Mięsień napinacz błony bębenkowej – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mięsień napinacz błony bębenkowej (łac. musculus tensor tympani) – w anatomii człowieka mały, pierzasty, wrzecionowaty mięsień poprzecznie prążkowany w uchu środkowym^[1]. Położony jest w kanale mięśniowo-trąbkowym nad trąbką słuchową. Początkowe przyczepy ma na górnej powierzchni części chrzęstnej trąbki słuchowej, tylnym brzegu skrzydła większego kości klinowej, kolcu kości klinowej i części skalistej kości skroniowej przy ujściu zewnętrznym kanału mięśniowo-trąbkowego. Brzusiec mięśnia biegnie przez półkanał mięśnia napinacza błony bębenowej (semicanalis musculi tensoris tympani, część kanału mięśniowo-trąbkowego), w którego ścianie również bierze początek część jego włókien. Wychodząc z półkanału już jako zaokrąglone ścięgno, owija się wokół wyrostka ślimakowatego (processus cochleariformis), stanowiącego brzeg tego półkanału i zakręcając pod kątem prostym przebiega przez jamę bębęnkową, kończąc się na górnym odcinku rękojeści młoteczka^[1][2][3].

Pod względem rozwojowym jest częścią mięśnia skrzydłowego przyśrodkowego. Unerwiony jest przez nerw mięśnia napinacza błony bębenkowej (od nerwu żuchwowego – V3^[1])^[2].

Mięsień napinacz błony bębenkowej działa na rękojeść młoteczka, ciągnąc ją w kierunku przyśrodkowym. Ma to wpływ na ruchomość łańcucha trzech kosteczek słuchowych, a więc i na percepcję dźwięku. Podobnie jak mięsień strzemiączkowy, kurczy się przy bardzo wysokich lub głośnych dźwiękach, chroniąc kosteczki słuchowe przed nadmiernymi ruchami^[2][1].

• AdamA. Bochenek AdamA., MichałM. Reicher MichałM., Anatomia człowieka. Tom V. Układ nerwowy obwodowy. Układ nerwowy autonomiczny. Powłoka wspólna. Narządy zmysłów, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, ISBN 978-83-200-3258-1 .