Maurizio Damilano – Wikipedia, wolna encyklopedia

Maurizio Damilano

Data i miejsce urodzenia	6 kwietnia 1957 Scarnafigi
Wzrost	183 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy Igrzyska olimpijskie złoto Moskwa 1980 lekkoatletyka (chód na 20 km) brąz Los Angeles 1984 lekkoatletyka (chód na 20 km) brąz Seul 1988 lekkoatletyka (chód na 20 km) Mistrzostwa świata złoto Rzym 1987 chód na 20 km złoto Tokio 1991 chód na 20 km Mistrzostwa Europy srebro Stuttgart 1986 chód na 20 km Halowe mistrzostwa świata srebro Paryż 1985 chód na 5000 m Halowe mistrzostwa Europy złoto Mediolan 1982 chód na 5000 m srebro Grenoble 1981 chód na 5000 m Uniwersjada złoto Bukareszt 1981 chód na 20 km srebro Edmonton 1983 chód na 20 km Igrzyska śródziemnomorskie złoto Casablanca 1983 chód na 20 km złoto Latakia 1987 chód na 20 km złoto Ateny 1991 chód na 20 km
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Maurizio Damilano (ur. 6 kwietnia 1957 w Scarnafigi^[1]) – włoski lekkoatleta, chodziarz, jeden z najbardziej utytułowanych zawodników w historii tej specjalności lekkoatletycznej.

Zajął 4. miejsce w chodzie na 10 000 metrów na mistrzostwach Europy juniorów w 1975 w Atenach^[2].

Startując w konkurencji seniorów zajął 6. miejsce w chodzie na 20 kilometrów na mistrzostwach Europy w 1978 w Pradze^[3].

Podczas igrzysk olimpijskich w 1980 w Moskwie zdobył złoty medal w chodzie na 20 kilometrów, wyprzedzając Piotra Poczinczuka ze Związku Radzieckiego i Rolanda Wiesera z Niemieckiej Republiki Demokratycznej^[1]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1981 w Grenoble zajął 2. miejsce w chodzie na 5000 metrów za Harwigiem Gauderem z NRD, a przed Gérardem Lelièvre z Francji (była to konkurencja pokazowa)^[4]. Zdobył złoty medal w chodzie na 20 kilometrów na uniwersjadzie w 1981 w Bukareszcie^[5]. Zwyciężył na dystansie 5000 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1982 w Mediolanie (przed swym rodakiem Carlo Mattiolim i Austriakiem Martinem Toporkiem (również była to konkurencja pokazowa)^[6]. Na mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach został zdyskwalifikowany w chodzie na 20 kilometrów, a chodu na 50 kilometrów nie ukończył^[7]. Zdobył srebrny medal w chodzie na 20 kilometrów na uniwersjadzie w 1983 w Edmonton^[5]. Zajął 7. miejsce w tej konkurencji podczas mistrzostw świata w 1983 w Helsinkach^[8]. Zwyciężył na tym dystansie na igrzyskach śródziemnomorskich w 1983 w Casablance^[9].

Na igrzyskach olimpijskich w 1984 w Los Angeles zdobył brązowy medal w chodzie na 20 kilometrów za Meksykanami Ernesto Canto i Raúlem Gonzálezem. Chodu na 50 kilometrów nie ukończył^[1]. Zdobył srebrny medal w chodzie na 5000 metrów na światowych igrzyskach halowych w 1985 w Paryżu, przegrywając jedynie z Gérardem Lelièvre, a wyprzedzając Davida Smitha z Australii^[10]. Na mistrzostwach Europy w 1986 w Stuttgarcie zajął 2. miejsce w chodzie na 20 kilometrów za Jozefem Pribilincem z Czechosłowacji, a przed Hiszpanem Miguelem Prieto. Chodu na 50 kilometrów nie ukończył^[11].

Zwyciężył w chodzie na 20 kilometrów na mistrzostwach świata w 1987 w Rzymie (przed Pribilincem i Hiszpanem Josepem Marínem)^[8] oraz na igrzyskach śródziemnomorskich w 1987 w Latakii^[9]. Na tym samym dystansie wywalczył swój trzeci medal olimpijski – brązowy – na igrzyskach olimpijskich w 1988 w Seulu (przegrał z Pribilincem i Ronaldem Weigelem z NRD)^[1]. Na mistrzostwach Europy w 1990 w Splicie startował tylko w chodzie na 50 kilometrów, ale go nie ukończył^[12]. Obronił tytuły mistrzowskie w chodzie na 20 kilometrów na igrzyskach śródziemnomorskich w 1991 w Atenach^[9] i mistrzostwach świata w 1991 w Tokio (wyprzedził wówczas Michaiła Szczennikowa i Jauhienija Misiulę ze Związku Radzieckiego^[8]. Na swych czwartych igrzyskach olimpijskich w 1992 w Barcelonie zajął 4. miejsce w chodzie na 20 kilometrów^[1].

Ośmiokrotnie startował w pucharze świata, zawsze w chodzie na 20 kilometrów, zajmując następujące miejsca: 1977 w Milton Keynes – 4. miejsce, 1979 w Eschborn – dyskwalifikacja, 1981 w Walencji – 6. miejsce, 1983 w Bergen – 4. miejsce, 1985 w St. John's – 2. miejsce, 1987 w Nowym Jorku – 7. miejsce, 1989 w L’Hospitalet – 6. miejsce i 1991 w San Jose – 8. miejsce^[13].

Podczas mistrzostw Włoch na różnych dystansach wywalczył aż 20 złotych medali^[14]:

• chód na 10 0000 m – 1979 i 1981–1985
• chód na 15 km – 1987
• chód na 20 km – 1978, 1980–1986, 1988
• chód na 50 km – 1985, 1986 i 1990

W hali był mistrzem Włoch w chodzie na 5000 metrów w 1984^[15].

3 października 1992 w Cuneo ustanowił rekordy świata w chodzie dwugodzinnym (29 5732 m) i w chodzie na 30 000 metrów (2:01:44,1)^[16]. Wynik Damilano w chodzie na 30 000 metrów jest aktualnym (maj 2021) rekordem świata^[17].

W 1992 został odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej III klasy (komandoria)^[18].

Maurizio Damilano miał następujące rekordy życiowe^[19]:

• chód na 3000 metrów – 11:07,75 (29 lipca 1981, Formia)
• chód na 5000 metrów – 18:30,43 (11 czerwca 1992, Caserta)
• chód na 10 000 metrów – 39:05,80 (25 października 1988, Limbiate)
• chód na 10 kilometrów – 39,47 (10 lipca 1988, Neubrandenburg)
• chód na 20 kilometrów – 1:18:54 (6 czerwca 1992, A Coruña)
• chód na 30 000 metrów – 2:01:44,1 35 października 1992, Cuneo)
• chód na 50 kilometrów – 3:46:51 (25 marca 1990, Pomigliano)

Jego brat bliźniak Giorgio również był chodziarzem, olimpijczykiem z 1980^[20].

• Maurizio Damilano w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2021-05-04].
• Maurizio Damilano [online], Track and Field Statistics [dostęp 2021-05-04]  (ang.).