Michael von Faulhaber – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	19 lutego 1911
Konsekrator	Franziskus von Bettinger
Współkonsekratorzy	Ferdinand von Schlör; Adolf Fritzen
Konsekrowani biskupi
Alois Hartl	4 września 1921
Michael Buchberger	30 stycznia 1924
Johann Baptist Schauer	9 września 1928
Josef Kumpfmüller	28 października 1930
Simon Konrad Landersdorfer	28 października 1936
Anton Scharnagl	9 maja 1943
Johannes Baptist Neuhäusler	20 kwietnia 1947
Josef Freundorfer	21 września 1949
Współkonsekrowani biskupi
Johann Jakob von Hauck	25 lipca 1912
Salvator Peter Walleser	8 grudnia 1912

Michael von Faulhaber
	Kardynał prezbiter
	Vox temporis vox Dei; Głos czasów głosem Boga
Kraj działania	Niemcy
Data i miejsce urodzenia	5 marca 1869 ; Heidenfeld (Röthlein)
Data i miejsce śmierci	12 czerwca 1952 ; Monachium
Miejsce pochówku	Katedra Najświętszej Marii Panny w Monachium
	Arcybiskup Monachium i Fryzyngi
Okres sprawowania	1917–1952
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	1 sierpnia 1892
Nominacja biskupia	4 listopada 1910
Sakra biskupia	19 lutego 1911
Kreacja kardynalska	7 marca 1921; Benedykt XV
Kościół tytularny	S. Anastasiae
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Michael von Faulhaber (ur. 5 marca 1869 w Heidenfeld (obecnie część gminy Röthlein), zm. 12 czerwca 1952 w Monachium) – niemiecki duchowny katolicki, arcybiskup Monachium i Fryzyngi, kardynał.

Życiorys

Studiował w seminariach w Schweinfurcie i Würzburgu oraz na uniwersytecie w Würzburgu. Święcenia kapłańskie przyjął 1 sierpnia 1892 w Würzburgu. Pracował jako duszpasterz w rodzinnej diecezji Würzburg, wykładał w miejscowym seminarium oraz na uniwersytecie w Strasburgu.

7 stycznia 1911 został mianowany biskupem Spiry, przyjął sakrę biskupią 19 lutego 1911 z rąk arcybiskupa Monachium, kardynała Franziskusa von Bettingera. Po śmierci kardynała von Bettingera został przeniesiony na stolicę arcybiskupią Monachium i Fryzyngi 24 lipca 1917. Otrzymał tytuł asystenta Tronu Papieskiego (17 stycznia 1920).

7 marca 1921 papież Benedykt XV wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając tytuł prezbitera S. Anastasiae. Kardynał von Faulhaber brał udział w konklawe w 1922 i 1939, w lipcu 1930 pełnił funkcję legata papieskiego na Kongres Eucharystyczny w Spirze. W 1924 zabronił kandydowania do Reichstagu z list DNVP ks. dr Philippowi Haeuserowi (1876-1960), prezentującemu postawy antysemickie i pronazistowskie.

Z aprobatą przyjął ratyfikację konkordatu Stolicy Apostolskiej z III Rzeszą w 1933. Umowa dawała szansę na prawną ochronę instytucji katolickich, które coraz częściej doznawały szykan ze strony nowych władz. Napisał wtedy do Hitlera: „To do czego stary parlament i partie nie zdołały doprowadzić przez 60 lat, pańska godna męża stanu dalekowzroczność pomogła osiągnąć w sześć miesięcy. (...) Niech Bóg zachowa Kanclerza Rzeszy dla naszego narodu”^[1]. Te słowa należy jednak rozumieć jako pragmatyczne obłaskawianie bestii, w ogólnym kontekście tego, jak zwracano się do führera, który nie dopuszczał żadnych głosów sprzeciwu, uwielbiał zaś pochwały^[2].

Był głównym autorem wydanej w 1937 encykliki Piusa XI Mit brennender Sorge, która ogólnie potępiała nacjonalizm^[3]^[4].

29 czerwca 1951 wyświęcił na kapłanów braci Georga i Josepha Ratzingerów, z których drugi został wybrany w 2005 papieżem i przybrał imię: „Benedykt XVI”.

W chwili śmierci był ostatnim żyjącym kardynałem z nominacji Benedykta XV. Został pochowany w katedrze metropolitalnej w Monachium.

Przypisy

↑ Cytat za Ian Kershaw: Hitler 1889-1936. Hybris, Poznań: 2001, s. 424-425. ISBN 83-7120-927-4.
↑ Por. Ian Kershaw: Hitler 1889-1936. Hybris, Poznań: 2001, s. 422-423. ISBN 83-7120-927-4.
↑ G. Formigoni, Encyklopedia chrześcijaństwa, t. 3, Kielce 2005
↑ Kto ponad skalę wartości ziemskie rasę albo naród, albo państwo, albo ustrój państwa, przedstawicieli władzy państwowej albo inne podstawowe wartości ludzkiej społeczności, które w porządku doczesnym zajmują istotne i czcigodne miejsce, i czyni z nich najwyższą normę wszelkich wartości, także religijnych, i oddaje się im bałwochwalczo, ten przewraca i fałszuje porządek rzeczy stworzony i ustanowiony przez Boga - Człowieka i daleki jest od prawdziwej wiary w Boga i od światopoglądu odpowiadającego takiej wierze. (Mit brennender Sorge II, 12)

Bibliografia

Sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy. www2.fiu.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-03)].
Michael von Faulhaber [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-05-26] (ang.).

[1] Cytat za Ian Kershaw: Hitler 1889-1936. Hybris, Poznań: 2001, s. 424-425. ISBN 83-7120-927-4.

[2] Por. Ian Kershaw: Hitler 1889-1936. Hybris, Poznań: 2001, s. 422-423. ISBN 83-7120-927-4.

[3] G. Formigoni, Encyklopedia chrześcijaństwa, t. 3, Kielce 2005

[4] Kto ponad skalę wartości ziemskie rasę albo naród, albo państwo, albo ustrój państwa, przedstawicieli władzy państwowej albo inne podstawowe wartości ludzkiej społeczności, które w porządku doczesnym zajmują istotne i czcigodne miejsce, i czyni z nich najwyższą normę wszelkich wartości, także religijnych, i oddaje się im bałwochwalczo, ten przewraca i fałszuje porządek rzeczy stworzony i ustanowiony przez Boga - Człowieka i daleki jest od prawdziwej wiary w Boga i od światopoglądu odpowiadającego takiej wierze. (Mit brennender Sorge II, 12)

[1]

[2]

[3]

[4]

Biskupi Fryzyngi	Św. Korbinian (723-730) Erembert z Fryzyngi (739-747) Józef z Werony (747-764) Arbeo z Fryzyngi (764-783) Atto (biskup Fryzyngi) (784-810) Hitto (biskup Fryzyngi) (811-834) Erchambert (biskup Fryzyngi) (835-854) Anno (biskup Fryzyngi) (855–875) Arnold (biskup Fryzyngi) (875-883) Waldo (biskup Fryzyngi) (883-903) Utto (biskup Fryzyngi) (903-907) Dracholf (biskup Fryzyngi) (907-926) Wolfram (biskup Fryzyngi) (926-937) Lantbert (biskup Fryzyngi) (937-957) Abraham (biskup Fryzyngi) (957-993) Gottschalk (biskup Fryzyngi) (994-1006) Egilbert z Moosburgu (1006-1039) Nitker (biskup Fryzyngi) (1039-1052) Ellenhard (biskup Fryzyngi) (1052-1078) Meginhard (biskup Fryzyngi) (1078-1098) Henryk I z Ebersdorfu (1098-1137) Otto (biskup Fryzyngi) (1138-1158) Albert I (biskup Fryzyngi) (1158-1184) Otto II Berg (1184-1220) Gerold von Waldeck (1220-1230) Konrad I von Tölz und Hohenburg (1230-1258) Konrad II (biskup Fryzyngi) (1258-1279) Fryderyk von Montalban (1279-1282) Emicho Wittelsbach (1283-1311) Gottfried von Hexenagger (1311-1314) Konrad III Sendlinger (1314-1322) Jan I Wulfing (1323-1324) Konrad IV von Klingenberg (1324-1340) Jan II Hake (1340-1349) Albert II Hohenberg (1349-1359) Paweł von Jägerndorf (1359-1377) Leopold von Sturmberg (1377-1381) Bertold von Wehingen (1381-1410) Konrad V. von Hebenstreit (1411-1412) Hermann von Cilli (1412-1421) Nikodemus Skala (1421-1443) Henryk II Schlick (1443-1448) Jan III Grünwalder (1448-1452) Jan IV Tülbeck (1453-1473) Ruppert Wittelsbach (1495-1498) Filip Wittelsbach (1499-1541) Henryk Wittelsbach (1541-1552) Leo Lösch von Hilkertshausen (1552-1559) Moritz Sandizell (1559-1566) Ernest Wittelsbach (1556-1612) Stefan von Seiboldsdorf (1612-1618)
Książęta-Biskupi Fryzyngi	Vitus Adam von Gebeck (1618-1651) Albert Zygmunt Wittelsbach (1652-1685) Józef Klemens Wittelsbach (1685-1694) Jan Franciszek von Kapfing (1695-1727) Jan Teodor Wittelsbach (1727-1763) Klemens Wacław Wettyn (1763-1768) Ludwig Joseph von Welden (1769-1788) Maximilian Prokop (1788-1789) Józef Konrad von Schroffenberg (1789-1803) Józef Jakub von Heckenstaller (1803-1818)
Arcybiskupi Monachium i Fryzyngi	Lotar Anselm von Gebsattel (1818-1846) Karol August von Reisach (1846-1856) Gregor Leonhard Andreas von Scherr (1856-1877) Antonius von Steichele (1878-1889) Antonius von Toma (1889-1897) Franz Joseph von Stein (1897-1909) Franziskus von Bettinger (1909-1917) Michael von Faulhaber (1917-1952) Joseph Wendel (1952-1960) Julius Döpfner (1961-1976) Joseph Ratzinger (1977-1982) Friedrich Wetter (1982-2007) Reinhard Marx (2008-)

Kardynałowie do XX wieku	Theodwin (1133) Konrad von Wittelsbach (1165) Konrad von Urach (1219) Oliver von Paderborn (1225) Peter von Schaumberg (1439) Mikołaj z Kuzy (1448) Melchior von Meckau (1503) Matthäus Lang von Wellenburg (1511) Albrecht Hohenzollern (1518) Nikolaus von Schönberg (1535) Otto von Waldburg (1544) Johann Gropper (1555) Markus Sitticus von Hohenems (1561) Filip Wilhelm Wittelsbach (1596) Fryderyk z Hesji (1652) Bernard Gustaw z Badenii-Durlach (1671) Jan Teodor Wittelsbach (1743) Franz Konrad von Rodt (1756) Franz Christoph von Hutten (1761) Melchior von Diepenbrock (1850) Johannes von Geissel (1850) Gustav Adolf von Hohenlohe-Schillingsfürst (1866) Joseph Hergenröther (1879) Paulus Melchers (1885) Georg Kopp (1893) Philipp Krementz (1893) Andreas Steinhuber (1893)
Zmarli kardynałowie (XX-XXI wiek)	Anton Fischer (1903) Felix von Hartmann (1914) Franziskus von Bettinger (1914) Adolf Bertram (1916) Michael von Faulhaber (1921) Karl Joseph Schulte (1921) Franziskus Ehrle (1922) Joseph Frings (1946) Clemens August von Galen (1946) Konrad von Preysing (1946) Joseph Wendel (1953) Julius Döpfner (1958) Augustin Bea (1959) Lorenz Jäger (1965) Alfred Bengsch (1967) Joseph Höffner (1969) Hermann Volk (1973) Joseph Schröffer (1976) Joachim Meisner (1983) Paul Augustin Mayer (1985) Franz Hengsbach (1988) Georg Sterzinsky (1991) Alois Grillmeier (1994) Johannes Joachim Degenhardt (2001) Karl Lehmann (2001) Leo Scheffczyk (2001) Paul Josef Cordes (2007) Karl Josef Becker (2012) Karl-Josef Rauber (2015)
Zmarli byli kardynałowie	Joseph Ratzinger (1977); wybrany na papieża w 2005
Żyjący kardynałowie bez uprawnień elektorskich	Friedrich Wetter (1985) Walter Kasper (2001) Walter Brandmüller (2010)
Żyjący kardynałowie elektorzy	Reinhard Marx (2010) Rainer Woelki (2012) Gerhard Ludwig Müller (2014)