Ofelia (księżyc) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ofelia
Ilustracja
Zdjęcie trzech wewnętrznych księżyców, wykonane przez sondę Voyager 2
Planeta

Uran

Odkrywca

Richard Terrile, Voyager Imaging Team

Data odkrycia

20 stycznia 1986

Tymczasowe oznaczenie

S/1986 U8

Charakterystyka orbity
Półoś wielka

53 800 km[1]

Mimośród

0,0099[1]

Okres obiegu

0,376 d[1]

Nachylenie do płaszczyzny równika planety

0,104°[1]

Długość węzła wstępującego

164,048°[1]

Argument perycentrum

17,761°[1]

Anomalia średnia

116,259°[1]

Własności fizyczne
Wymiary

54 × 38 × 38 km

Powierzchnia

~6 600 km²

Objętość

~41 000 km³

Masa

5,4 × 1016 kg

Średnia gęstość

1,3 g/cm³

Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni

0,0070 m/s²

Prędkość ucieczki

18 m/s

Okres obrotu wokół własnej osi

synchroniczny

Albedo

0,08

Jasność obserwowana
(z Ziemi)

22,8m

Temperatura powierzchni

64 K

Ofelia (Uran VII) – jeden z księżyców Urana, odkryty w 1986 roku przez Richarda Terrile’a, na podstawie zdjęć wykonanych przez sondę Voyager 2. Jego nazwa pochodzi od córki Poloniusza i narzeczonej tytułowego bohatera Hamleta Williama Shakespeare’a.

Ofelia jest zewnętrznym księżycem pasterskim utrzymującym w równowadze pierścień epsilon Urana. Krąży ruchem prostym wokół planety, po nieco eliptycznej orbicie. Okres obiegu Ofelii wokół Urana jest krótszy od okresu obrotu planety, dlatego siły pływowe powodują, że promień orbity satelity powoli się zmniejsza[2].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. [dostęp 2012-10-09]. (ang.).
  2. Erich Karkoschka. Voyager's Eleventh Discovery of a Satellite of Uranus and Photometry and the First Size Measurements of Nine Satellites. „Icarus”. 151 (1), s. 69-77, 2001. DOI: 10.1006/icar.2001.6597. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
  • Ophelia. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25]. (ang.).