فنازوسین - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

فنازوسین
داده‌های بالینی
نام‌های دیگر	Fenazocina, Phenazocinum, DEA No. 9715
روش مصرف دارو	خوراکی
کد ATC	N02AD02 ;
وضعیت قانونی
وضعیت قانونی	AU: ممنوع (اس۹) ; CA: رده یک ; UK: کلاس آ کنار گذاشته شده; US: رده دو ;
شناسه‌ها
	نام آیوپاک (2R,6R,11R)-6,11-Dimethyl-3-(2-phenylethyl)-1,2,3,4,5,6-hexahydro-2,6-methano-3-benzazocin-8-ol;
شمارهٔ سی‌ای‌اس	۵۸۰۷۳-۷۶-۰ ;
پاب‌کم CID	۱۴۷۰۷;
کم‌اسپایدر	۳۹۱۶۳۱ ;
UNII	J0ND6N0AQC;
ChEMBL	ChEMBL۴۶۳۹۹ ;
CompTox Dashboard (EPA)	DTXSID30110040 ;
ECHA InfoCard	100.004.397
داده‌های فیزیکی و شیمیایی
فرمول شیمیایی	C22H27NO۱
جرم مولی	۳۲۱٫۴۶۴ g·mol−1
مدل سه بعدی (جی‌مول)	Interactive image;
	SMILES C[C@H]1[C@H]2Cc3ccc(cc3[C@@]1(CCN2CCc4ccccc4)C)O;
	InChI InChI=1S/C22H27NO/c1-16-21-14-18-8-9-19(24)15-20(18)22(16,2)11-13-23(21)12-10-17-6-4-3-5-7-17/h3-9,15-16,21,24H,10-14H2,1-2H3/t16-,21+,22+/m0/s1 ; Key:ZQHYKVKNPWDQSL-KNXBSLHKSA-N ;
	(این چیست؟) (صحت‌سنجی)

فنازوسین (انگلیسی: Phenazocine) (با نام‌های تجاری پرینادول، نارفن) یک داروی ضددرد اپیوئیدی است که مربوط به پنتازوسین است و نمایه‌ای از اثرات مشابه دارد.^[۱]

اثرات فنازوسین شامل بی‌دردی و سرخوشی است، همچنین ممکن است شامل بدحالی و توهم در دوزهای بالا باشد که به احتمال زیاد به دلیل اثر در گیرنده‌های κ-اپیوئیدی و σ است.^[۲]

به نظر می‌رسد فنازوسین یک مسکن بسیار قوی تر با عوارض جانبی کمتر نسبت به پنتازوسین است که احتمالاً به دلیل نسبت اتصال μ/κ مطلوب‌تر است. فنازوسین مسکن بسیار قوی‌تری نسبت به پنتازوسین و سایر داروهای سری بنزومورفان است که احتمالاً به دلیل وجود یک جایگزین N-فناتیل است که به افزایش فعالیت μ-اپیوئیدی در بسیاری از کلاس‌های مسکن‌های اپیوئیدی معروف است.^[۳]

در نتیجه، فنازوسین چهار برابر مورفین به عنوان یک مسکن قدرت دارد. همچنین باعث اسپاسم اسفنکتر اودی نمی‌شود و آن را برای درمان درد صفراوی یا پانکراس مناسب‌تر از مورفین می‌کند.^[۴]

منابع

↑ US 2959594, "Iso-benzmorphan derivatives"
↑ Harris LS, Pierson AK (February 1964). "Some Narcotic Antagonists in the Benzomorphan Series". Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics. 143: 141–8. PMID 14163985.
↑ Feinberg AP, Creese I, Snyder SH (November 1976). "The opiate receptor: a model explaining structure-activity relationships of opiate agonists and antagonists". Proceedings of the National Academy of Sciences USA. 73 (11): 4215–9. Bibcode:1976PNAS...73.4215F. doi:10.1073/pnas.73.11.4215. PMC 431391. PMID 186791.
↑ Hopton D. (January 1971). "Double-blind clinical trial of the analgesic effects of phenazocine hydrobromide (Narphen) compared with morphine sulphate in patients with acute abdominal pain". Gut. 12 (1): 51–4. doi:10.1136/gut.12.1.51. PMC 1411461. PMID 4929685.

پیوند به بیرون

این یک مقالهٔ خرد داروشناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

[1] US 2959594, "Iso-benzmorphan derivatives"

[Harris-2] Harris LS, Pierson AK (February 1964). "Some Narcotic Antagonists in the Benzomorphan Series". Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics. 143: 141–8. PMID 14163985.

[Feinberg-3] Feinberg AP, Creese I, Snyder SH (November 1976). "The opiate receptor: a model explaining structure-activity relationships of opiate agonists and antagonists". Proceedings of the National Academy of Sciences USA. 73 (11): 4215–9. Bibcode:1976PNAS...73.4215F. doi:10.1073/pnas.73.11.4215. PMC 431391. PMID 186791.

[Hopton-4] Hopton D. (January 1971). "Double-blind clinical trial of the analgesic effects of phenazocine hydrobromide (Narphen) compared with morphine sulphate in patients with acute abdominal pain". Gut. 12 (1): 51–4. doi:10.1136/gut.12.1.51. PMC 1411461. PMID 4929685.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]