Renato Ruggiero – Wikipedia, wolna encyklopedia

Renato Ruggiero
Data i miejsce urodzenia	9 kwietnia 1930 ; Neapol
Data i miejsce śmierci	4 sierpnia 2013 ; Mediolan
	Minister spraw zagranicznych Włoch
Okres	od 11 czerwca 2001; do 6 stycznia 2002
Poprzednik	Giuliano Amato
Następca	Silvio Berlusconi (p.o.)
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Renato Ruggiero (ur. 9 kwietnia 1930 w Neapolu, zm. 4 sierpnia 2013 w Mediolanie) – włoski prawnik, polityk, dyplomata, były minister spraw zagranicznych i dyrektor generalny WTO.

Życiorys

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Neapolu, podjął następnie pracę we włoskiej służbie dyplomatycznej. Był pracownikiem konsulatu w São Paulo, następnie ambasad w Moskwie i Waszyngtonie. W 1964 objął w kraju stanowisko dyrektora sekretariatu ds. stosunków politycznych we włoskim MSZ, później został urzędnikiem w ambasadzie w Belgradzie. W 1970 powierzono mu funkcję szefa gabinety przewodniczącego Komisji Europejskiej – Franca Malfattiego. Pozostał w KE kolejno jako doradca polityczny Sicca Mansholta, dyrektor generalny ds. polityki regionalnej i rzecznik prasowy Roya Jenkinsa.

W 1978 powrócił ponownie do Rzymu, zajmował różne stanowisko w resorcie spraw zagranicznych. Był m.in. doradcą premiera i szefem gabinetu dwóch ministrów. W 1980 objął urząd ambasadora – stałego przedstawiciela Włoch przy Wspólnotach Europejskich w Brukseli. W 1984 został dyrektorem generalnym ds. stosunków gospodarczych, a w latach 1985–1987 był sekretarzem generalnym MSZ.

Pomiędzy 1987 a 1991 pełnił funkcję ministra ds. handlu zagranicznego w kolejnych rządach. Kolejne lata spędził na kierowniczych i doradczych stanowiskach w różnych krajowych i zagranicznych przedsiębiorstwach, m.in. w koncernie motoryzacyjnym FIAT. W okresie 1995–1999 był dyrektorem generalnym Światowej Organizacji Handlu. Powrócił następnie do biznesu, przez kilka miesięcy kierował korporacją Eni.

Od czerwca 2001 do stycznia 2002 sprawował urząd ministra spraw zagranicznych w trzecim rządzie Silvia Berlusconiego. Po odejściu z tej funkcji ponownie zajął się działalnością w instytucjach gospodarczych, objął m.in. stanowisko prezesa Citigroup w Szwajcarii.

W 1985 odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Republiki Włoskiej^[1].

Przypisy

↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 3 października 1985. [dostęp 2011-02-13]. (wł.).

Bibliografia

Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych Włoch. [dostęp 2011-02-13]. (ang.).

[1] Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 3 października 1985. [dostęp 2011-02-13]. (wł.).

[1]