Zbrodnia w Ludmiłpolu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zbrodnia w Ludmiłpolu

Państwo	Polska (okupowana przez III Rzeszę)
Miejsce	Ludmiłpol
Data	29 sierpnia 1943
Liczba zabitych	100
Typ ataku	ludobójstwo
Sprawca	Ukraińska Powstańcza Armia, ludność ukraińska
Położenie na mapie Polski w 1939 Ludmiłpol
50°52′47″N 24°26′51″E/50,879722 24,447500
Multimedia w Wikimedia Commons

Zbrodnia w Ludmiłpolu – zbiorowe zabójstwo stu Polaków dokonane przez członków Ukraińskiej Powstańczej Armii oraz ludność ukraińską w kolonii Ludmiłpol, położonej w powiecie włodzimierskim województwa wołyńskiego podczas rzezi wołyńskiej.

Do 1940 roku Ludmiłpol był osadą, w której dominowała ludność pochodzenia niemieckiego. Po przesiedleniu Niemców do Rzeszy i osiedleniu w Ludmiłpolu Ukraińców zza Buga nad Polakami liczebnie zaczęli górować Ukraińcy. Kolonia liczyła około 70 gospodarstw^[1].

Latem 1943 roku spodziewając się napadu na kolonię w nocy, niektórzy polscy mieszkańcy Ludmiłpola nocowali w różnych kryjówkach a rano powracali do swoich domów. Do 29 sierpnia 1943 upowcy zabili w Ludmiłpolu troje osób pochodzących z innych miejscowości oraz porwali i zabili wiejskiego skrzypka^[1].

29 sierpnia rano, gdy Polacy powychodzili z kryjówek, kolonia została opanowana przez członków UPA oraz Ukraińców z Gnojna. Intruzi posiadali siekiery, kosy i łopaty, przy pomocy których przystąpili do zabijania Polaków bez względu na płeć i wiek. W rezultacie zabito 100 osób^[1][2]. Świadkiem zbrodni była Bożena Pasieczna, która z ukrycia widziała śmierć rodziców i dwóch braci^[1] oraz Franciszek Walczak obserwujący ze schronu jak zabijano jego żonę i jednorocznego syna^[3].

Po zbrodni polskie zagrody plądrowano, niektóre z nich spalono. Władysław i Ewa Siemaszko jako jednego z biorących udział w zbrodni wymieniają upowca o nazwisku Małachowśkyj^[1].