Mięsień odwodziciel palucha – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mięsień odwodziciel palucha (łac. musculus abductor hallucis) – w anatomii człowieka mięsień stopy należący do mięśni wyniosłości przyśrodkowej, leżący w warstwie pierwszej (najbardziej powierzchownej) mięśni podeszwy^[1][2]. Jest najsilniejszym z krótkich mięśni stopy, w głównej mierze tworzącym przyśrodkową wyniosłość tkanek miękkich podeszwy^[1][3]. Przyczep początkowy ma po przyśrodkowej stronie guza piętowego, na rozcięgnie podeszwowym, blaszce powierzchownej troczka zginaczy, guzowatości kości łódkowatej i podeszwowej powierzchni kości klinowatej przyśrodkowej. Biegnie nad kanałem kostki przyśrodkowej, po bocznej stronie sąsiaduje z mięśniem zginaczem krótkim palucha i częściowo się z nim zrasta. Brzusiec przechodzi w krótkie, silne, płaskie ścięgno, kończące się na przyśrodkowej stronie podstawy paliczka bliższego palucha i trzeszczce przyśrodkowej należącej do ścięgna mięśnia zginacza krótkiego palucha^[1][3]. Czasem część ścięgna dochodzi do palca II^[1].

Unaczyniony jest przez tętnicę podeszwową przyśrodkową, a unerwiony przez nerw podeszwowy przyśrodkowy (L5, S1–3)^[1][3].

Mięsień ten odwodzi i zgina paluch w stawie śródstopno-paliczkowym. Poza tym wzmacnia przyśrodkową część sklepienia stopy^[1][3].