Włodzimierz Dusiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Włodzimierz Zbigniew Dusiewicz

Dusza

Data i miejsce urodzenia	13 stycznia 1931 Nowa Wieś, II RP
Data śmierci	14 października 2024
Zawód, zajęcie	reżyser, scenarzysta, pisarz, aktor lalkowy
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Rodzice	Władysław Dusiewicz i Jadwiga
Odznaczenia

Włodzimierz Zbigniew Dusiewicz^[1] ps. Dusza (ur. 13 stycznia 1931 w Nowej Wsi^[2], zm. 14 października 2024^[3]) – polski reżyser i scenarzysta filmów dokumentalnych, aktor lalkowy, nauczyciel, Zawiszak, powstaniec warszawski, pisarz, podharcmistrz^[4], członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich^[5], pracownik Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa^[6], prezes Stowarzyszenia Rodzina Katyńska w Warszawie (1994–1995)^[7] i prezes Federacji Rodzin Katyńskich (1993–2006)^[8]. Syn aspiranta Władysława Dusiewicza^[9].

Urodził się 13 stycznia 1931 w Nowej Wsi (powiat Szamotuły) w rodzinie aspiranta straży więziennej Władysława Dusiewicza (1899–1939) i nauczycielki Jadwigi (pochodzącej z Warszawy)^[10]. Przed wojną skończył dwie klasy szkoły publicznej w Grodzisku Wielkopolskim. W kwietniu 1941 razem z rodziną został wysiedlony do Łodzi, a następnie przez Konstantynów Łódzki trafił do Warszawy. Działał w harcerstwie. Jako Zawiszak wziął udział w powstaniu warszawskim. Zajmował się zdobywaniem informacji wywiadowczych i przenoszeniem meldunków^[2].

Po wojnie został przeszkolony z zakresu skoków spadochronowych oraz na pilota szybowca. Zdał maturę (1948)^[10].

Absolwent Wydziału Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Pracował w Państwowym Teatrze Lalek i Aktora „Baj” w Warszawie (od 1951), w Centrali Filmów Oświatowych „Filmos” (1963–1965) oraz w Wytwórni Filmowej Czołówka (w 1965)^[11][5].

W 1976 w Krakowie na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych za film Polacy w paradzie zwycięstwa otrzymał Nagrodę Szefa Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego za najlepszy film o tematyce patriotycznej^[11][12].

W 1993 został wybrany prezesem Zarządu Federacji Rodzin Katyńskich i pełnił tę funkcję do 2006^[8]. W tym czasie przez rok (1994–1995) był także prezesem Stowarzyszenia Rodzina Katyńska w Warszawie^[7]. W 1996 przeszedł na emeryturę^[10]. W 2001 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi^[13][14]. W 2003 wszedł w skład Rady Programowej Muzeum Policji^[15].

21 grudnia 2009 udzielił wywiadu Annie Bosiackiej dla Archiwum Historii Mówionej^[2].

W 2011 otrzymał Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[16]. W 2012 w Pałacu na Wodzie w Warszawie został odznaczony przez szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych doktora Jana Stanisława Ciechanowskiego Medalem „Pro Patria” w uznaniu szczególnych zasług w kultywowaniu pamięci o walce o niepodległość Polski^[17].

W 2015 w ambasadzie RFN w Warszawie został odznaczony przez ambasadora Rolfa Nikla przyznanym przez prezydenta Niemiec Joachima Gaucka Krzyżem Zasługi na Wstędze Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec w dowód uznania zasług na rzecz stosunków polsko-niemieckich^[18].

Główny bohater książeczki Zaklęcie na W Michała Rusinka^[19].

Działacz Stowarzyszenia Szarych Szeregów (pracuje m.in. w redakcji gazetki „Warszawskie Szare Szeregi”)^[10].

W 2019 z okazji 75 rocznicy powstania warszawskiego „za zasługi dla Niepodległej” otrzymał z rąk Prezydenta RP Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości^[20].

1. 1972 – Iłża – ziemia walcząca^[21]
2. 1977 – Przerwana pieśń ...^[21]
3. 1977 – Za drutami^[21]
4. 1979 – W moim obiektywie^[21]
5. 1981 – Piłka Wodna^[21]
6. 1981 – Dajmy im szansę^[21]
7. 1983 – Trauguttowcy^[21]
8. 1983 – Łęczyckie bajanie o Borucie – panie^[21]
9. 1984 – Pałac tysiąca imion^[21]
10. 1985 – Nasz dom ojczyzna – Polska^[21]
11. 1986 – Bojowe szkoły^[21]
12. 1987 – Walczył na morzach i oceanach^[21]
13. 1992 – Życiorys do protokołu. Rzecz o generale Leopoldzie Okulickim^[21]

1. 1977 – Przerwana pieśń ...^[21]
2. 1977 – Za drutami^[21]
3. 1981 – Piłka Wodna^[21]
4. 1981 – Dajmy im szansę^[21]
5. 1982 – Zawiszacy^[21]
6. 1983 – Trauguttowcy^[21]
7. 1983 – Łęczyckie bajanie o Borucie – panie^[21]
8. 1984 – Pałac tysiąca imion^[21]
9. 1985 – Nasz dom ojczyzna – Polska^[21]
10. 1986 – Bojowe szkoły^[21]
11. 1987 – Walczył na morzach i oceanach^[21]
12. 1989 – Szesnastu^[21]
13. 1992 – Życiorys do protokołu. Rzecz o generale Leopoldzie Okulickim^[21]
14. 1994 – Grupy szturmowe. Szare Szeregi^[21]

Ma dwie siostry: Mirosławę (1925–przed 2009) i Teresę (ur. 1933)^[2].

• Włodzimierz Dusiewicz ps. Dusza – wywiad dla Archiwum Historii Mówionej [dostęp z dnia: 2016-04-17]

• Rozmowa z Włodzimierzem Dusiewiczem (13.04.2011) PolskieRadio.pl [dostęp z dnia: 2016-04-17]
• Włodzimierz Dusiewicz – Wspomnienia z Powstania Youtube.com [dostęp z dnia: 2016-04-17]