Zbrodnie w osadzie wojskowej Bortnica – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zbrodnie w osadzie wojskowej Bortnica

Państwo	Polska (okupowana przez III Rzeszę)
Miejsce	Bortnica
Data	1943
Liczba zabitych	35-37
Typ ataku	ludobójstwo
Sprawca	Ukraińska Powstańcza Armia
Położenie na mapie Polski w 1939 Zbrodnie w osadzie wojskowej Bortnica
50°29′31,18″N 25°45′52,57″E/50,491994 25,764603
Multimedia w Wikimedia Commons

Zbrodnie w osadzie wojskowej Bortnica – zbrodnie na polskich mieszkańcach osady wojskowej Bortnica popełnione przez żołnierzy UPA w czasie trzech kolejnych napadów na tę miejscowość.

Osada Bortnica powstała po parcelacji majątku Rosjanina E. Szuwałowa. Osadnicy wojskowi zamieszkujący ją przed wybuchem II wojny światowej padli ofiarą radzieckich deportacji w 1940. Między tą datą a rokiem 1943 ich domy zajęli inni Polacy. W osadzie znajdowała się również mleczarnia.

Według wspomnień zgromadzonych przez Władysława i Ewę Siemaszków, w marcu 1943 oddział UPA napadł na osadę, po czym spalił żywcem w budynku mleczarni 4 lub 6 Polaków, których tożsamość nie została ustalona. W związku z tym wydarzeniem grupa 15 Polaków oraz 8 Żydów z Bortnicy zorganizowała samoobronę, zamieniając w jej bazę część dawnych domów osadników. Mimo jej istnienia jesienią 1943 UPA dokonała kolejnej napaści na osadę, zabijając 20 Polaków. Ostatni atak nastąpił w czasie fali napaści na Polaków w czasie Bożego Narodzenia w roku 1943. Samoobrona odparła wówczas atak ukraiński, tracąc jednak 11 zabitych (8 Polaków i 3 Żydów). Pozostali przy życiu obrońcy zdołali razem z polską ludnością cywilną ewakuować się do Kurdybania Warkowickiego. Porzucone zabudowania zostały całkowicie spalone.

E. Siemaszko, W. Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, Warszawa 2000, Wydawnictwo "von Borowiecky"; ISBN 83-87689-34-3, t.I, s.60