Paweł (patriarcha Serbii) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	21 września 1957
Miejscowość	Belgrad
Miejsce	Sobór św. Michała Archanioła w Belgradzie
Konsekrator	Wincenty II
Konsekrowani biskupi
Dosyteusz (Motika)	22 maja 1990
Artemiusz (Radosavljević)	maj 1991
Chryzostom (Jević)	12 czerwca 1991
Atanazy (Jevtić)	7 lipca 1991
Lucjan (Vladulov)	14 lipca 1991
Konstantyn (Đokić)	21 lipca 1991
Justyn (Stefanović)	14 lipca 1992
Łukasz (Kovačević)	17 sierpnia 1992
Pachomiusz (Gačić)	23 sierpnia 1992
Jan (Mladenović)	25 czerwca 1993
Sawa (Jurić)	17 czerwca 1994
Ignacy (Midić)	26 czerwca 1994
Focjusz (Sladojević)	1999
Filaret (Mićević)	23 maja 1999
Joannicjusz (Mićović)	3 czerwca 1999
Grzegorz (Durić)	3 lipca 1999
Milutin (Knežević)	20 lipca 2003
Joachim (Jowczewski)	30 listopada 2003
Jan (Purić)	19 maja 2004
Teodozjusz (Šibalić)	20 czerwca 2004
Maksym (Vasiljević)	18 lipca 2004
Gerazym (Popović)	25 lipca 2004
Antoni (Pantelić)	23 lipca 2006
Współkonsekrowani biskupi
Metody (Muždeka)	4 czerwca 1971
Ireneusz (Gavrilović)	maj 1974
Chryzostom (Stolić)	10 czerwca 1988

Paweł
Pavle
	Gojko Stojcević; Гојко Стојчевић
	Patriarcha Serbii
Kraj działania	Serbia
Data i miejsce urodzenia	11 września 1914 ; Kućanci
Data i miejsce śmierci	15 listopada 2009 ; Belgrad
Miejsce pochówku	Monaster Rakovica↗
	Patriarcha Serbii
Okres sprawowania	1990–2009
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Serbski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1948
Diakonat	1948
Prezbiterat	1954
Chirotonia biskupia	29 maja 1957
Wybór patriarchy	1990
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Pavle, imię świeckie Gojko Stojčević, Гојко Стојчевић (ur. 11 września 1914 w Kućanci, zm. 15 listopada 2009 w Belgradzie) – patriarcha Serbskiego Kościoła Prawosławnego.

Życiorys

We wczesnym dzieciństwie stracił oboje rodziców. Wychowywała go ciotka^[1]. Odbył studia teologiczne w Belgradzie i w Sarajewie, studia podyplomowe ukończył w 1957 na Wydziale Teologii Prawosławnej uniwersytetu w Atenach. Studiował również medycynę, jednak po roku zrezygnował^[1]. W 1948 złożył śluby zakonne jako mnich służący w klasztorze Rača; w tym samym roku został wyświęcony na hierodiakona. Cztery lata później złożył śluby wieczyste, przyjmując imię Paweł (Pavle w j. serbskim). W 1950 rozpoczął wykłady ze śpiewu liturgicznego i języka staro-cerkiewno-słowiańskiego w seminarium im. Świętych Cyryla i Metodego w Prizrenie. W 1954 został hieromnichem; w tym samym roku otrzymał godność protosyngla. W 1957, po ukończeniu studiów w Atenach został archimandrytą, a 29 maja tegoż roku wyświęcony na biskupa, ordynariusza eparchii raszko-prizreńskiej. 1 grudnia 1990 stanął na czele Serbskiego Kościoła Prawosławnego, zastępując chorego Germana (Djoricia).

W latach 80. XX w. wielokrotnie apelował o przeciwstawienie się rosnącej presji muzułmańskiej w Kosowie i o powstrzymanie exodusu Serbów z tego obszaru. W 1995 poparł układ w Dayton, co spowodowało kontrakcję części biskupów z Atanazym (Jevticiem), domagających się od Pavle ustąpienia z urzędu. Patriarcha podtrzymał swoje stanowisko, ale od tej pory coraz częściej wypowiadał się krytycznie o układzie z Dayton^[2].

W 1999, po rozpoczęciu interwencji NATO, apelował do Serbów o pozostanie w Kosowie, zaś do państw NATO – o zakończenie działań zbrojnych^[3]. Po ogłoszeniu niepodległości przez parlament Kosowa w 2008, patriarcha wraz z hierarchią Kościoła sprzeciwił się tej decyzji i zaapelował do przywódców Zachodu, aby nie uznali tej „historycznej niesprawiedliwości”^[4].

Z uwagi na zły stan zdrowia część obowiązków patriarchy przejął metropolita Czarnogóry i Przymorza, Amfilochiusz. 8 października 2008 Paweł oświadczył, że ustępuje z urzędu patriarchy z uwagi na problemy zdrowotne. 11 listopada złożony z 46 duchownych Synod odrzucił prośbę Pawła o ustąpienie, powierzając mu dożywotnio sprawowanie urzędu.

Zmarł po długiej chorobie w szpitalu wojskowym w Belgradzie. Zgodnie z testamentem, 19 listopada 2009 został pochowany w klasztorze Rakovica.

Upamiętnienie

1 września 2016 r. XV Gimnazjum w Belgradzie–Rakovicy otrzymało imię patriarchy Pawła^[5].

Przypisy

↑ ^a ^b A. Matreńczyk, Patriarcha Pavle – szkic do portretu, „Przegląd Prawosławny”, nr 2 (296), luty 2010, s. 5–7.
↑ R.Thomas, Serbia under Milošević: politics in the 1990s, C. Hurst & Co. Publishers 1998, s. 259.
↑ Serbia pod bombami, „Przegląd Prawosławny”, 0867-7476, s. 27.
↑ Church urges Serbs to take Kosovo vow in Orthodox Easter message, International Herald Tribune, 27 IV 2008.
↑ Dominika Kovačević – Belgrad: pierwsze gimnazjum imienia patriarchy Pawła [dostęp 2016-09-05]

Linki zewnętrzne

Oficjalna biografia Pavle na stronie Serbskiego Kościoła Prawosławnego

[pavle-1] A. Matreńczyk, Patriarcha Pavle – szkic do portretu, „Przegląd Prawosławny”, nr 2 (296), luty 2010, s. 5–7.

[2] R.Thomas, Serbia under Milošević: politics in the 1990s, C. Hurst & Co. Publishers 1998, s. 259.

[3] Serbia pod bombami, „Przegląd Prawosławny”, 0867-7476, s. 27.

[4] Church urges Serbs to take Kosovo vow in Orthodox Easter message, International Herald Tribune, 27 IV 2008.

[5] Dominika Kovačević – Belgrad: pierwsze gimnazjum imienia patriarchy Pawła [dostęp 2016-09-05]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

Metropolita Žičy	św. Sawa I (1219–1233)
Metropolici Peći	Arseniusz I (1233–1263) św. Sawa II (1263–1271) Daniel I (1271–1272) Joannicjusz I (1272–1276) wakat Eustacjusz I (1279–1286) Jakub I (1286–1292) Eustacjusz II (1292–1309) Sawa III (1309–1316) Nikodem (1316–1324) Daniel II (1324–1337)
Patriarchowie serbscy rezydujący w Peći	Joannicjusz II (1337–1354) Sawa IV (1354–1375) Efrem (1375–1380) Spirydon (1380–1389) Efrem (drugi raz) (1389–1390) Daniel III (1390–1396) Sawa V (1396–1407) Daniel IV (1407) Cyryl I (1407–1418) Nikon (1418–1435) Teofan (1435–1446) Nikodem II (1446–1453) Arseniusz II (1453–1459) wakat Jan I (1508) wakat Marek (1524) wakat Paweł I (1527–1535) wakat Makary (1557–1572) Antoni (1572–1575) Gerazym (1575–1585) Sawwacjusz (1585–1586) Hieroteusz (1586–1591) Filip (1591–1592) Jan II (1592–1613) Paisjusz I (1613–1647) Gabriel I (1648–1655) Maksym I (1655–1672) Arseniusz III (1672–1691) Kalinik I (1691–1710) Atanazy I (1711–1712) Mojżesz (1712–1725) Arseniusz IX (1725–1737) Joannicjusz III (1739–1746) Atanazy II (1746–1752) Gabriel II (1752) Gabriel III (1752–1758) Wincenty I (1758) Paisjusz II (1758) Gabriel IV (1758–1759) Cyryl II (1759–1763) Bazyli (1763–1765) Kalinik II (1765–1766)
Metropolici, a następnie Patriarchowie karłowiccy	Arseniusz III (1691–1706) Arseniusz IV (1737–1748) Izajasz (1748–1749) Paweł (1749–1768) Jan (1768–1773) Wincenty (1774–1780) Mojżesz (1780–1790) Stefan (1790–1836) Stefan (1836–1841) Józef - jako metropolita (1842–1848) Józef - jako patriarcha (1848–1861) Samuel (1861–1870) Prokop (1874–1879) German (1879–1888) Jerzy II (1888–1907) Lucjan (1908–1913)
Patriarchowie Serbii	Dymitr (1920–1930) Barnaba (1930–1937) Gabriel V (1938–1950) Wincenty II (1950–1958) German (1958–1990) Paweł (1990–2009) Ireneusz (2010-2020) Porfiriusz (od 2021)