Odznaka „Sprawny do Pracy i Obrony” – Wikipedia, wolna encyklopedia
Awers srebrnej odznaki „SPO” | |
Ustanowiono |
---|
Odznaka „Sprawny do Pracy i Obrony” („SPO”) – polskie odznaczenie resortowe ustanowione uchwałą Rady Ministrów z 17 kwietnia 1950, a wycofane 16 maja 1958.
Opis
[edytuj | edytuj kod]Odznaka „Sprawny do Pracy i Obrony” została ustanowiona dla podkreślenia poważnej roli wychowania fizycznego i sportu w podnoszeniu stanu zdrowotności oraz dla zapewnienia wszechstronnego rozwoju fizycznego Obywateli i przygotowania ich do wydajnej pracy i obrony Ludowej Ojczyzny. W zamierzeniu odznaka SPO miała stanowić wyraz osiągniętej sprawności fizycznej w ramach wszechstronnego i powszechnego wychowania fizycznego.
Zgodnie z ww. uchwałą RM Główny Komitet Kultury Fizycznej był zobowiązany do ustalenia regulaminu odznaki i sprawował nadzór nad całokształtem działalności dotyczącej odznaki.
Stopnie
[edytuj | edytuj kod]- 1. Stopień dziecięcy – dla wieku od 11 do 14 lat
- 2. Stopień młodzieżowy – dla wieku od 15 do 18 lat (1950-1952), od 15 do 16 lat (od 1952)
- 3. Stopień I – dla wieku od lat 19 (1950-1952), od 17 lat (od 1952)
- 4. Stopień II – po uzyskaniu stopnia I (1950-1952), od 17 lat (od 1952)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Uchwała Rady Ministrów z 17 kwietnia 1950 w sprawie ustanowienia odznaki „Sprawny do Pracy i Obrony” (M.P. z 1950 r. nr 61, poz. 713).
- Uchwała nr 746 Rady Ministrów z 10 września 1952 zmieniająca uchwałę z dnia 17 kwietnia 1950 w sprawie ustanowienia odznaki „Sprawny do Pracy i Obrony” (M.P. z 1952 r. nr 80, poz. 1291).
- Uchwała nr 131 Rady Ministrów z dnia 5 maja 1958 r. w sprawie ustanowienia odznak sprawności fizycznej (M.P. z 1958 r. nr 37, poz. 210)