PW-4 Pelikan – Wikipedia, wolna encyklopedia

PW-4 Pelikan

Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Politechnika Warszawska
Typ	motoszybowiec
Konstrukcja	kompozytowa
Załoga	2
Historia
Data oblotu	23 grudnia 1990[1]
Liczba egz.	2
Liczba wypadków  • w tym katastrof	1 1
Dane techniczne
Napęd	Limbach L2000 EC1
Moc	59,6 kW (80 KM)
Wymiary
Rozpiętość	16,20 m
Wydłużenie	14
Długość	8,00 m
Wysokość	2,4 m
Powierzchnia nośna	18,8 m²
Profil skrzydła	CAGI R-III
Masa
Własna	525 kg
Startowa	720 kg
Osiągi
Prędkość minimalna	65 km/h
Prędkość ekonomiczna	82 km/h
Prędkość dopuszczalna	180 km/h
Prędkość min. opadania	1,25 m/s przy 82 km/h
Zasięg	450 km
Rozbieg	190 m
Dobieg	450 m
Doskonałość maks.	19,4 przy 89 km/h
Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska

PW-4 Pelikan – polski motoszybowiec zaprojektowany na Politechnice Warszawskiej.

Zespół Technologii Lotniczych Konstrukcji Kompozytowych na Wydziale MEiL Politechniki Warszawskiej, kierowany przez dr. inż. Romana Świtkiewicza, opracował w 1989 r. projekt motoszybowca PW-4 Pelikan^[2]. Głównym celem budowy motoszybowca było zebranie doświadczeń związanych z budową statków powietrznych wyposażonych w jednostki napędowe^[3]. Zakładano maksymalne wykorzystanie gotowych elementów z szybowca PW-3 Bakcyl, zachowanie niskiej masy własnej oraz prostej i taniej konstrukcji.

Z konstrukcji Bakcyla przeniesiono układ zastrzałowego górnopłata, kabinę z miejscami w układzie tandem oraz skrzydło o profilu CAGI R-III. Do napędu pierwotnie przewidywano silnik PZL F-2A Frankin, ostatecznie zdecydowano się na użycie silnika Limbach 2000 EC1.

Powstały dwa egzemplarze: S-01 do badań statycznych oraz S-02 do badań w locie. Prototyp, o znakach rejestracyjnych SP-P050, został oblatany w dn. 23.12.1990 r. na lotnisku Babice przez Januarego Romana. Badania zakończono w lipcu 1995 r., kiedy to motoszybowiec otrzymał orzeczenie Inspektoratu Kontroli Cywilnych Statków Powietrznych^[3].

Na podstawie wyników prób uznano, że motoszybowiec nie odpowiada wymogom ówczesnego rynku lotniczego i zaniechano dalszych prac rozwojowych nad tą konstrukcją. Ponadto zespół konstrukcyjny był już zaangażowany w prace nad szybowcem klasy światowej PW-5 Smyk.

Jedyny egzemplarz latający, ze znakami SP-8050, był użytkowany do 2 listopada 2012 r., kiedy to uległ katastrofie^[4]. W latach 2014–2015 pracownicy i absolwenci Wydziału MEiL Politechniki Warszawskiej odbudowali go do stanu ekspozycyjnego i przekazali do Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie^[5].

Dwumiejscowy zastrzałowy górnopłat o konstrukcji kompozytowej z silnikiem pchającym^[6][2].

Skrzydło jednodźwigarowe, o obrysie prostokątnym z trapezowymi końcówkami, za dźwigarem pokryte tkaniną. Lotki typu Friese z napędem popychaczowym. Hamulce aerodynamiczne płytowe umieszczone na górnej powierzchni skrzydła.

Kadłub o konstrukcji skorupowej z kompozytu szklano-epoksydowego, kabina przechodzi w belkę ogonową o przekroju kołowym. Kabina zakryta z miejscami w układzie tandem, tablica przyrządów tylko w pierwszej kabinie. Osłona kabiny jednoczęściowa, otwierana na bok.

Usterzenie w układzie klasycznym, kompozytowe, ster kierunku pokryty tkaniną. Usterzenie o profilu Wortman FX-71-L-150/30. Sterowanie sterem wysokości popychaczowe, steru kierunku linkowe.

Podwozie stałe trójkołowe z kołem przednim. Koło przednie sterowane, amortyzowane.

Napęd: silnik Limbach L2000 EC1 o mocy 59,6 kW (80 KM), dwułopatowe śmigło pchające Hamilton o średnicy 1,55 m.

• Fotograficzny Rejestr Szybowców (pol.), dostęp: 2018-08-22,
• YouTube - Szybowiec PW-4 Pelikan (pol.), dostęp: 2018-08-22,
• Wypadek motoszybowca PW-4B Pelikan na Bemowie – raport końcowy PKBWL (pol.), dostęp: 2018-08-22.