French
DeutschTadeusz Falkiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | 27 marca 1897 |
|---|---|
| Data śmierci | 14 grudnia 1981 |
| Zawód, zajęcie | lekarz |
| Narodowość | polska |
| Tytuł naukowy | |
| Małżeństwo | Maria |
| Dzieci | Andrzej, Rafał |
| Odznaczenia | |
    | |
Tadeusz Falkiewicz (ur. 27 marca 1897 w Gródku, zm. 14 grudnia 1981) – polski lekarz neurolog.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Gródku, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Antoniego i Antoniny z Tarasowiczów[1]. Był młodszym bratem Stanisława (1889–1970)[1].
16 sierpnia 1914 został przyjęty do Legionów Polskich. Służył w 4. kompanii I batalionu 1 Pułku Piechoty. W szeregach tego pułku odbył kampanię kielecką i walczył w okolicach Nowego Sącza. 2 lutego 1915 został przydzielony do Komendy Stacji Etapowej w Kętach, a później w Sandomierzu. Odnotowany w I Baonie Uzupełniającym, skąd wyjechał na urlop do Lwowa (21 grudnia 1915 – 1 stycznia 1916). Od 26 czerwca 1916 do 10 listopada 1917, w stopniu sierżanta, walczył w 12. (4.) kompanii V baonu 5 Pułku Piechoty. Następnie do 10 listopada 1918 działał w Polskiej Organizacji Wojskowej[2].
Od 10 listopada 1918 do 31 grudnia 1920 służył w Wojsku Polskim[1], w Dywizji Litewsko-Białoruskiej, a od 1 czerwca 1920 w 7 Dywizji Piechoty[2]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 27. lokatą w korpusie oficerów rezerwy sanitarnych, grupa podlekarzy[3]. Posiadał przydział w rezerwie do 9 Batalionu Sanitarnego w Siedlcach[4].
W 1922 uzyskał dyplom lekarza[5]. Od 1 kwietnia 1922 do 20 października 1928 był asystentem w Klinice Neurologicznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[1][6][7]. W latach 1928–1935 był ordynatorem Oddziału Nerwowego w 6 Szpitalu Okręgowym we Lwowie[1][7]. Prowadził praktykę w tym mieście przy ulicy Piekarskiej 11[8]. Od 1935 był naczelnym lekarzem Ubezpieczalni Społecznej we Lwowie[7]. Został członkiem i delegatem Lwowskiej Izby Lekarskiej[9][10]. Jako przedstawiciel Lwowskiej Izby Lekarskiej został wybrany do składu Naczelnej Izby Lekarskiej V kadencji 1935–1939[11].
W wyniku wyborów samorządowych z maja 1934 został zastępcą radnego[12]. Oficjalne wyniki wyborów do Rady Miejskiej we Lwowie zostały zatwierdzone przez Główną Komisję wyborczą 28 maja 1934, a mandaty uzyskali następujący kandydaci z list (lista nr 1 była o charakterze prorządowym)[13], a we wrześniu 1935 uzyskał mandat radnego po odejściu pierwotnie wybranego radnego[14]. W wyborach samorządowych z maja 1939 uzyskał mandat radnego Rady Miasta Lwowa startując z Listy Chrześcijańsko-Narodowej jako kandydat Obozu Zjednoczenia Narodowego[15].
Był żonaty z Marią Stefanią z rodu baronów Wallisch (córka nadleśniczego Emila Wallischa), z którą miał synów: starszego Andrzeja (ur. 1929) i młodszego Rafała[16][17][18][19][20]. Do 1939 pracował przy ul. Jagiellońskiej 20[5], a zamieszkiwał wraz z rodziną przy ulicy Sobińskiego 8a we Lwowie[21].
Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 1. lokatą w korpusie oficerów rezerwy zdrowia, grupa lekarzy[22].
Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 dr Falkiewicz został powołany do służby wojskowej[7]. W 1940 jego żona i synowie zostali deportowani przez sowietów w głąb ZSRR, gdzie spędzili 2,5 roku, a po wojnie dotarli do Wielkiej Brytanii, gdzie w Szkocji spotkali się z Tadeuszem Falkiewiczem, pełniącym tam obowiązki lekarza Polskich Sił Zbrojnych[16][7]. Następnie wraz z rodziną wyemigrował do Stanów Zjednoczonych[16][7]. Tam otworzył praktykę lekarską w Loniville[16]. Po przejściu na emeryturę zamieszkiwał na Florydzie[16]. Jego syn Rafał poniósł śmierć w katastrofie samolotu, a Andrzej został urzędnikiem i dyplomatą w USA[16][17][18][19]. Latem 1972 Tadeusz Falkiewicz przebywał na wycieczce w rodzinnym Lwowie, gdzie jego syn Andrzej złożył w tamtejszej radzie miejskiej oficjalny protest przeciwko zniszczeniu Cmentarza Obrońców Lwowa[16].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości (16 września 1931)[23]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (maj 1939)[24]
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1934)[25]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Łoza 1938 ↓, s. 171.
- ↑ a b Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1237.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1176.
- ↑ a b Urzędowy spis: lekarzy, lekarzy-dentystów, farmaceutów, felczerów, pielęgniarek, położnych, uprawnionych i samodzielnych techników dentystycznych : oraz wykazy: aptek, szpitali, ubezpieczalni społ., ośrodków zdrowia, przychodni samodzielnych, oraz centrali i filii Państwowej Szkoły Higieny. Warszawa: 1939, s. 48.
- ↑ Tadeusz Falkiewicz. O leczeniu epilepsji. „Praktyka Lekarska”. R. 1, s. 84, 1927.
- ↑ a b c d e f (tytuł nieznany). „Neurologia i Neurochirurgia Polska”. Tom 16, s. 99, 1982.
- ↑ Ogłoszenie. „Gazeta Lwowska”. Nr 224, s. 2, 28 września 1930.
- ↑ Delegaci Izby Lekarskiej do okr. zgromadzeń wyb.. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 172 z 31 lipca 1935.
- ↑ Lista członków Lwowskiej Izby Lekarskiej uprawnionych do głosowania do Rady Izby w dniu 17 grudnia 1939 roku. „Dziennik Urzędowy Izb Lekarskich”, s. 3, Nr 8 z 1939.
- ↑ Z Naczelnej Izby Lekarskiej (kadencja V. 1935–1939). „Lekarz Polski”. Nr 7–8, s. 181, 1935.
- ↑ Zwycięstwo list prorządowych w wyborach do rad miejskich. „Gazeta Lwowska”. Nr 128, s. 1, 29 maja 1934.
- ↑ Oficjalne wyniki wyborów do Rady Miejskiej we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 130, s. 3, 31 maja 1934.
- ↑ Kronika miejska. Nowi radni miejscy. „Gazeta Lwowska”. Nr 223, s. 2, 29 września 1935.
- ↑ Wykaz mandatów w wyborach do Rady miejskiej we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 123, s. 2, 3 czerwca 1939.
- ↑ a b c d e f g Stanisław Kuniczak. O lwowianach, Lwowie, Małopolsce Wschodniej i Wołyniu. Lwowianin w sztabie prezydenta Nixona. „Biuletyn”. Nr 24, s. 51-52, Czerwiec 1973. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ a b Krystyna Kosiba: Ze Lwowa do Walii. cracovia-leopolis.pl. [dostęp 2018-10-10].
- ↑ a b Irena Wallisch: Pokolenia i ojczyzny. cracovia-leopolis.pl. [dostęp 2018-10-10].
- ↑ a b Deborah Wince Weds in Capital. nytimes.com, 1985-04-21. [dostęp 2018-10-10]. (ang.).
- ↑ Andrew Wallis Falkiewicz. prabook.com, 1985-04-21. [dostęp 2018-10-10]. (ang.).
- ↑ Ilustrowany informator miasta Lwowa ze spisem miejscowości województwa lwowskiego na rok 1939. Lwów: 1939, s. 34.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 604.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dekoracja odznaczonych w lwowskim Pałacu Wojewódzkim. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 100 z 5 maja 1939.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 338 „za zasługi na polu pracy oświatowej, wychowawczej i społecznej”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarnii Wojskowej, 1938, s. 171.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-09-25].
- Program kursu dla lekarzy administracyjnych, zatrudnionych w instytucjach Ubezpieczeń Społecznych, T. Falkiewicza w zbiorach Biblioteki Narodowej - wersja cyfrowa na Polona.pl