Sz-7 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sz-7

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Typ	samolot-amfibia dyspozycyjno-łącznikowy
Konstrukcja	górnopłat o konstrukcji mieszanej
Załoga	6
Historia
Data oblotu	1939
Lata produkcji	1939 – ?
Dane techniczne
Napęd	1 x silnik gwiazdowy MG-31 f
Moc	330 KM
Wymiary
Rozpiętość	13,00 m
Długość	9,40 m
Powierzchnia nośna	23,30 m²
Masa
Własna	1230 kg
Startowa	1900 kg
Osiągi
Prędkość przelotowa	218 km/h
Pułap	3000 m
Dane operacyjne
Użytkownicy
ZSRR
Multimedia w Wikimedia Commons

Sz-7 – radziecki samolot-amfibia dyspozycyjno-łącznikowy z okresu II wojny światowej zaprojektowany przez biuro konstrukcyjne Wadima Szawrowa.

W 1939 roku radziecki konstruktor Wadim Borisowicz Szawrow opracował nowy samolot-amfibię dyspozycyjno-łącznikowy, który był rozwinięciem produkowanego już podobnego wodnosamolotu Sz-2.

Samolot ten przewidywany był do utrzymywania łączności i zaopatrzenia polarnych stacji naukowo-badawczych z bazami. Po wybuchu II wojny światowej został przystosowany do celów wojskowych.

W lotnictwie wojskowym służył do przewozu rannych i transportu pilnych przesyłek. Użyto go m.in. w bitwie stalingradzkiej.

Samolot-amfibia Sz-7 był górnopłatem o konstrukcji mieszanej. Kadłub łodziowy. Napęd stanowił silnik gwiazdowy zamocowany nad płatem. Podwozie kołowe – chowane w trakcie lotu.

• Zdjęcie