Marian Wasilewski (żołnierz) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marian Wasilewski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	15 stycznia 1921 Wysokie Mazowieckie
Data i miejsce śmierci	17 stycznia 2010 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1943–1981
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	20 Dywizja Pancerna, 8 Dywizja Zmechanizowana
Stanowiska	dowódca dywizji
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Marian Wasilewski (ur. 15 stycznia 1921 w Wysokiem Mazowieckiem, zm. 17 stycznia 2010 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Przed wybuchem wojny w 1939 ukończył szkołę handlową w Wysokiem Mazowieckiem. W wojnie obronnej 1939 brał udział jako junak przysposobienia wojskowego w Białymstoku i Wysokiem Mazowieckiem. W czerwcu 1941 wywieziony w głąb kraju, zimą 1941 (wraz z rodziną) deportowany na Syberię do Autonomicznej Republiki Komi. Na zesłaniu pracował w fabryce.

W 1943 wstąpił do 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki w Sielcach nad Oką. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty przy 1 Dywizji Piechoty i 28 sierpnia 1943 został promowany przez gen. Zygmunta Berlinga na stopień chorążego w korpusie oficerów piechoty. Od lipca 1944 pomocnik szefa sztabu batalionu piechoty zmotoryzowanej 1 Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte. Walczył m.in. pod Lublinem, Studziankami, o wyzwolenie Warszawy, Torunia, w walkach na Wale Pomorskim oraz o wyzwolenie Gdańska. W 1945 awansował na porucznika.

Po wojnie był dowódcą batalionu czołgów. Po ukończeniu w 1946 kursu oficerów broni pancernej w Poznaniu awansował na majora i został wyznaczony na szefa sztabu 8 Pułk Artylerii Pancernej w Śremie. Pułk ten wchodził w skład Okręgu Wojskowego nr III w Poznaniu. Następnie służył w 10 Dywizji Pancernej w Opolu i w sztabie 1 Korpusu Pancernego w Gdańsku. W latach 1955–1957 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie awansując do stopnia pułkownika. Po powrocie do kraju został skierowany do służby w szkolnictwie wojskowym w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. W latach 1963–1965 był zastępcą szefa sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy.

Od 2 grudnia 1966 do 17 kwietnia 1967 był dowódcą 8 Dywizji Zmechanizowanej w Koszalinie. W latach 1967–71 był dowódcą 20 Dywizji Pancernej w Szczecinku. 9 października 1968 uchwałą Rady Państwa PRL mianowany na stopień generała brygady. Nominację otrzymał 12 października 1968 w Belwederze z rąk przewodniczącego Rady Państwa PRL, marszałka Polski Mariana Spychalskiego. Od 1971 był zastępcą komendanta Wydziału Wojsk Lądowych i szefem Katedry Taktyki Ogólnej Akademii Sztabu Generalnego WP. W listopadzie 1981 na podstawie rozkazu personalnego MON z 2 czerwca 1981 przeszedł w stan spoczynku. Z tej okazji został pożegnany przez wiceministra obrony narodowej, szefa Sztabu Generalnego WP gen. broni Floriana Siwickiego^[1].

• Order Virtuti Militari V klasy
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1969)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal „Za udział w walkach o Berlin”
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1946)
• inne odznaczenia

Był synem Konstantego i Bronisławy z domu Kościuszko. Żonaty, żona Irena Wasilewska z domu Kłosowska (1925-2013). Miał syna i córkę^[2].

• S. Brzeziński, R. Majewski, H. Wittek, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Zmechanizowanych im. T. Kościuszki 1943-1983, Warszawa 1984
• „Echo Wysokiego” - Dwumiesięcznik informacyjno-kulturalny miasta Wysokie Mazowieckie. Numer 30/2006 (listopad-grudzień)
• J. Królikowski, "Generałowie i Admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990", tom IV: S–Ż, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010, s. 204-205
• J. Przymanowski – "Studzianki", Wyd. MON Warszawa 1971 r., s. 583,123.
• "Głos Pomorza", 3-4.IX.94 r., s. 5.
• H.P. Kosk, "Generalicja Polska", tom II, Warszawa - Pruszków 2001
• "Żołnierz Wolności", 25.V.78 r., s. 3.
• "Wojskowy Przegląd Historyczny" nr 4/68
• Wykaz dowódców 20 DZ – 20 DPanc. (z sali tradycji 20 DPanc. - BW)