Е̨ – Wikipedia, wolna encyklopedia
Informacje podstawowe | |
Majuskuła | Е̨ |
---|---|
Minuskuła | е̨ |
Podstawowe pismo | |
Pochodzenie | |
Oparty na grafemie | |
Znak diakrytyczny | |
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Е̨, е̨ – litera rozszerzonej cyrylicy, wykorzystywana dawniej w cyrylickich wariantach alfabetów litewskiego[1] i polskiego. Powstała poprzez połączenie litery Е ze znakiem diakrytycznym ogonek.
Е̨ w cyrylicy polskiej
[edytuj | edytuj kod]Litera Е̨ została wymieniona w cyrylickim alfabecie polskim umieszczonym w książce „Элемэнтар̌ъ для дзеци вейскихъ” (Elementarz dla dzieci wiejskich), wydanej w 1865 r.[2] Jest również wzmiankowana w wydanym rok później zbiorze reguł gramatycznych pt. „Грамматыка е̨зыка польскего” (Gramatyka języka polskiego)[3].
Kodowanie
[edytuj | edytuj kod]Forma | Wygląd | Części składowe | Kodowanie | |
---|---|---|---|---|
majuskuła | Е̨ | U+0415 Е | U+0328 ◌̨ | U+0415 |
minuskuła | е̨ | U+0435 е | U+0328 ◌̨ | U+0435 |
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Ę – litera alfabetu łacińskiego
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Subačius Giedrius. The letter <Ј>and Lithuanian Cyrillic script: two language planning strategies in the late nineteenth century. „Journal of Baltic Studies”. 39 (1), s. 73–82, marzec 2008.
- ↑ Элемэнтар̌ъ для дзеци вейскихъ. С. Петербургъ: 1865. (pol.).
- ↑ Грамматыка е̨зыка польскего. Варшава: 1866. (pol.).