż i Krajnik. Nieopodal znajduje się także największe jezioro w okolicy – Lubniewsko. Miasto zamieszkuje około dwóch tysięcy osób^[4][5][4], co czyni je jednym z najmniejszych miast w Polsce.

Miasto znajduje się w środkowej części województwa lubuskiego w powiecie sulęcińskim na terenach o dużej lesistości; rozłożone jest w wąskim pasie pomiędzy dwoma jeziorami Lubiąż i Krajnik. Dodatkowo w pobliżu granic miasta znajduje się szereg innych jezior np. Lubniewsko, Krzywe i Karpnik. Miasto położone jest przy drodze wojewódzkiej nr 136. Odchodzi też stąd droga lokalna do Bledzewa i Skwierzyny.

Lubniewice leżą w historycznej Wielkopolsce^[6], a dokładnie na pograniczu Wielkopolski i ziemi lubuskiej^[7].

Według danych z 31 grudnia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 12,11 km²^[8].

Pierwsza wzmianka o Lubniewicach datowana jest na 1287 rok, kiedy to nazwa miasta znalazła się w dokumentach księcia Przemysła II. Pierwsze zapiski o osadzie miejskiej pochodzą z 1322 roku. Sięgało tu księstwo głogowskie, w mieście gościł wówczas piastowski książę Henryk IV Wierny^[9]. Lubniewiczanie zajmowali się wówczas łowiectwem i szeroko pojętym rzemiosłem.

Po uchwale sejmowej z 1658 nakazującej braciom polskim opuszczenie granic Rzeczypospolitej ich grupa osiedliła się m.in. w Lubniewicach.

Kaznodzieją i ministrem zboru w Lubieniewicach w pierwszych latach XVIII w. był Samuel Crell-Spinowski. W 1751 roku, w związku z odkryciem złóż ałunu otworzono kopalnię. Nastąpił szybki rozwój miasta. Wkrótce jednak wojska rosyjskie idące na Brandenburgię dokonały zniszczeń i kradzieży w owej kopalni, co doprowadziło do jej zamknięcia, a miasto popadło w stagnację. Sytuacja ta uległa zmianie w drugiej połowie XVIII wieku, kiedy to zaczęło się rozwijać włókiennictwo i handel suknem. Zaczęto zakładać hodowle jedwabników, a w efekcie uruchomiono przędzalnię jedwabiu. Był także okres w dziejach Lubniewic, kiedy w miejskich ogrodach i na działkach uprawiano chmiel.

W 1808 roku Lubniewice otrzymały prawa miejskie. W 1945 roku miejscowość znalazła się w granicach Polski i zakwalifikowano ją do wsi. Dotychczasową ludność wysiedlono do Niemiec.

W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. gorzowskiego.

W 1994 roku gmina Lubniewice uzyskała tytuł „Najbardziej Ekologicznej Gminy w Polsce”. 30 grudnia 1994 roku staraniem samorządu i mieszkańców miasta Lubniewice odzyskały prawa miejskie^[10].

Piramida wieku mieszkańców Lubniewic w 2014 roku^[4], na podstawie danych GUS.

Według danych z 2015 roku miasto miało 2069 mieszkańców^[4] i 2019 mieszkańców w roku 2018^[4][5].

 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie urodzeni w Lubniewicach.

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są^[11]:

• rzymskokatolicki kościół parafialny pod wezwaniem Matki Bożej Różańcowej, gotycki z połowy XV wieku-XV wieku, z wieżą z 1882 roku; wyposażenie kościoła pochodzi z XVII i XVIII w.
• zespół pałacowy, z XVIII-XX wieku:

• pałac, wybudowany w 1793 roku, w stylu neoklasycznym; przebudowany w 1846 roku, zwany „starym zamkiem”

• pałac, monumentalny, neorenesansowy z 1909 roku, z neogotycką wieżą widokową, zwany „nowym zamkiem”

• park z XIX wieku

• dom, ul. Jana Pawła II (dawnej ul. Bohaterów Stalingradu 35), szachulcowo-murowany, z 1781 roku

inne zabytki:

• zabytkowe kamieniczki.

pomniki:

• kamień pamiątkowy dedykowany Osadnikom Wojskowym I i II Armii Wojska Polskiego na Placu Kasztanowym

• 
  Kościół Matki Bożej Różańcowej
• 
  „Stary zamek” z 1793 roku
• 
  „Nowy zamek” z 1909 roku
• 
  Ratusz
• 
  Dom przy ul. Jana Pawła II 35

W mieście organizowane są cykliczne imprezy kulturalne, m.in.:

• Dni Lubniewic,
• Gminne Zawody Sportowo-Pożarnicze,
• Warsztaty Artystyczne,
• Święto Sandacza
• Zawody Wędkarskie o Puchar Burmistrza.

Miasto jest lokalnym ośrodkiem usługowo-handlowym i przemysłowym. Brak tutaj uciążliwego przemysłu, co dodatnio wpływa na walory turystyczne miasteczka. Do największych przedsiębiorstw należy Zakład Przetwórstwa Drzewnego „Lubdrew”, nadleśnictwo Lubniewice. Ze względu na znakomite walory rekreacyjne i turystyczne powstały tutaj liczne ośrodki wypoczynkowe i ośrodki czynnej rekreacji. W mieście rozwija się handel i usługi. Istnieją tutaj: ośrodek zdrowia, liczne sklepy, restauracje i hotele.

W mieście funkcjonuje piłkarski Klub Sportowy „Lubniewiczanka” Lubniewice, który został założony w 1948 roku i występuje gorzowskiej klasie okręgowej. Obiektem domowym zespołu jest Stadion Miejski w Lubniewicach o pojemności 500 widzów^[12].

Gminy partnerskie:

• Schöneiche bei Berlin^[13]
• Sävsjö^[13]

• Park Miłości im. dr Michaliny Wisłockiej
• stacja kolejowa Lubniewice
• Uroczysko Lubniewsko
• Wilczy szlak – Lubniewice są punktem końcowym tego szlaku konnego
• Parafia Matki Bożej Różańcowej w Lubniewicach

• Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków – zespół pałacowy Lubniewice