William Orlando Butler – Wikipedia, wolna encyklopedia

William Orlando Butler
Ilustracja
Generał William Orlando Butler w latach 40. XIX wieku
Data i miejsce urodzenia

19 kwietnia 1791
Hrabstwo Jessamine, Kentucky, Stany Zjednoczone

Data i miejsce śmierci

6 sierpnia 1880
Carrollton, Kentucky, Stany Zjednoczone

Członek Izby Reprezentantów z 13. okręgu wyborczego w Kentucky
Okres

od 4 marca 1839
do 3 marca 1843

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczna

Poprzednik

William Wright Southgate

Następca

Okręg zlikwidowany

Członek Izby Reprezentantów stanu Kentucky
Okres

od 1817
do 1818

podpis

William Orlando Butler (ur. 19 kwietnia 1791, zm. 6 sierpnia 1880) – amerykański generał i polityk Partii Demokratycznej. W latach 1817–1818 zasiadał w Izbie Reprezentantów stanu Kantucky. W latach 1839–1843 był członkiem Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych. W wyborach w 1848 roku ubiegał się o urząd wiceprezydenta[1][2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Dom, w którym mieszkał i dorastał William Orlando Butler
Plakat wyborczy Lewisa Cassa i Williama Orlando Butlera
William Orlando Butler między rokiem 1860 i 1865
William Orlando Butler między rokiem 1870 i 1880

Wczesne życie i edukacja (1791–1812)

[edytuj | edytuj kod]

Butler urodził się 19 kwietnia 1791 roku w hrabstwie Jessamine, w stanie Kentucky w Stanach Zjednoczonych. Jego ojcem był weteran wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych generał adiutant Percival Butler, a matką Mildred Butler z domu Hawkins. Dorastał z trzema braćmi w posiadłości w ojca znajdującej się u zbiegu rzek Kentucky i Ohio w mieście Port William (dziś Carrollton). Potem wraz z rodzicami przeprowadził się do Maysville. W 1812 roku ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Transylvania, a potem studiował prawo przez wiele miesięcy na Uniwersytecie Kentucky w Lexington[1][2][3].

Wojna brytyjsko-amerykańska (1812–1817)

[edytuj | edytuj kod]

Gdy rozpoczęła się wojna brytyjsko-amerykańska w 1812 roku Butler służył jako kapitan po stronie amerykańskiej. Przyłączył się do 5. Regimentu Ochotniczego Kentucky[1][2]. W grudniu 1812 roku awansował na stopień chorążego i został przydzielony do 17. regimentu amerykańskiej piechoty pod przywództwem generała Jamesa Winchestera. W styczniu 1813 roku brał udział w bitwie pod Frenchtown, gdzie dostał się do niewoli i został wysłany do Fort Niagara. Później jednak został zwolniony warunkowo[2][3].

Powrócił do amerykańskiej armii i walczył w Bitwie pod Moraviantown w 1813 roku[1][3]. W 1814 roku dołączył do armii dowodzonej przez Andrew Jacksona i wraz z nią brał udział w zdobyciu Pensacoli. Następnie przejął obowiązki majora w 44. Regimencie piechoty i 23 grudnia 1814 poprowadził nocny atak na oddziały brytyjskie. 8 stycznia 1815 zastąpił swojego brata Thomasa jak doradca Jacksona. W tym samym roku brał udział w Bitwie pod Nowym Orleanem[2][3]. W latach 1816–1817 był oficerem dowodzącym w 1. Regimencie Amerykańskiej Piechoty[2]. W 1817 roku zgłosił się na ochotnika do podpalenia stodoły, gdzie schronili się przeciwnicy. Butler wykonał swoje zadanie pomyślnie i został awansowany na stopień pułkownika[1][3]. Zrezygnował z dalszego udziału w wojnie w 1817 roku z rangą majora[2].

Kariera prawnicza i polityczna (1817–1846)

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1817–1844 praktykował prawo w Port William. W latach 1817–1818 był funkcjonariuszem stanowym[2].

w wolnych chwilach tworzył poezję. W latach 20. XVIII wieku napisał uznany poemat The Boatman's Horn[2].

W latach 1817–1818 był członkiem Izby Reprezentantów Kentucky[1], a od 4 marca 1839 roku do 3 marca 1843 roku był członkiem Izby Reprezentantów USA. Pełnił ten urząd dwie kadencje, nie ubiegał się o trzecią[1][3]. W 1844 roku Demokraci jednogłośnie nominowali go na swojego kandydata na urząd gubernatora Kentucky. Butler zyskał 55 056 głosów powszechnych i 127 elektorskich, ale przegrał z kandydatem Wigów Williamem Owsleyem, który otrzymał 59 680 głosów powszechnych i 163 elektorskich[2][3].

Przez całą swoją karierę polityczną był demokratą i jacksonistą. Mimo że należał do partii anty-abolicjonistyczneji i sam posiadał niewolników, był przeciwnikiem szerzenia się niewolnictwa i zwolennikiem stopniowej emancypacji[2].

Wojna amerykańsko-meksykańska (1846–1848)

[edytuj | edytuj kod]

Gdy rozpoczęła się wojna amerykańsko-meksykańska prezydent James Polk 29 czerwca 1846 roku mianował go generałem. Butler dowodził 1 Dywizją Ochotniczą w armii dowodzonej przez Zacharego Taylora. Był drugim dowodzącym zaraz po Taylorze. Jego oddział walczył w Bitwie pod Monterrey[1][2][3]. Brał w szturmie na miasto Meksyk i został w trakcie tej akcji ranny w nogę, przez co musiał opuścić pole bitwy. Za swoje dokonania w Monterrey otrzymał podziękowania od kongresu i dwie szable w geście uznania – jedną od kongresu, a drugą od ludności Kentucky[1][2]. W 1847 roku Butler otrzymał nową dywizję i połączył siły z oddziałami generała Winfielda Scotta w mieście Meksyku, a w 1848 roku przejął oddziały po odejściu Scotta. Przewodniczył wycofaniu się amerykańskich wojsk z miasta. Zakończył służbę wojskową 18 sierpnia 1848 roku po tym, jak został nominowany przez demokratów na kandydata na wiceprezydenta w nachodzących wyborach[2].

Wybory prezydenckie w 1848

[edytuj | edytuj kod]

Na Krajowej konwencji partii demokratycznej w 1848 roku Lewis Cass został nominowany jako kandydat na prezydenta Stanów Zjednoczonych, a William Orlando Butler jako kandydat na wiceprezydenta[2]. Głównym przeciwnikiem Butlera w rywalizacje o nominację był John Anthony Quitman. W tych wyborach na prezydenta został jednak wybrany kandydat whigów i były dowódca Butlera Zachary Taylor, a wiceprezydentem został Millard Fillmore[3]. Butler był piątym kandydatem Demokratów na wiceprezydenta i pierwszym, który przegrał wybory.

Po roku 1848

[edytuj | edytuj kod]

W 1852 roku demokraci rozważali nominowanie Butlera na kandydata partii na prezydenta[2].

W 1855 roku odrzucił propozycję objęcia urzędu gubernatora terytorialnego Nebraski[1][3].

Był przeciwnikiem secesji i brał udział w mającej zapobiec wojnie konferencji pokojowej w 1861 roku w Waszyngtonie[1][2][3]. Gdy negocjacje zakończyły się fiaskiem i rozpoczęła się wojna secesyjna miał ponad 70 lat, więc był niezdolny do czynnej służby wojskowej. Poparł unionistów[2].

Zmarł 6 sierpnia 1880 roku w wieku 89 lat. Został pochowany na cmentarzu rodzinnym Butlerów w Carrollton[1][2][3].

Rodzina i życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jego ojcem był weteran wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych generał adiutant Percival Butler, a matką Mildred Butler z domu Hawkins[1][2][3]. Miał trzech braci:

W kwietniu 1817 roku poślubił Elizę Todd, córkę generała Roberta Todda[2].

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca nazwane na imieniem Williama Butlera:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m BUTLER, William Orlando – Biographical Information [online], bioguide.congress.gov [dostęp 2017-02-06] (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u John E. Kleber, The Kentucky Encyclopedia, University Press of Kentucky, 13 stycznia 2015, s. 146, ISBN 978-0-8131-5901-0 [dostęp 2017-02-06] (ang.).
  3. a b c d e f g h i j k l m n o General Butler History [online], parks.ky.gov [dostęp 2017-02-09] (ang.).
  4. Henry Gannett, The Origin of Certain Place Names in the United States, U.S. Government Printing Office, 1902, s. 52 [dostęp 2017-02-09] (ang.).
  5. a b Cora Ann Pottenger, Place Names of Five Southern Border Counties of Missouri, University of Missouri--Columbia, 1945 [dostęp 2017-02-09] (ang.).
  6. United States Congress House, Journal of the House of Representatives of the United States, U.S. Government Printing Office, 1841 [dostęp 2017-02-09] (ang.).
  7. Paul T. Hellmann, Historical Gazetteer of the United States, Routledge, 14 lutego 2006, s. 221, ISBN 1-135-94859-3 [dostęp 2017-02-09] (ang.).