Płomyk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Płomyk
Tygodnik ilustrowany dla dzieci i młodzieży
Częstotliwość

tygodnik, dwutygodnik

Państwo

 Polska

Adres

Warszawa

Wydawca

Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”

Język

polski

Pierwszy numer

1917

Ostatni numer

1991

ISSN

0137-8503

OCLC

647265944

Płomyk. Tygodnik ilustrowany dla dzieci i młodzieżyczasopismo wydawane od 1917 do 1991 roku. Pierwszym wydawcą był Związek Polskiego Nauczycielstwa Szkół Powszechnych, a od 1930 r. Związek Nauczycielstwa Polskiego. W ostatnich dziesięcioleciach działalności dwutygodnik; ukazywały się 24 numery w roku, lecz wydania wakacyjne było łączone jako numery 11/12 i 13/14.

Założycielką pisma była Janina Porazińska. W okresie dwudziestolecia międzywojennego z czasopismem współpracowali m.in. Józef Czechowicz[1], Aleksander Kamiński, Anna Rudawcowa[2], Maria Przyborowska[3], Franciszka Themerson czy Wanda Wasilewska. „Płomyk” w 1915 roku zaczął ukazywać się jako dodatek do „Zorzy” Pauliny Krakowowej, potem w 1918 roku wydawany był jako samodzielne czasopismo. Było to czasopismo o charakterze różnotematycznym. Poszczególne numery nawiązywały do pór roku, jakichś szczególnych wydarzeń. Stopniowo, od lat 30. XX w. „Płomyk” nabierał charakteru monotematycznego i stał się tygodnikiem. Wprowadził dział korespondencji – były listy do redakcji pisane przez dzieci i listy od redakcji. Czasopismo to było użyteczne, gdyż podobnie jak „Szkółka dla dzieci” było skorelowane z programem szkolnym. Od 1929 roku jako dodatek do „Płomyka” wychodził „Płomyczek” (od 1930 r. jako samodzielne czasopismo). W 1936 ukazał się specjalny numer „Płomyka” idealizujący ZSRR[4], co spowodowało reakcję polskich władz i strajk nauczycielski w 1937.

Płomyk z 01.05.1946 roku.

W latach 1952–1969 redaktorem naczelnym „Płomyka” była Hanna Ożogowska. Od 1965 redakcja czasopisma organizowała wśród czytelników doroczny plebiscyt na najpopularniejszego autora literatury młodzieżowej, zwycięzcy którego przyznawano nagrodę „Orle Pióro”.

Od jesieni 1969 organizowany był plebiscyt czytelników „Płomyka”, którzy przyznawali „najwyższe odznaczenie – SZKARŁATNĄ RÓŻĘ – symbol wdzięczności i przywiązania”, honorując w ten sposób tych swoich nauczycieli i wychowawców, których uznawali za swoich prawdziwych przyjaciół, godnych pełnego zaufania i szacunku.

III RP

[edytuj | edytuj kod]

W 1990 roku ukazało się już tylko 14 numerów. Jak wyjaśniono w ostatnim, pożegnalnym numerze, likwidacja miała związek ze zbyt dużą utratą czytelników na rzecz „nowych i bardziej komercjalnych” czasopism dla młodzieży, które pojawiły się po 1989 roku, oraz ze sprywatyzowaniem wydawnictwa Nasza Księgarnia, które nie chciało ponosić strat. W ostatnim roku sponsorem czasopisma było PKO i temat oszczędzania pojawiał się często na łamach. Płomyk został „zgaszony” z numerem 12/1991.

Serializacje

[edytuj | edytuj kod]

Płomyk często publikował nowe książki młodzieżowe przed, a czasem i po ich wydaniu książkowym, np.:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Miłosz o Czechowiczu.
  2. tworczosc [online], poezjasybirska.neostrada.pl [dostęp 2018-06-09] [zarchiwizowane z adresu 2018-06-12].
  3. Katarzyna Arciszewska, Monika Rzeczycka, Przyborowska Maria, [w:] Kultura polska wobec zachodniej filozofii ezoterycznej w latach 1890-1939 [online], Uniwersytet Gdański, 2019 [dostęp 2023-08-28].
  4. Stanisław Machowski (red.), Płomyk. Tygodnik dla dzieci i młodzieży., „Płomyk”, II (25), Związek Nauczycielstwa Polskiego, 2 marca 1936 [dostęp 2021-01-19].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]