عربی خلیجی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

زبان عربی خلیجی
زبان بومی درکویت، عربستان سعودی، بحرین، قطر، امارات متحدهٔ عربی و عمان
الفبای عربی
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹afb
{{{mapalt}}}

عربی خلیجی گویشی از عربی است که بیشینهٔ مردم کرانه‌های جنوبی خلیج فارس به آن سخن می‌گویند. این نوع عربی، لهجهٔ بومی کشورهای امارات متحدهٔ عربی، کویت، قطر، عمدهٔ بخش‌های کرانهٔ خاوری عربستان سعودی، بخش کوچکی از شمال عمان، زبان بومی مناطق ساحلی غرب وجزایر هرمزگان و شرق بوشهر و تا اندازهٔ کمی بحرین است. ویژگی اصلی این لهجه نسبت به سایر لهجه‌های شبه‌جزیره عربستان وجود تلفظ «چ» به‌جای «ک»، و «گ» به‌جای «ق» و «ی» به جای «ج» است.این لهجه حتی برخی گویش جنوب به خصوص لهجه جزیرتی((قشمی)) هم تحت تاثیر قرار داده شمار گویشوران این لهجه حدود ۷میلیون نفر برآورد شده است


منابع

[ویرایش]