Ofelia (księżyc) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ofelia
	; Zdjęcie trzech wewnętrznych księżyców, wykonane przez sondę Voyager 2
Planeta	Uran
Odkrywca	Richard Terrile, Voyager Imaging Team
Data odkrycia	20 stycznia 1986
Tymczasowe oznaczenie	S/1986 U8
	Charakterystyka orbity
Półoś wielka	53 800 km
Mimośród	0,0099
Okres obiegu	0,376 d
Nachylenie do płaszczyzny równika planety	0,104°
Długość węzła wstępującego	164,048°
Argument perycentrum	17,761°
Anomalia średnia	116,259°
	Własności fizyczne
Wymiary	54 × 38 × 38 km
Powierzchnia	~6 600 km²
Objętość	~41 000 km³
Masa	5,4 × 1016 kg
Średnia gęstość	1,3 g/cm³
Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni	0,0070 m/s²
Prędkość ucieczki	18 m/s
Okres obrotu wokół własnej osi	synchroniczny
Albedo	0,08
Jasność obserwowana; (z Ziemi)	22,8m
Temperatura powierzchni	64 K

Ofelia (Uran VII) – jeden z księżyców Urana, odkryty w 1986 roku przez Richarda Terrile’a, na podstawie zdjęć wykonanych przez sondę Voyager 2. Jego nazwa pochodzi od córki Poloniusza i narzeczonej tytułowego bohatera Hamleta Williama Shakespeare’a.

Ofelia jest zewnętrznym księżycem pasterskim utrzymującym w równowadze pierścień epsilon Urana. Krąży ruchem prostym wokół planety, po nieco eliptycznej orbicie. Okres obiegu Ofelii wokół Urana jest krótszy od okresu obrotu planety, dlatego siły pływowe powodują, że promień orbity satelity powoli się zmniejsza^[2].

Zobacz też

chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. [dostęp 2012-10-09]. (ang.).
↑ Erich Karkoschka. Voyager's Eleventh Discovery of a Satellite of Uranus and Photometry and the First Size Measurements of Nine Satellites. „Icarus”. 151 (1), s. 69-77, 2001. DOI: 10.1006/icar.2001.6597.

Linki zewnętrzne

Ophelia. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25]. (ang.).

[ssd-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. [dostęp 2012-10-09]. (ang.).

[2] Erich Karkoschka. Voyager's Eleventh Discovery of a Satellite of Uranus and Photometry and the First Size Measurements of Nine Satellites. „Icarus”. 151 (1), s. 69-77, 2001. DOI: 10.1006/icar.2001.6597.

[1]

[2]

wewnętrzne (13)	Kordelia Ofelia Bianka Kresyda Desdemona Julia Porcja Rozalinda Kupid Belinda Perdyta Puk Mab
główne (5)	Miranda Ariel Umbriel Tytania Oberon
nieregularne (10)	Francisco Kaliban S/2023 U 1 Stefano Trinkulo Sykoraks Margaret Prospero Setebos Ferdynand

Zdjęcie trzech wewnętrznych księżyców, wykonane przez sondę Voyager 2
Planeta	Uran
Odkrywca	Richard Terrile, Voyager Imaging Team
Data odkrycia	20 stycznia 1986
Tymczasowe oznaczenie	S/1986 U8
Charakterystyka orbity
Półoś wielka	53 800 km^[1]
Mimośród	0,0099^[1]
Okres obiegu	0,376 d^[1]
Nachylenie do płaszczyzny równika planety	0,104°^[1]
Długość węzła wstępującego	164,048°^[1]
Argument perycentrum	17,761°^[1]
Anomalia średnia	116,259°^[1]
Własności fizyczne
Wymiary	54 × 38 × 38 km
Powierzchnia	~6 600 km²
Objętość	~41 000 km³
Masa	5,4 × 10¹⁶ kg
Średnia gęstość	1,3 g/cm³
Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni	0,0070 m/s²
Prędkość ucieczki	18 m/s
Okres obrotu wokół własnej osi	synchroniczny
Albedo	0,08
Jasność obserwowana (z Ziemi)	22,8^m
Temperatura powierzchni	64 K