Umbriel (księżyc) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Zdjęcie Umbriela wykonane przez sondę Voyager 2 | |
Planeta | |
---|---|
Odkrywca | |
Data odkrycia | 24 października 1851[1] |
Charakterystyka orbity | |
Półoś wielka | 266 000 km[2] |
Mimośród | 0,0039[2] |
Okres obiegu | 4,144 d[2] |
Nachylenie do płaszczyzny równika planety | 0,128°[2] |
Długość węzła wstępującego | 33,485°[2] |
Argument perycentrum | 84,709°[2] |
Anomalia średnia | 12,469°[2] |
Własności fizyczne | |
Średnica równikowa | 1169 km |
Powierzchnia | 4,30 ×106 km² |
Objętość | 8,37 ×108 km³ |
Masa | (1,17 ± 0,13) ×1021 kg |
Średnia gęstość | 1,40 g/cm³ |
Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni | 0,23 m/s² |
Prędkość ucieczki | 0,52 km/s |
Okres obrotu wokół własnej osi | synchroniczny |
Albedo | 0,21 |
Jasność obserwowana (z Ziemi) | 14,0m |
Temperatura powierzchni | 61 K |
Umbriel (Uran II ) – trzeci co do wielkości naturalny satelita Urana. Odkryty przez Williama Lassella 24 października 1851 roku, równocześnie z Arielem.
Nazwa księżyca pochodzi od złego ducha z poematu Pukiel porwany (The Rape of the Lock) Alexandra Pope’a[1].
Wszystkie duże księżyce Urana są księżycami lodowymi, zbudowanymi z około 40–50% zamrożonej wody zmieszanej ze skałami; są to nieco większe ułamki masowe skał niż w przypadku dużych księżyców Saturna, takich jak Rea. Powierzchnię pokrywają liczne kratery uderzeniowe, spośród których wiele jest znacznie większych niż na Arielu i Tytanii. To sugeruje, że powierzchnia tego księżyca jest starsza i od dłuższego czasu nie wykazuje on aktywności geologicznej. Umbriel jest bardzo ciemny – odbija tylko około połowy światła odbijanego przez Ariela.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Ukształtowanie powierzchni Umbriela
- Chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym