Orientalistyka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Orientalistykanauka o kulturach orientalnych: językach, literaturze, sztuce, historii, społeczeństwie, życiu codziennym i obyczajach, polityce, religii, filozofii itp. Na ogół przyjmuje się, że odnosi się do kultur (ludów, cywilizacji) Orientu, czyli Azji, Bliskiego Wschodu, Maghrebu, ale często w obręb jej zainteresowania włącza się także kultury obszaru Sahelu i tzw. Czarnej Afryki, a w interpretacjach skrajnych (np. francuska, zob. INALCO) także kultury Oceanii, a nawet Europy Środkowo-Wschodniej.

Dziedziny orientalistyki

[edytuj | edytuj kod]

Orientalistyka nie jest dziedziną jednorodną. Ze względu na bogactwo jej przedmiotu wyróżnia się w niej następujące dziedziny określone geograficznie czy cywilizacyjnie:

Organizacja instytucjonalna orientalistyki

[edytuj | edytuj kod]

Nauczanie w Polsce

[edytuj | edytuj kod]

Obecnie prowadzące kierunki studiów orientalistycznych:

Pozostałe ośrodki (obecnie):

Historycznie:

Nauczanie na świecie

[edytuj | edytuj kod]

Prezentacja wyników badań

[edytuj | edytuj kod]

Stowarzyszenia naukowe w Polsce:

Polskie czasopisma orientalistyczne oraz serie wydawnicze (wymieniane w każdej kategorii w kolejności powstania):

Zagraniczne czasopisma orientalistyczne (tylko ważniejsze czasopisma naukowe):

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Szkice z dziejów polskiej orientalistyki, t. 1:1957, Warszawa: PWN, red. Jan Reychman; t. 2: 1966, Warszawa: PWN, red. Stefan Strelcyn; t. 3: 1969, Warszawa: PWN, red. Stefan Strelcyn; t. 4: 2007, Warszawa: Wyd. UW, red. Tadeusz Majda.
  • Oriental Studies in the sixty years of independent Poland, Warszawa: PWN, 1983.
  • Indie w Warszawie, Warszawa: DW Elipsa, 2006.
  • „Przegląd Orientalistyczny”, kwartalnik, od 1949.
  • „Rocznik Orientalistyczny”, rocznik, od 1912.