Spółgłoska szczelinowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Spółgłoski szczelinowe (spółgłoski trące, frykatywne) powstają, gdy narządy mowy w czasie artykulacji tworzą dostatecznie wąską szczelinę, by powstał szum, tarcie. Brzmienie/barwę spółgłosek szczelinowych determinuje ponadto kształt i pozycja ust oraz języka.

• ɸ, β – spółgłoski dwuwargowe
• f, v – spółgłoski wargowo-zębowe
• θ, ð – spółgłoski zębowe lub międzyzębowe
• s, z – spółgłoski przedniojęzykowo-zębowe lub dziąsłowe
• ʂ, ʐ – spółgłoski przedniojęzykowe z retrofleksją
• ʃ, ʒ – spółgłoski przedniojęzykowo-zadziąsłowe
• ɕ, ʑ – spółgłoski dziąsłowo-podniebienne
• ç, ʝ – spółgłoski środkowojęzykowe-podniebienne
• x, ɣ – spółgłoski tylnojęzykowe-miękkopodniebienne
• χ, ʁ – spółgłoski języczkowe
• ħ, ʕ – spółgłoski gardłowe
• h, ɦ – spółgłoski krtaniowe

• spółgłoski półotwarte
• spółgłoski zwarte
• spółgłoski zwarto-szczelinowe
• sybilanty