William R. King – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz też: William King.

William R. King

William King (1852)
Pełne imię i nazwisko	William Rufus de Vane King
Data i miejsce urodzenia	7 kwietnia 1786 Hrabstwo Sampson
Data i miejsce śmierci	18 kwietnia 1853 Selma
13. wiceprezydent Stanów Zjednoczonych
Okres	od 4 marca 1853 do 18 kwietnia 1853
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Millard Fillmore
Następca	John Breckinridge
Ambasador USA we Francji
Okres	od kwietnia 1844 do września 1846
Poprzednik	Lewis Cass
Następca	Richard Rush
Multimedia w Wikimedia Commons

William Rufus de Vane King (ur. 7 kwietnia 1786 w Hrabstwie Samspon, zm. 18 kwietnia 1853 w Hrabstwo Dallas (Alabama)) – amerykański polityk związany z Partią Demokratyczną. W swojej karierze politycznej reprezentował między innymi stan Karolina Północna w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych, był senatorem Stanów Zjednoczonych z Alabamy, a także 13. wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych.

Urodził się w hrabstwie Sampson w Karolinie Północnej jako drugi syn Williama Kinga i Margaret Devane. Jego ojciec był plantatorem i sędzią pokoju, brał udział w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych, był też członkiem zgromadzenia stanowego powołanego w celu uchwalenia Konstytucji. W czasie narodzin Kinga, jego ojciec posiadał co najmniej dwa tuziny niewolników.

W 1803 roku ukończył University of North Carolina at Chapel Hill. W 1806 roku został przyjęty do palestry i rozpoczął praktykę w Clinton. W latach 1807–1809 zasiadał w Izbie Reprezentantów Karoliny Północnej. W 1810 roku był radcą prawnym miasta Wilmington. W latach 1811–1816 był członkiem Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych. Następstwie pracował jako sekretarz w amerykańskim poselstwie w Neapolu i w Petersburgu. W 1818 roku wrócił do Stanów, do Cahawby w Alabamie. Został właścicielem dużej plantacji bawełny.

Był delegatem na konwencji, która miała za zadanie organizację rządu nowo tworzonego stanu Alabama. Po formalnym utworzeniu stanu w 1819 roku został wybrany so Senatu jako przedstawiciel partii demokratyczno-republikańskiej. Następnie wygrywał kolejne wybory w latach 1822, 1828, 1834 i 1841. 15 kwietnia 1844 roku zrezygnował ze stanowiska senatora. Był Przewodniczącym pro tempore Senatu Stanów Zjednoczonych od 24 do 27 kadencji Senatu. Był też przewodniczącym Komisji ds. Ziem Publicznych i Komisji ds. Handlu.

W latach 1844–1846 był ambasadorem Stanów Zjednoczonych we Francji. Następnie po rezygnacji Arthura P. Bagby’ego został ponownie senatorem. Swój urząd zaczął pełnić 1 lipca 1848 roku. Podczas konfliktów w Senacie prowadzących do zawarcia Kompromisu z 1850, King był przeciwny zniesieniu niewolnictwa w Dystrykcie Kolumbii i popierał zasadę ograniczającą debatę w sprawie zniesienia niewolnictwa (ang. gag rule).

11 lipca 1850 roku, dwa dni po śmierci prezydenta Zacharego Taylora, King ponownie został Przewodniczącym pro tempore Senatu, co spowodowało, że został pierwszą osobą w linii sukcesji prezydenckiej, z uwagi na wakat na stanowisku wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych. Stanowisko Przewodniczącego sprawował podczas 31 i 32 kadencji Senatu. 20 grudnia 1852 roku zrezygnował ze stanowiska senatora z uwagi na zły stan zdrowia. Był Przewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych.

W 1852 roku został wybrany na urząd wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych z ramienia Partii Demokratycznej wraz z prezydentem Franklinem Pierce’em. Przysięgę złożył 24 marca 1853 roku na Kubie, gdzie przebywał z uwagi na swoje zdrowie (był chory na gruźlicę). Niedługo po zaprzysiężeniu King powrócił na swoją plantację, gdzie po dwóch dniach zmarł. Został pochowany w grobowcu na plantacji. W 1882 roku jego ciało zostało przeniesione na cmentarz Old Live Oak w Selmie i pochowane w mauzoleum z granitu.

• Biografia w Biographical Directory of the United States Congress (ang.)
• William Rufus King, 13th Vice President (1853). United States Senate. [dostęp 2009-09-03]. (ang.).