Tadeusz Bandrowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tadeusz Bandrowski

podpułkownik dyplomowany piechoty
Pełne imię i nazwisko	Tadeusz Lucjan Feliks Bandrowski
Data i miejsce urodzenia	14 stycznia 1895 Kraków
Przebieg służby
Lata służby	1914–1947
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	GO „Koło”
Stanowiska	szef oddziału
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Tadeusz Lucjan Feliks Bandrowski (ur. 14 stycznia 1895 w Krakowie, zm. ?) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 14 stycznia 1895 w Krakowie, w ówczesnym Królestwie Galicji i Lodomerii, w rodzinie Juliusza i Heleny z Kadenów^[1]. Był młodszym bratem Jerzego (1883–1940) i Juliusza (1885–1944). 23 maja 1917 zdał maturę w Chyrowie^[2].

16 sierpnia 1914 jako student wstąpił do Legionów Polskich. Służył w oddziale telefonicznym kawalerii, od kwietnia 1915 w III plutonie 3. szwadronu 1 pułku ułanów, a od 30 września 1915 w 2 pułku ułanów. 19 grudnia 1916 został mianowany wachmistrzem. W styczniu 1917 w oddziale telefonicznym 2 pułku ułanów, a od czerwca tego roku w 12. kompanii III baonu 3 pułku piechoty^[3].

W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Wziął udział w bitwie pod Rarańczą (15–16 lutego 1918), po której został internowany w Bustyaháza. W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego^[3]. 7 lipca 1919 jako oficer Grupy Legionów „za wybitne odznaczenie się w bojach na froncie galicyjskim w chwilach ciężkich dla wojska” został mianowany porucznikiem^[4]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Wojsku Litwy Środkowej, a jego oddziałem macierzystym był 5 pułk piechoty Legionów^[5].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1340. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 5 pp Leg.^[6] W następnym roku został przeniesiony do 75 pułku piechoty w Królewskiej Hucie^[7][8]. 18 lutego 1928 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 104. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[9]. Dowodził wówczas II batalionem 75 pp^[10]. W grudniu 1929, po ukończeniu kursu próbnego i odbyciu przepisanego stażu liniowego, został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1929/31^[11][12]. Z dniem 1 września 1931, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie^[13][14]. W październiku 1932 został przeniesiony do 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu na stanowisko szefa sztabu^[15][16]. W październiku 1935 wrócił do DOK III w Grodnie. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 28. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[17]. W 1939 pełnił służbę w Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisku kierownika Samodzielnego Referatu Bezpieczeństwa Wojennego^[18]. W czasie kampanii wrześniowej walczył na stanowisku szefa Oddziału Operacyjnego Sztabu Grupy Operacyjnej „Koło” (GO gen. Knoll-Kownackiego)^[19][20]. Wziął udział w bitwie nad Bzurą, a następnie w obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau^[21]. W 1945, po uwolnieniu z niewoli, został przyjęty do Polskich Sił Zbrojnych. Po zdemobilizowaniu pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii.

W marcu 1934 pozostawał w separacji z żoną, z którą miał syna Jerzego (ur. 31 maja 1923 w Królewskiej Hucie)^[2].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6541 – 17 maja 1922^[22][1][23]
• Krzyż Niepodległości – 4 lutego 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[24]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”^[25][26]
• Krzyż Walecznych^[27]
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”^[28][29]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[30]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[30]

• Bandrowski Tadeusz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.37-2713 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-10].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Kazimierz Bąbiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Piotr Bauer, Bogusław Polak: Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1983. ISBN 83-210-0385-0.
• Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
• Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.